O zamanlar kimse profil fotoğrafı koymuyordu ama insanlar aşkı bulmak için ilginç ilanlar veriyordu. Gazetelerdeki bu ilanlar, aslında dönemin en etkili eş bulma yollarından biriydi. Evlilik ilanları, kişilerin yaş, meslek ve aradığı eş özellikleriyle birlikte hazırlanıyordu. Kimisi şiir gibi uzun uzun yazıyor, kimisi tek cümlede aşkını arıyordu. Amaç hep aynıydı, bir ömür geçirilecek doğru kişiyi bulmak...
Gelin detaylarına bakalım!
Daha Tinder yokken, insanlar eş arayışında gazetelere yönelmişti. 1820’lerden itibaren İngiltere’de “evlilik ilanları” vermek giderek yaygınlaştı. Özellikle 1850 yılında The London Journal dergisinin “Eş Arayanlar” bölümü çok ilgi gördü. Okuyucular aşk hayatlarına dair mektup yolluyor, editörler de bunları cevaplıyordu.
Başta erkeklerin kadın aradığı bu ilanlarda, 20. yüzyıla doğru kadınlar da ilan vermeye başladı. Üstelik süreç oldukça kapsayıcıydı; dul ya da bekar fark etmeksizin, zengin-fakir herkes bu ilanlara katılabiliyordu. Hatta bu ilanlar için özel gazeteler bile basıldı: Matrimonial Chronicle, Matrimonial News ve Matrimonial Herald.
Dönemin ilanlarına bakıldığında, insanların beklentilerinin bugüne kıyasla oldukça sade olduğu görülüyor. Bir arsa, sağlam bir ev ya da tarımla geçimini sağlamak bile evlilik için yeterli kabul ediliyordu. Ancak bazı ilanlar daha eğlenceliydi. Örneğin 18 yaşında bir genç, 'dişlerim çok düzgün' deyip kabul edecek hanımefendiye 'ekmek, etek ve su şelalesi' almayı vaat etmişti.
İlanların popülerleşmesiyle birlikte insanlar sadece dış görünüş değil; karakter, ekonomik uyum ve kişisel beklentilerini de yazmaya başladı. Editörler, mektupları eşleştirmek için yoğun mesai harcıyordu. Öyle ki bir derginin editörü, bu bölümü kaldırınca okuyucu kaybı yaşandı ve editör istifa etmek zorunda kaldı. Hemen ardından bölümler geri geldi ve ilanlar devam etti.
Elbette bu yöntemi eleştirenler de vardı. Gelenekçi çevreler, böyle aşk aranmasını aşağılayıcı ve ahlaka aykırı buluyordu. Bow Bells adlı dergi, asla evlilik ilanı yayımlamayacağını açıkladı. Onlara göre bu yöntem, yalan beyanda bulunmayı ve kandırmayı teşvik ediyordu. Kadınların korselerle görüntülerini değiştirdiğini, erkeklerin maddi durumları hakkında dürüst olmadığını iddia ediyorlardı.
Ne yazık ki bu romantik yöntem her zaman güvenli değildi. Sahte kimliklerle dolandırıcılık yapanlar, para isteyenler hatta daha kötüsünü yapanlar da vardı. Örneğin Mr. Harding isimli bir adam, Nebraska’ya gelmesi için hayali bir kadına 40 dolar gönderdi ama kadın asla ortaya çıkmadı. Daha da korkuncu, Red Barn Cinayeti olarak bilinen olayda, bir adam evlilik vaadiyle kandırdığı kadını öldürüp ahıra gömmüştü.
Görünen o ki aşk uğruna ilan vermek hiç de yeni bir şey değilmiş!
