Jeologlar, taşların sırlarını çözmek için bir Sherlock Holmes titizliğiyle çalışır. Ancak bu sırları keşfetmek için kullandıkları yöntemler, dışarıdan bakan biri için oldukça tuhaf görünebilir. Hiç, bir jeologun taş yaladığını gördünüz mü? Bu ilginç yöntemin arkasında aslında çok mantıklı sebepler var. Gelin, bunun sebeplerini ve daha fazlasını birlikte keşfedelim. 👇
Kaynak: 1
Bu, kemiklerin yapısından kaynaklanan bir özelliktir. Özellikle jeolog ve paleontolog Dr. Randall Irmis, bu yöntemi sıkça kullanmaktadır.
Taşları yalamak, jeologlara fosil kemikleri tanımlama konusunda yardımcı olur ve bu sayede geçmişin sırlarını deşifre eder. Bu basit teknikle, jeologlar fosilleri diğer taşlardan ayırt edebilir, tortul kayaların tane boyutunu anlayabilir ve kireçtaşının özgün kokusunu tespit edebilirler.
Bu fosiller, jeologlara geçmiş canlılar hakkında eşsiz bilgiler sunar ancak fosil kemikleri diğer taşlardan ayırt etmek her zaman kolay değildir. İşte bu noktada, fosil kemiklerin kalsiyum fosfat içerikleri devreye girer. Bu madde, nemle buluştuğunda yapışkan bir kıvam alır ve bu nedenle dilde yapışma eğilimi gösterir.
Örneğin, tortul kaya tane boyutlarını anlamak için bazen bu kayaları dişleriyle öğütürler. Sahada, gerekli ekipmana ulaşamadıklarında bu yöntem pratik bir çözüm sunar. Kaya parçalarının dokusu, jeologlara kayanın nasıl oluştuğu hakkında ipuçları verir.
Bu kireçtaşları, deniz canlılarının kalıntılarından oluşur ve içerdikleri organik maddeler, kırıldığında veya koklandığında belirgin bir koku yayar. Bu da jeologlara kireçtaşının oluşumu hakkında bilgi sunar.
Bu renkler, kayanın kimyasal yapısı, içerdiği mineraller ve nasıl oluştuğuna dair önemli bilgiler sunar. Kırmızının hüküm sürdüğü kayalar genellikle demir oksit içerir. Bu demir oksit, oksijen bakımından zengin bir atmosferde oluşmuştur, bu da o dönemde oksijenin var olduğuna işaret eder.
Bu kartelalar sayesinde, kayaların renkleri standardize edilmiş renk kodlarıyla karşılaştırılır, bu da renk analizini daha objektif kılar.