Tenis maçlarını oldum olası tangoya benzetirim. Tutkulu, hırslı ve aşkla yapılan bir dans gibi iki kişinin arasındaki çekişmeyi izler seyirci keyifle. Hele bu kişiler dünyanın en iyileriyse, kimi tuttuğunuzun bile bir önemi kalmıyor çoğu zaman. Damakta lezzetli bir tat bırakıyor izlediğiniz maç.
Tenise 6 yaşında başlar, 9 yaşında ilk grup derslerini alıp bir yıl sonra özel koç eşliğinde tenise devam eder, ayrıca 12 yaşına kadar hem tenis hem de futbol oynar. 12 yaşından sonra sadece tenis oynamakta karar kılıp 14 yaşında ulusal şampiyon olur ve İsviçre Ulusal Tenis Merkezi’nde eğitim görmeye hak kazanır. 1998’deyse Wimledon Juniors ve sezon sonu Orange Bowl turnuvasını şampiyon olarak kapatır, böylece profesyonel tenis hayatı başlamış olur.
24 yıllık tenis kariyerine sayısız şampiyonluk ve övgü sığdıran Federer, geçtiğimiz günlerde jübilesini yapacağını duyurduğundaysa tenis severleri derin bir üzüntü aldı. Federer’in oynadığı maçları izlemek tenis severler için büyük bir haz kaynağı oldu bunca yıl. Onu artık turnuvalarda göremeyecek olmaksa epey üzücü.
Birlikte oynadıklarında çok keyif aldığımız tenisçiler vardır, mesela Steffi Graf - Monica Seles ya da Mariya Sharapova - Serena Williams gibi, hatta Serena - Venus Williams kardeşler veya Andre Agassi - Boris Becker benim ilk aklıma gelenlerden. Roger Federer ve Rafael Nadal maçları da hep aynı yüksek zevkte seyreder.
Roger Federer, 24 yıllık tenis kariyerindeki jübilesini de bu ikili dansa en ok yakışan rakibi Rafael Nadal’la yaptı. Maç sonu, rakibi Rafael Nadal’la birlikte el ele tutuştukları ağlayan görüntüleriyse hafızalardan kolay kolay silinmeyecek.