Kömür kaplıyordu bir babanın, abinin, evladın bedenini, yine aynı kömür ekmek için akşam bir tabak çorba için çıkartılıyordu… Çalışıyordu durmadan madenci; sarı bir kaskı, bir lambası, işçi kıyafetleri vardı. Mesai saatlerinde durmadan çalışıyordu. Ölüm korkusu yaşıyorlar mıydı acaba? Ya da ölümün tadı nasıldı onlar için? Aralarında ölümün yakın olduğunu hisseden birileri?
Onların evinde belki de akşam et pişmiyordu, belki yakacak kömürleri bile yoktu, ama yaşamak için evlatları, kardeşleri için okul masraflarını karşılamak için durmadan çalışıyordu o nasırlı eller… Mutluluğun değerini biliyorlardı buna eminim. Mutsuz bir insan çalışmazdı, ailesi için savaşmazdı, borç edip çocuklarını okutmazdı… Mutlu olmak için bir kömür madenine hayatlarına verdikleri inancındayım. Hepimiz buna inanarak acımızı hafifletebiliriz…