Dehşete düştük!
Dehşete düştük!
Muhtemelen en az bir tane de olsa yünlü kumaşa sahip bir eşyanız vardır, fakat eminim ki hayvandan kırpılmış bir yünü kumaş parçasına çevirmenin ne kadar zorlu bir süreç olduğunu daha önce hiç düşünmemişsinizdir. Yün dinkleyiciler Antik Roma'dan itibaren 15. yüzyıl İngiltere'sine kadar bu amaçla çalışıyorlardı. Hiç işlem görmemiş yünler yağlı, yapışkan ve kirlilerdir, ayrıca giyebilmek için fazlasıyla sert olan kaşındırıcı ve kalın bir bitişleri vardır. O zamanlarda, yün dinkleyiciler dokuyu yumuşatmak için içi yıllandırılmış idrar dolu varillerde yünü ayaklarıyla çiğnerlerdi (ufak bir not: o dönemlerde yıllandırılmış idrar dış beyazlatmadan deri yumuşatmaya kadar her şeyde kullanılırdı.). Amonyak bakımından zengin olan idrar gerçekten de o yağı ve kayganlığı yünden ayırıyordu, fakat bu demek oluyor ki bu işi yapan kişi içi iğrenç bir sıvıyla dolu olan fıçılarda sekiz saate yakın bir süre tepinmek zorundaydı.
Formula 1 yarışlarında arabaların tekerleklerini değiştirmekle görevli olan çalışanları biliyorsunuzdur, işte bu yaverler için basitçe onların ortaçağ versiyonları denilebilir. İş, savaş anı bile olsa şövalyenin zırhını koruma, tamir etme ve yenilemeyi kapsıyordu (ve savaş anında bu yaverler acele etmek zorunda olduklarından dolayı zırh giymiyorlardı.). Yaralanmayı hafife almak amacıyla bu teçhizatlı yaverler, savaş sonrası zırhın üzerinden kan, ter, çamur ve diğer lekeleri temizlerdi - ve tabi ki onlara da bu işte kullanmak amacıyla yıllandırılmış idrar verilirdi.
Önceki iki maddeden de fark edebileceğiniz gibi tarih boyunca insan dışkısı önemli bir yere sahipti, ve anlaşılıyor ki köpek dışkısı da bir istisna değildi. Köpek dışkısı, deri kaplamacıları tarafından deriden kitap ciltleri yapımında kurutucu madde olarak kullanılıyordu. Arz talep sonucunda bazı insanlar için köpek dışkısı toplayıcılığı tam zamanlı bir iş haline dönüştü ve etrafta dolaşarak köpek dışkısı toplayanlara 'masum toplayıcılar' denildi. Fazlasıyla kirli bir işti fakat rekabet fazla vahşi bir hale gelene kadar gayet kazanımı yüksek (hatta belki kıskanılacak) bir girişimdi.
Bu işte çalışanlar, sülük dolu göletlerde geziniyor ve bu küçük emicileri bir kovaya topluyorlardı. Bu sülükler hacamat işlemi için kullanılıyordu ve o zamanlar bu işlemin neredeyse her türlü hastalık ve enfeksiyonu iyileştirdiğine inanılıyordu. Hatta Avrupa'da o kadar popüler bir hale geldi ki İrlanda, Galler, Hollanda ve İngiltere'de sülüklerin soyu tükenme raddesine geldi.
Peruklar o zamanlarda çok popülerdi, ve liflerin arasına takılmış ölü derilerle beraber bitler için güzel bir yuva niteliği taşıyordu. Bit ayıklayıcıları lavanta yağı ve pire tarağı kullanarak bu böceklerden kurtuluyorlardı.
19. yüzyıl İngiltere'si, bazıların yemek dahil bulamazken diğerlerinin yanlışlıkla servetlerini etrafa saçıp tuvaletlere para düşürdükleri, aşırı fakirliğin ve aşırı zenginliğin bir karışımıydı. Kanalizasyon temizleyicileri grupları, genellikle Londra'nın bu iğrenç altın madenindeki her kuytu köşeyi bilen yaşça büyük, deneyimli bir kişinin önderliğinde herhangi bir para, metal ya da paçavra bulmak amacıyla kanalizasyonda temizlik yapan gruplardı. Bu iş yasal değildi fakat kazancı o kadar iyiydi ki insanları bu işi yapmaya teşvik ediyordu. Kanalizasyon temizleyicileri günümüz parasıyla yıllık 20.000 dolara kadar kazanç sağlayabiliyorlardı.
