Köyde terk edilmiş bir evde yaklaşık yirmi adet eski ve tozlu fotoğraf negatifi bulur. Bulduğu negatifleri öğretmeni Nicolae Pojoga'ya gösterir.
Terk edilmiş bu evde, bir düzine negatif daha bulur. Tavan arasına çıktığındaysa gerçek bir hazine onu beklemektedir: binlerce negatif içeren bir bavul... Ve böylelikle belgesel niteliğinde olağanüstü güzellikte siyah beyaz fotoğraflar gün yüzüne çıkar.
Liseden mezun olmadan önce Rogojeni’deki köy okuluna gider. Savaştan önce kısa bir süre coğrafya öğretmeni olarak çalışır. Savaştan sonra bir koyun hırsızını yaralamaktan hapiste yatar.
Çalışma defterinde 'sıvacı', 'beton döşemek' ve 'taş taşımak' gibi yoğun işler yer alırken fotoğrafçılığına ilişkin bir kayıt olmadığı da açıkça görülüyor.
Karısı Daria ve dört çocuğu, dilenciler de dahil olmak üzere herkesi fotoğrafladığı için ona sitem ederler.
Fotoğraflarının arasında en çok dikkat çekenler, kırsal yaşamın dış ortamda siyah-beyaz doğal ışık altında çekilmiş portreleridir.
Cartier Editions 2017 yılında Cuşnir’in 204 fotoğrafını kitap olarak yayınlar.
Kızı Galuşca'ya babasının çoğu zaman eve sarhoş döndüğünden ve bir noktada onun alkolik olduğundan bahsetmiştir. Ancak aynı zamanda onun çiçek fotoğrafları çeken ve bazen de modellerinin yakalarına çiçek takan bir tarafının da olduğunu söylemiştir.
Cuşnir’in yüksek çözünürlükte geniş fotoğraf albümünü Zahari'a adresinde bulunabilirsiniz.
severek yaptığını düşünüyorum yada kendinden sonrakilere tarihi bir belge bırakmak kaygısıyla ama ilk ihtimal daha baskın,birde negatif bırakma sebebi galiba teknik imkansızlıklar çünkü bunun özel bir işlemi var fotoğrafçılıkla ilgilenenler daha iyi bilir tabi ben öyle birşeyler hatırlıyorum finalde şudur ki bazen bizim hayattan değil hayatın bizden ne beklediğide önemlidir bir misyonumuz veya hayalimiz varsa yapmalı birşeylere kendi tarzımızla dokunmalıyız yeterince cesursak,bizde bırakabiliriz birşeyler sonrakilere belki kimbilir