Bu sene de Survivor bitti. Son yıllardaki yarışmaların aksine bu seneki rekabet nispeten daha az kavgayla bitti. Bu seneki çocuklar nispeten efendi tiplerdi, en nihayetinde de yarışmayı rekabetçi tercihlerden ziyade -aklî dahi değil- gönlüyle seçim yapan, takımlar seçen bir yarışmacı kazandı.
Bana kalırsa fazla heyecan yaratmayacak üç yıldızlı otel animasyonlarını andıran birtakım şovlar ve hayatımızda pek de karşılığı olmayan süpermarket ürünleri idi. Burada yarışmacılar abartılı sevinç gösterileri ile cılız yanan kutlama ateşini ellerinden geldiğince harlamaya çalıştılar. Şimdi bilemiyorum belki de gerçekten delice sevindiler ama hareketleri genel olarak mizansenleri andırdı. Elbette bu tür reality şovlarda (buna da Türkçe bir isim bulalım artık lütfen) mizansenler vazgeçilmezdir; bunun yapay ve özensiz örneklerini pek çok yerde gördük, bu Survivor’da da gördük vayy falan deyip yatıp dinlenmek isterken dans edip eğlenmeye zorlandı gibi sanki yarışmacılar. Ha belki de ben yaşlandım da empati kuramıyorum artık yemek sonrası hoplayıp zıplayanlarla. Velhasıl kelam ödüller açısından daha evvelki Survivor’ları aradık. Uçaklara atlayıp Miami'ye gitmeler, NBA maçları, konserler, aile fertlerinin uçaklarla adaya getirilmesi, sevinç gözyaşları da bu sene aradığımız görüntüler oldu.
Yani pekâlâ bu parkurlar Çorum'a da kurulabilirmiş onu anladık. Tabii ki prodüksiyon da bunu fark etmiş olacak ki her yarış öncesi bize oranın Dominik Cumhuriyeti olduğunu hatırlatma gereği doğdu. Hani nerede o cennet gibi ada, nerede izlediğimiz Kurbağalı göl. Neyse biz Cemal Can'ı tebrik edip yazıyı bitirelim.
Şimdi ne alaka lan?