'Loser' hissettiğimiz, hayattan umduğumuzu bulamadığımız zamanlarda; 'keşke şu olsa daha iyi olurdu' diye bir iç geçiririz.. Bu dünya katlanılacak bir yerse eğer bunun için motive edebilecek şeyler (en azından hayali) olmalı. Tabi bunun sınırı yok ama gerçekte uzayıp giden bir liste de olmadı.Hazırlarken şuna vardım; 'hayattan o kadar da çok şey istemiyoruz ' ama yine birşeyler hep eksik kalıyor.
Ömrünün yaklaşık 40 yılını bitirdiğin 'İş Hayatı', hayat boyu en çok vakit ayrılan alan şüphesiz. Ne kadar üretme hissine vakıf olursan o kadar başaracağın klişesi; malesef ki acı gerçek.
Gider müzik yaparsın, yazarsın, oynarsın hadi bu da olmadı; etrafında seni istediğin yola teşvik edenler vardır -dikte etmeden- , şanslısındır.
Kafan çok attı kapıyı çekip sırt çantanı alıp dünyanın bir ucuna anında gitmek istediğiyle doğduğunda, gittiğinde ne kadar istersen kalıcak para sorunsalsızlığı. 2 yıl sonra dönüceksin mesela.
Huzurlu bir aile ya da hayatını anlamlandıran bir ilişki, bu hayatın kalkanlarından biri olsa gerek..
3 kuruş kazanmak için minimum 15 yıl 'egitim!' görmek zorunda olmayan, doğuştan hayat kalitesiyle doğabilen çocuklar olabilseydi. 'Truman Show' kadar olmasa da mutlu insanlar olsaydı geçim sıkıntısı en büyük problem olarak doğuştan borçlu doğan çocukların olmadığı bir yer. İşe bisikletle gitme lüksü, sevecen insanlar, suç oranı düşük, umutlu gençler, ana haberlerin korku filmleriyle yarışmadığı, kadınların yaşayabildiği.... İşte bu liste cidden uzar!
İz bırakan bir hayat olmalı bırakıp giderken öylece hiç yaşamamış gibi bomboş bitmemeli. Okunmalı, söylenmeli, dinlenmeli, izlenmeli, oynanmalı ..Sonrakilerin hayatına anlam katacak bişeyler bırakabilmeli, kendilerini buldukları, teselli oldukları bişeyler..