İtiraf edelim... Sabah işe geç kalmışsın, kahveni dökmüşsün, çoraplar eşleşmemiş. Metroda açtığın Instagram'da bir post çıkıyor karşına: 'Asla pes etme.' Bir iç çekiyorsun... 'Yine mi' Evet, sosyal medya hepimizi motive etmeye yemin etmiş gibi davranıyor ama bazı sözler artık o kadar çok karşımıza çıkıyor ki, etkisini bir tık kaybetti diyebiliriz. Ama yine de o klasikler olmadan olmaz. Gel, birlikte bakalım.
Çok tatlı bir temennin en kısa özeti. Ama sanki o hayaller bizden kaçıyor mu? Her gün başka biri 'hayallerinin peşinden git' yazıyor, biz hala işe gidiyoruz. Yani bu cümleyi okuduktan sonra bir kalkıp Berlin'e taşınan görmedik henüz. Ama içimizi kıpırdatıyor mu? Kesinlikle.
Bu lafı görünce pes etmek isteyen bünyede otomatik savunma başlıyor. Ama hayat bu ya, bazen pes etmek de bir ihtiyaç. Bazen o şeyi zorlamamak, bırakmak daha güçlü bir hareket olabiliyor. Yine de hepimize bir 'vazgeçme enerjisi' lazım oluyor. Bu yüzden hikaye de dursun.
Bu cümle kulağa çok ferah geliyor. Dün ne olduysa oldu, neyi başaramadıysan, nerede yoldan çıktıysan… Bugün yeniden deneme hakkın var. Aynı hayalin peşinden bir kez daha koşabilirsin. Ya da yepyeni bir hayal uydurabilirsin kendine. Küçük de olsa bir adım, büyük de olsa bir vazgeçiş… Fark etmez. Önemli olan o sabah, yeniden başlama ihtimalinin hâlâ seninle olması.
Dizler kanasa da ruh yerlerde olsa da kalk diyor. Ama kimse o düşüşün nedenini sormuyor. “Orada niye düştük acaba?” diye düşününce bu söz biraz duygusuz bile kalabiliyor. Yine de klasik. Yine de güzel. Yine de 'ben bunu bir ara yazı olarak paylaşayım' dedirtiyor.
Ah bu söz yok mu, her yeni yıl hedefinde, her pazartesi diyeti başlangıcında, her “bugün spora başlıyorum” yemininde karşımıza çıkan cümle… Ve evet, haklı. Çünkü o mükemmel an asla gelmiyor. Hep bir şey eksik, hep bir şey bozuk. Ama başlamak? İşte o mucize. Çorapların uyumsuz, ruh halin sallantıda olabilir ama başladığın an zaten o mükemmelliğe bir adım yaklaşmış oluyorsun. O yüzden bu sözü ciddiye al, ama mükemmel olamadığında da kendini hırpalama. Çünkü bazen başlamak bile kendi başına zaten mükemmel bir şeydir.
Bu söz biraz da özgürlük çağrısı gibi aslında. Yani şunu diyor: “Her şeyi kuralına göre yapmak zorunda değilsin. Bazen kendi yolunu çizebilirsin.” Ama işin püf noktası şu: Kuralı yıkarken duvarı da üstüne yıkmamak gerek. Çünkü bazı kurallar düzen için var,
Bu cümle ilk duyduğunda tokat gibi gelir. Sanki hayatındaki her sıkıntının çözümü “kendinde”ymiş gibi. Hani evren, insanlar, iş yerin, partnerin, sosyal medya algoritması… Hepsi sen değişince mi değişiyor yani? Öyle kolay mı?
Ama biraz düşününce bu söz aslında çok fena bir yerden vuruyor. Çünkü bazen dışarıdaki hiçbir şeyi değiştiremediğinde, içeriden bir yerden başlamak gerekiyor. Tepkini değiştiriyorsun, bakış açını değiştiriyorsun… Sonra bir bakıyorsun aynı durum sana başka hissettiriyor. Aynı iş, aynı insan, aynı ortam... ama sen biraz değişmişsin. Ve evet, bazı şeyler gerçekten başka türlü görünmeye başlıyor.
Planlı insanlar bu cümleye hakaret gibi bakıyor olabilir ama felsefi tarafı güçlü.
Bir yandan 'ne planı ya, zaten hiçbir şey yolunda gitmiyor' dedirten zamanların özeti gibi. Ama bir yandan da “ya bırak, akışına bırak” deyip erteleme kültürünü besliyor mu? Evet. Maalesef.
Senin hikayen, senin kararların, senin dönüşümlerin… İster dram yaz, ister romantik komedi. İstersen her bölümü başka tür olsun. Ama kalemi artık eline alma vakti. Çünkü her gün başkasının cümlesinde dolanmak, bir süre sonra insanın içini sıkar. Ve evet, bazen hikayen dağınık olabilir, bazen yarım kalabilir… Ama yazmaya devam ettikçe o hikaye zaten seni yazmaya başlar.
Bu söz, “her şerde bir hayır vardır”ın kuzeni. İç rahatlatıyor, umut veriyor. Ama bazen “daha kötüsü geldi, napıcaz?” diye düşündürüyor. Yine de modumuzu düzelten, “belki de evrenin bir planı vardır” dedirten sözlerden.
İşte motivasyon dünyasının en havada kalan ama en çok kullanılan cümlesi! Sen iste, evren verir. Sen iste, yol açılır. Sen iste, koca şirket seni alır, ex’ler pişman olur. Ama gerçekte ne oluyor? Sen istiyorsun, istiyorsun, istiyorsun… Ama bazen sadece istemek yetmiyor. Çünkü hayat bazen istemekle değil, çokça sabır, bolca çaba, biraz da şansla dönüyor.
Motivasyonun geri dönüş butonu gibi. Sanki bir dizide tam pes edecekken çalan fon müziğiyle geliyor. Ama işin kötü yanı: bazen neden başladığımızı gerçekten hatırlamıyoruz… O zaman ne olacak?
Zaman temalı sözlerin kraliçesi. Özellikle kum saati veya gün batımı görselli hikayelerde %98 oranında bu yazı yer alır. “Carpe Diem” versiyonu da vardır.
Bir yandan doğru, bir yandan 'bugün de yaşanacak gibi değil' dediğimiz zamanlar oluyor ama yine de güzel bir cümle.
Hadi gel dürüst olalım: Kimse battaniyeye sarılıp diziler arasında başarıya ulaşmadı... ya da ulaştı mı? Çünkü bazı günler o battaniye de bir zaferdir.
Ama bu sözün amacı şu: Rahat ettiğin, alıştığın o küçük evrenden çıkmadıkça yeni bir şey olmuyor. Ama işte mesele tam burada başlıyor! Konfor alanından çıkınca stres, bilinmezlik, terleme, panik… Hepsi bedava veriliyor yanında.
Yani evet, başarı konfor alanının dışında ama önce o alanı terk edecek enerjiyi bulmak gerek.
Vay be… Ne kadar felsefi, ne kadar derin, ne kadar Tumblr 2012 kokuyor değil mi? Ama hala geçerli. Çünkü sosyal medya herkesi bir kalıba sokmaya çalışırken, senin kendin olman resmen devrim gibi bir şey artık.