Sami kökenli bir topluluk olan Babiller Amurrular tarafından kurulmuştur. Devletin kurucusu Sumu-Abum’dur. Özellikle devletin başına geçen 5. Kral Hammurabi ile Babiller diğer kavimlere egemenlik kurmuşlardır. Hititlerin çekilmesinden sonra Babil ülkesi Asurluların egemenliğine girmiştir. Medlerle birleşen Babiller M.Ö 626 yılında Asur devletini yenerek tekrar bağımsız olmuş ve II. Babil Krallığı’nı kurmuşlardır. Kurulan II. Babil devletine ise Persler son vermiştir.
Dünyanın antik yedi harikasından biri olan Babil’in asma bahçelerinin nerede olduğu bilinmemektedir. İşin aslı var olup olmadığı da kanıtlanmamıştır çünkü bu yapıya ait herhangi kesin bir arkeolojik bulgu yoktur.
Babilliler için astroloji devletin işlevlerinden biriydi. Babillilerin yıldızları ne zaman göründüğüne dair tuttukları haritalar vardı. Yıldızların ve gezegenlerin ne zaman göründüğü ve görünmediğine bakarak şanslı ve şanssız günlerini hesaplamışlardır.
Babilliler zamanla geleceği okuma konusunda teknikler geliştirmişlerdir. Bu tekniklerden biri de burçlardır. Bunun nedeni takım yıldızları ve güneşin hareketleridir. Burçları 12'ye ayıran da Babillilerdir.
Dönemin bilgisi açısından çok yakın bir değer bulmuşlardır.
Babilliler şehirlerini düzenlemede çok hassastı. Zengin ailelerin daha büyük evleri vardı ve ortalama bir ev birkaç küçük oda içeriyordu. Her evin ayrı yatak odası, tuvaleti ve oturma odası mevcuttu. Saraylar ve üst sınıfa ait evlerde banyo yapmak için ayrı tuvaletler bulunurdu. Bina temellerinde sırlı tuğla ve su yalıtımı için zemin kaplamalı bir bitüm tabakası kullanılıyordu.
Toplumun tepesinde kral, kraliçe, prensler, prensesler ve asiller gibi kraliyet ailesi vardı. Üst sınıfı tüm mülk sahipleri ve zengin insanlar oluşturuyordu. Tapınakların rahip ve rahibeleri ile askeri liderler de üst sınıfa dahil edilmişti. Üst sınıftan servetleri için vergi ödemeleri ve askeri faaliyetlere katılmaları bekleniyordu. Biri doğrudan üst sınıfa doğabilirdi; ayrıca, bu sınıfa yükselmek de mümkündü. Orta sınıf esnaf, zanaatkâr, çiftçi ve vasıflı işçilerden oluşuyordu.
En düşük sınıf kölelerdi. Mezopotamya’da kölelik, olağan bir uygulamaydı. Genellikle yenilen düşman kentlerin halkları köle haline getirilirken, suçlu ya da borçlu kişiler de köle yapılabiliyordu. Tapınak köleliğiyse bundan biraz farklıydı. Bir hasat sorunu veya kuraklık durumunda, aileler köle olması için çocuklarını tapınağa gönderirdi.
Ayrıca güneş saatini de onlar bulmuştur.
Gündelik hayatta ise bunlardan yalnızca birkaçına ibadet edilirdi. Babilliler tanrılarından günlük yaşamlarında onlara yardım etmelerini isterdi. Öte yandan, sel, kuraklık, ürün yetersizliği vb. doğal felaketlerin tanrının bir cezası olduğuna inanıyorlardı. Babil kentinin büyük tanrısı Marduk, en güçlü tanrı haline gelmişti. Meşhur Babil Kulesi de Tanrı Marduk'a ulaşabilmek amacıyla yapılmıştı.
Babilliler ölümden sonraki hayata inanıyordu. Bu nedenle, ölü insanlar, onları diğer dünyaya götürebilecekleri birçok hediyeyle birlikte gömülürdü. Mezarlar ya bir kamusal mezarlıkta ya da evlerinin zemininde bulunurdu. Ayrıca, yedi kil tablet üzerine kaydedilen yaratılış efsanesine de güçlü biçimde inanırlardı. İlk eski Babil efsanelerinden biri “ilk insan Adapa” ile ilgiliydi. Çivi yazısıyla yazılan tabletler, bu türden efsaneleri sonraki nesillere aktarıyordu. Babil kültürü, İncil’in Eski Ahit kısmında da okunabilecek olağanüstü net bir etki yaratmıştı.
Günlük yaşamı 60'lık sayı sistemine göre ayarladılar. Bu sebeple 1 saat 60 dakika, 1 dakikada 60 saniye var.
Babil’in içinde ticaret geliştiği gibi, komşu ülkelere, Elam’a, Suriye’ye, Asur’a ve öteki ülkelere yayılmıştır. Meta üretiminin artması, toprakta özel mülkiyeti güçlendirir. Köle sayısında artış olur. Kölelik ataerkil niteliğini korumaktadır.
Sabanı daha etkin kullanılabilir hale getirmeleri, zanaatlar, özellikle tunç zanaatı ilerlemiş olmaları; orak ve başka aletler tunçtan yapmaları bu durumun en büyük etkenleridir.
Bunun sebebi ilk anayasa olarak bilinen Hammurabi kanunlarının kısasa kısas usulüyle oluşturulmuş olması ve fazla acımasız maddeler içermesidir.
#17 at'ı milattan önce 3500 yllarında Türk'lerin ataları olarak kabul edilen İskit'ler evcilleştirdi,bari araştırıyosun araştırdığın kaynaklar güvenilirmi ona bak-ya da bir yerinden atma.
Atı ilk ehlileştiren Botai kültürüdür. M.Ö 3700 yılları civarında Kuzey Kazakistan'da cereyan eder bu kültür. Fakat Türkler, her başarılı işin arkasında olağanüstü bir atın olduğu düşüncesiyle ata diğer milletlerden daha çok bağlanmıştır. Gerek güç, taşıma ve hız bakımından diğer büyükbaşlardan ayrılması, gerek eti ve sütünden faydalanılması, gerekse Tanrılara verilebilecek müthiş bir kurban olabilmesi açısından at, Türkler için çok değerlidir. Öyle ki, birçok eski Çin ve İran kaynakları Türklerin ata özel bir ilgi gösterdiğini söyler. Hatta Hunlar sürekli at üstünde olduğu için Bizans elçileri bayağı zorlanmıştır. Türk'ün iki alametifarikasından biridir; bozkurt Türk'ün mantalitesini ve ruhunu, at ise çevikliğini ve gücünü simgeler. Kısaca atı ilk ehlileştiren yaygın kanının aksine Türkler ya da Babiller değildir.
Çoğu bildiğim şeyler olsa da bu tarz içerikleri görmek okumak çok keyifli. Teşekkürler sayın editör devamını bekliyoruz. Antik Sümer, Antik Mısır, Helenistik Dönem, Persler, Hititler ve bize daha uzak diyarlarda yaşayan Aztek, Maya, İnka medeniyetlerini de görmek isteriz.