Türkiye'nin bir sorunlar yumağı olduğu herkes tarafından biliniyor ama bu farkındalık şoke edici olayların peş peşe yaşanmasıyla ortaya çıkıyor. Tarihçi akademisyen aynı zamanda içerik üreticisi Emrah Safa Gürkan da ülkedeki sorunlar üzerine bir yazı kaleme aldı.
Mağdur şikayette bulunurlarsa adresini öğrenen sapığın kapısına dayanması an meselesi. Daha da fecisi ortaya çıktı ki, iş artık çocuklara kadar inmiş. Onlar bile emniyette değil.
Uzun uzun düşünülüp, yatırım yapılıp çözülmesi gereken problemleri aşmak sosyal medya kullanıcılarına düştü.
Suç oluşturacak bir şey oluyor mesela, uzun bir müddet kimse dokunmuyor. Sonra burada gündeme gelirse sistem harekete geçiyor.
Suçu utanmadan mağdura atıyorlar (o saatte orada ne işi vardı, şöyle giyseydi, böyle yetişseydi).
Bunların tribal mantığına göre, başına bir şey gelen insan kendini savunamadığı için başına geleni hak ediyor.
Devlet bazen çok güçlü, bir lafınla içeri girebilirsin. Ama suçlular sokakta geziyor.
Seçimin var ama sloganlara sıkışmış siyasetten öteye gidemiyorsun. Fazladan seçimin var diye EYT, af gibi madden ve manen problemli sonuçlar ortaya çıkıyor.
Neoliberal bir ekonomik sistemin var, her şey para olmuş ama suçluları koyacak hapishane yapmaya bile para ayırmamışsın.
Eğitime bir araba para harcıyorsun ama çocukların durumu ortada. Kazara kendini eğiten biri de memlekette kalmıyor.
Genç nüfusun çok ama her şeyi yaşlılar yönetiyor.
İçkide bir araba vergi var ama uyuşturucu kullanımı artmış.
Çözüm önerilmesi gereken kısma geldim. Ama bir çözümüm yok. Kimsenin de olamaz. Tek bir kişinin vs. içinden çıkabileceği bir şey değil bu. Böyle bir iki yılda da çözülmez. Yapısal olarak bu kadar çelişkili bir sistem nasıl onarılır bilmiyorum.
Tek bir kişinin vs. içinden çıkabileceği bir şey değil bu. Böyle bir iki yılda da çözülmez. Yapısal olarak bu kadar çelişkili bir sistem nasıl onarılır bilmiyorum.
İçinde bulunduğum ruh halini yansıtmadan soğukkanlı yazmaya çalıştım. Gaza gelmeden mantıklı düşünmek için de düşündüm bayağı yazmadan. Vallahi de aklıma en ufak bir çözüm gelmedi.
Bunu bir kişi de çözebilir mi emin değilim. Bunun için kurumlar olur, yıllar içinde geliştirilmiş metotlar vs. olur. Böyle kriz anında aceleyle üretilmiş palyatif şeylerle olmaz. Yani bir yol haritası olur, önceden yapılmış saptamalar olur, bilim üreten kurumların olur vs. vs.
Bilmiyorum çok mu sistemik düşünüyorum ama en basit problemleri bile çözemezsin. Ancak ötelersin böyle. E biz AVM'ye gitmek için de yaşamıyoruz. Beklentilerimiz var, nasıl olacak?
Ama ortada bu beklentilere 20 sene içinde bile karşılık verecek bir sistem, yapı yok. E bu sistemde de insanlar havuçla çalışır, hevesle çalışır. Öyle höt zötle ancak niteliksiz işçi çalıştırırsın.
Böyle sadece inşaat yap, bilet kes, eğlence sektörü böyle nereye kadar gidebilirsin?
Bilemiyorum, daha da yazardım ama aklıma da pek orijinal şeyler gelmiyor. Milleti de çok gazlamak istemiyorum.
Benim katkım şu olsun: Bu sorunun böyle tek, kolay uygulanır, basit bir çözümü yok. Binanın temellerinde sıkıntılar oluşmuş.
Ben bunun düzelmesini beklemek için çok yaşlıyım ya.
Devlet emekli dayılara döndü, akşama kadar kahvede oturup geleni geçeni seyrediyor.
Erkek olarak bile sokağa çıkmaya korkar olduk.Kadınlarımız-Kızlarımız ne yapsın :((
Düzeni sosyal medya sağlıyor. Tepki gelmeden adalet yerini bulmuyor. Hamasi söylemlerle kurgusal bir dünya yaratmışlar, dalkavuklar kongresi ve Stockholm sendromlular dışında kimse kabul etmiyor.