Her ne kadar ''Devir teknoloji devri böyle saçma özellik mi olur?'' deseniz de telefonla konuşmak kimileri için gerçekten kabus gibidir. Telefonları çaldığında huysuzlaşır, robot gibi konuşur, hemen kapatmaya çalışırlar.
İşte biz de böyle hisseden insanların neler yaşadığını bir nebze de olsa anlamak adına bu içeriğimizi hazırladık.
Özetle; telefonla konuşurken sürekli yanlış anlaşılmak, iş sebebiyle sık sık ve can sıkıcı konuşmalar yapmak zorunda kalmak seni bu duruma getirmiştir.
Ya ben Kemal beyi aramak yerine detaylı bir mail atsam nasıl olur? 🤔
Telefonla konuşurken ağzından ilk çıkan şey, cevap olarak kabul edilebilir oysa yazarken her şeyi fazlasıyla düşünmek için fırsatın vardır.
Hele ki sesli mesaj denen şey sana ultra saçma gelir.
-Beni biraz tanıyorsan buna bakmayacağımı bilirsin. Ulaşamadıysan mesaj at. Onu illa ki görüp, dönerim sana.
Karşılıklı susmak için mi yapıyoruz biz bu görüşmeyi !?
Hele ki yüz yüze görüşmenin her zaman mümkün olmadığı uzaktan bir ilişki senin için imkansızdır.
Yaa canım benim gerçekten seninle hiç alakası yok. Ben sadece 'arama' olayını sevmiyorum.
Ne sevgiline, ne ailene ne de arkadaşlarına anlatamazsın, anlamazlar...
Amacın; hemen bir şey söyleyip kapatmaktır. Ama illa muhabbet uzar da uzar. Sonra konuşmayı kestirip atınca, sen suçlu olursun.
Neyse ki kulaklık diye bir şey icat edilmiş de bu derde bir çare bulunmuş.
Aksine, ''Şu lanet şey yine neden çalıyor?'' diye geçirirsin aklından.
Bu yüzden kullanımm oranını minumuma indirmeye çalışırsın.
Ne diyelim kolay gelsin! 😁
Bu konuda yalnız olmadığım için tuhaf bir şekilde sevinç duydum
bu ben gerçekten mesajdan da telefondan da nefret ediyorum sanırım onlar da mesajlarına çok geç dondüğüm için benden nefret ediyorlar
Telefon kavramından nefret ederim. Graham Bell'e hayır ! Marconi'ye, Samuel Morse'a, Nicola Tesla'ya evet !