Veba öncesi defin işlemeleri, kilise idareci liderleri tarafından yapılıyordu, ama Londra'ya vuran hastalıktan sonra işlerin yoğunluğu kontrolden çıktı (ve hatta bazı ölüler bireysel mezarlardan ziyade toplu mezarlara gömülmek durumunda kaldı). Bunun sonucu olarak, Temmuz 1665'de hükümet veba taşıyıcılarını işe aldı. Veba taşıyıcılarının görevi vebadan ölenleri bulmak taşımak ve gömmekti, ayrıca hastalığı topluma yaymamak adına kilisede yaşıyorlardı. Hastalığın beraberinde getirdiği enfeksiyon riskinin yanı sıra veba taşıyıcıları bitmek bilmeyen ölü bedenlerin dayanılmaz kokusuna da katlanmak zorundaydı.
Bağırsak hareketliliğini denetlemek amacıyla, krallığı sırasında Kral 7. Henry tarafından icat edilen bu meslek, kralın beslenmesinden dışkılamasına kadar tanık olmayı gerektiriyordu. İlginçtir ki, bu meslek gayet saygın bir meslek olarak görülüyordu çünkü kraliyet hanedanıyla birebir vakit geçirebilme ve hatta bu süreçte edilen muhabbetlerle kralın alacağı politik kararları etkileme şansını getiriyordu. Bu rol Kral 7. Edward'ın 1901'de kaldırmasına kadar devam etti.
Günah yiyenler, ölen kişinin göğsüne yerleştirilmiş olan ekmeği yiyerek ölü kişiyi günahlarından arındırırdı. Şuan kulağa her ne kadar rahatsız edici gelse de, o zamanalar çok ciddiye alınan bir işti. Yazar John Bagford'un tanımına göre, günah yiyenler 4 peni için kendi ruhlarını rehin veriyorlardı. Özellikle Galler'de pek bir yaygın olan bu günah yiyenler yüzlerce faninin günahını emiyorlardı.
Milattan önceki yıllardan beri kullanılan ve önemli bir inşaat malzemesi olan kireç harcını, orijinal kireçli halinden çimento benzeri son haline dönüştürmek uzun bir uğraştı. Çalışanlar kalsiyum bakımından zengin kayalardan karbon monoksiti çıkarmalıydı ve burada devreye kireç ocakçıları giriyordu. Bu meslekte çalışanlar, 800 °C'lik fırınlarda, zararlı bir gaz olan karbon monoksite ve kireç tozuna maruz kalarak çalışmak durumundaydı. Bunlar yetmiyormuş gibi bir de yapımı tamamlanan ürün suyla temas ederse patlayabiliyordu.
Orta Çağ'da, yapıştırıcı, gübre kağıt gibi pek çok alanda tekrar kullanılabilen hayvan kemikleri ve paçavralar dahil neredeyse hiçbir şey çöpe gitmiyordu. Kemik toplayıcıları, kapı kapı dolaşıp (bazen at arabası eşliğinde) halktan istenmeyen yemek atıklarını ve kullanılmış paçavraları topluyorlardı. Günde 10 saat çalışıyorlardı, ve bazıları satılabilecek bir şeyler bulmak için o kadar çaresizdi ki insanların küllüklerini ve çöp kamyonlarını karıştırıyorlardı.
Viktorya dönemi suçlularını cezalandırmak için Sir William Cubitt, suçluları üstlerinde yürüyerek çalışan dev su ve mısır değirmenlerininde saatlerce yürümeye zorlardı. Hükümlüler bu verimsiz ve ağır işte aylarca çalışarak yaralanır ve güçsüz düşerlerdi. İngiliz Hapishanesi bu cezayı 1898 yılında kaldırdı.
18. ve 19. yüzyıldaki pek çok tıpçı, insanları parçalara ayırarak incelemeyi sadece tıbbi bir ihtiyaç değil, aynı zamanda adalet sistemi için de önemli görüyordu (1752'de Londra Cerrahlar Birliği, katillerin bedenlerinin topluma açık bir şekilde parçalara ayrılıp incelenmek zorunda kaldı.). Etrafta çok fazla katil ve hiç bitmeyen kadavra ihtiyacından dolayı bazı insanlar ceset kaçakçısı (ya da mezar hırsızı) oldu. Kazançlı bir iş olmasının yanı sıra tehlikeli ve iğrenç bir işti. Ayrıca bedenler mumyalanmadığı için de çok çabuk çürüyordu.
