Maartje Smit ile ilk kez 2013’te Bogotá’da bir pansiyonda tanıştım. Birkaç gece onunla ve Avustralyalı arkadaşı Choppy ile takıldım ve sonunda Facebook’ta arkadaş olduk. Maartje'nin duvarında güneş ışığı, kumsallar ve yarı giyinik gezginlerden başka bir şey yoktu.Bir kişi bir seyahati ne kadar sürdürebilir? Maartje’nin durumunda üç yıl.
Maartje Smit: Şu an İsrail’deyim. Honduras’ta tanıştığım bir arkadaşımda kalıyorum. Buradaki gezimi planlıyorken Facebook’ta 32 tane İsrailli arkadaşım olduğunu fark ettim. Bu yüzden pansiyon aramak gereksizdi.
Muhabir: Uzun otobüs seyahatinden dolayı yorgun olmamıza rağmen buluşur buluşmaz bir şeyler içmek için dışarı çıktık.
Smit: Doğru. Bu kadar uzun süre seyahat ediyorsan tamamen arkadaş edinmeyle alakalı. Daha az zamanın varsa çoğunlukla bir yerden diğerine atlarsın. Ben gezilecek yerlere de gidiyorum, ama benim asıl amacım bu değil. Yıllar önce hatıra almayı bıraktım. Hiç kimsenin bir çanta gereksiz şeye ihtiyacı yok.
Evet, gri kazağım. Ah bir saniye, hayır, onu ilk durağımda almıştım. Bu yüzden hiçbir şey yok.
Çoğu insan eve gitmeyi kötü bir şey yaşadığım için reddettiğimi sanıyor. Ama bu doğru değil. Bir yazılım şirketinde proje sorumlusu olarak çalıştım ve hayatım gayet iyiydi. İnsanlar çoğunlukla hayatta ne yaptığımı ve bunu nasıl karşılayabildiğimi merak ediyorlar.
Çok para biriktirdim, birkaç binden fazla. Ayrıca aşırı derece düşük bütçeli bir gezginim ve eğer ihtiyacım olursa çalışıyorum. Útila’nın Honduran adasında beş ay dalış hocası olarak çalıştım. Galápagos adalarında bir tur şirketinde komisyon üzerine çalıştım. Çoğunlukla iş sadece harcamalarımı karşılıyor, ama bazen biriktirebiliyorum da. Ayrıca arkadaş bulmama da yardımcı oluyor.
Onlar sadece etiketlendiğim fotoğraflar. Sığ bir hayatım yok: Edindiğim arkadaşlıklar derin ve samimi. Saatlerce aynı otobüsteyiz ve odaları paylaşıyoruz- temelde tüm hayatı paylaşıyoruz. Biriyle kısa süre takılacağınız ve onları tekrar görmeme ihtimaliniz olduğunu bilince onlara daha fazla açılabiliyorsunuz.
Ailemi seviyorum, ama özlemiyorum. Düzenli olarak Skype’ta görüşüyoruz ve
görüşmediğimizde iyi haberler olmadığını düşünüyorlar.
Aslında değil. Üç yılda iki kere gıda zehirlenmesi geçirdim. İlki ben Guatemala’dayken idi ve öleceğimi düşündüm. Hastaneye gittim ve bana bu bardağı verdiler. Başta dil sorunu yüzünden olduğundan emin değildim ama sonra fark ettim ki o bardağa dışkımı yapmamı istiyorlardı. Yapmak istemedim ama sonra hemşire lastik bir boru getirdi ve şırınga için uzanmamı söyledi. O zaman bardak o kadar da kötü gözükmedi. Bana güçlü antibiyotik bir tedavi uyguladılar ve sonra her şey iyiydi.
Hiçbir zaman soyulmadım ama birkaç garip durum yaşadım. Diğer gün Ürdün’deydim ve otobüs beni sadece üç arabanın bulunduğu ve hiç taksinin olmadığı bir çölün ortasında bıraktı. Dilini bilmediğim adamların arabasına binmekten başka seçeneğim yoktu. Hoş bir yolculuk değildi; özellikle de sürücü gereksiz bir dönüş yaptığı için. Ama sonunda hiçbir şey olmadı.
Yurtdışındaki hayat evdekinden farklı, çünkü daha az yatırım yapmakla ve sadece iyi vakit geçirmekle alakalı. Birbirinize şöyle diyorsunuz: Eğer seni özlersem en yakın zamanda seninle buluşacağım. Buluşma planları yapmakta sorun yok ama programımı bozmasına izin vermiyorum.
Bir yerde tanıştığım çocukla Avustralya’ya gitmeyi düşündüm ama zamanlama yanlıştı. Honduras’taydım ve dalıcı diplomamı yeni almıştım. Birkaç hafta onu çok özledim ama hemen atlattım.
Üç yıl önce tek yönlü biletimi alırken bu kadar süreceğini hayal etmedim. Ama şu anda hayatım bu. Çalışmak istersem bir iş buluyorum ve bir şey olur diye sürekli bir birikimim oluyor. Geri döndüğümde günlük rutinime devam etmemin problem olacağını zannetmiyorum. Birçok insan tanıyorum ve bağlantılarım sayesinde her zaman iş bulabileceğimi düşünüyorum. Veya belki kendi küçük işime başlayabilirim. Bilmiyorum.
Ama öyle! Bazen insanların neden bunu yapmadıklarını anlamıyorum. Belki insanlar sigorta gibi detaylar yüzünden çok güvensizler. Eminim ofisten uzakta çalışan ve Facebook albümlerimi kıskançlıkla izleyen herkes aynı hayatı yaşayabilir. İnsanların neden benim yaptığımı yapmadıklarını anlayamıyorum.