Bu iş ringa balıklarının temizlenmesi ve tuzlanması işlemlerini kapsıyordu ve günde 15 saate yakın çalışıyorlardı (ödeme fıçı başına yapıldığı için en hızlı çalışan en çok maaşı alıyordu.). Ringa balığı kızları ellerini keskin bıçakların ve kemiklerin kaçınılmaz kesiklerinden kumaş ve unla korunmaya çalışıyordu fakat pek de işe yaramıyordu ve kesikler enfeksiyon kapıyordu. Bir de bunlar yetmezmiş gibi, üstlerine sinen iğrenç koku nedeniyle otellere ve hatta bazen kendi evlerine bile alınmıyorlardı.
Üstüpü, tahtayı sudan iyi bir şekilde koruduğu için denizcilikte çok talep gören bir çeşit kenevir lifidir ve sadece, ya işlenmemiş kenevir bitkisinden ya da çözülen eski halatlardan elde edilebilir. Çıplak elleriyle metrelerce kalın ve sert halatları çözmeleri istenen uygunsuz davranmış denizciler ve mahkûmlarda kese yangısı, enfeksiyonlar ve yaralanmalar oluşuyordu.
Kale bombacısı nedir daha önce duymadıysanız, muhtemelen Orta Çağ'dan Rönesans'a kadar varlığını sürdürmüş bir meslek olduğu içindir (aynı zamanda çoğu kale bombacısı mesleklerini anlatabilecek kadar yaşayamadığı için de olabilir.). Yaklaşık yedi erkekten oluşan gruplar ilkel bir tür olan bu patlayıcı, kale duvarını yıkmaya yarayan aleti kuşatma sırasında düşmanın savunma hattının olabildiğince yakınına kurmak zorundaydı. Düşman saldırısının yanı sıra, yaklaşık 45 kiloluk bu patlayıcı alet fazlasıyla hassas ve her an patlamaya hazırdı.
Antik Mısırlı mumyalayıcılar, mumyalanacak cesedin beynini demir bir kanca kullanarak burnundan çıkarıyor ve ayrıca kalp (kalbin ölümden sonraki hayat için esas olduğuna inanılıyordu) dışındaki diğer tüm iç organlar da cesetten çıkarıyorlardı. Aynı zamanda bu çok saygın görülen bir meslekti.
Tudor dönemine ait başarıları düşündüğünüzde aklınıza, görkemli elbiseler, göz alıcı şövalyeler ve nefes kesici evler gelebilir. Fakat o dönemde pek çok insanın foseptik denen halka açık tuvaletlerde ihtiyacını gördüğü düşünülürse su tesisatçılığı pek de iyi değildi. 14. yüzyılda Londra'da 30.000 kişiye sadece 16 tuvalet düştüğünden dolayı atık temizleyiciliği hayati bir önem taşıyordu. Gong çiftçileri, ton başına 2 şiline (eski İngiliz gümüş parası) geceleri bu pisliği ortadan kaldırmak için tutuluyordu. Bu iş bakterilerle dolup taşıyor ve günün en pis kokulu işiymiş gibi görünüyordu.
Bu meslekte çalışanlar, fare başına para aldıkları için kafes ya da tuzak kullanmak yerine, daha hızlı ve kolay olduğu için bu yırtıcı kemirgenleri elleriyle yakalıyorlardı. Jack Black gibi bazı ünlü fare yakalayıcıları, eşsiz görünen bazı fare türlerini zengin müşterilere ya da fare dövüşleri için kumarcılara satıyorlardı. Jack Black enfeksiyon kapan fare ısırıkları nedeniyle birçok kez ölümle karşı karşıya geldiğini söyledi.
Peki siz bu meslekler hakkında ne düşüyorsunuz? Bizlerle yorumlarda paylaşmayı unutmayın.
Günah emiciliği beğendim en çok. Hem karnın doyuyor hem de üste para alıyorsun. Diğer işlere kıyasla da kısmen daha temiz:)
Geçen biri şöyle bir yorum yapmıştı avustralya'da bir kabilenin geleneklerinin altına: ''Bunları görünce beyaz ırkın uzaylı falan olduğunu düşünüyorum. ''
Ekmek parası işte