Bazen olmadık şeyler için bazen ise bizzat yaptıklarımız yüzünden kendimizden kısa süreli soğumalar yaşadığımız inkar edilmesi zor bir gerçek. Herkesin kendinden hafifçe tiksindiği, bir miktar soğuduğu, ucundan kendisine ayar olduğu anlar vardır. Bakalım en çok hangi anlarda kendimizle aramıza bir mesafe giriyor ve dışarıdan bakan bir gözmüşcesine kendimizden soğumayı beceriyoruz.
Çok yakından, kötü bir açı ile kameraya hazırlıksız yakalanan o yayvan surat...
Önce 'Aman Allahım ben bunu giymiş olamam' diye dehşete düşüp, sonrasında 'O zamanın modası da öyleydi canım' diyerek kendini teselli etmen.
Tüm o serserilikleri sen yapmıyormuşsun gibi o sahte saygılı çocuk pozları...
O sessize alınan telefonların dili olsa da konuşsa.
Kendinden soğuma hissine rezil oldum kaygısı da eklenir, akabinde 'Bir daha asla o kadar içmicem' gibi tutulamayacak sözler verilir.
Şimdi burada onları zikredip de kimseyi rencide etmeyelim ama 'aşkımsu' nedir allah aşkına!
Bir yandan ayıplayıp bir yandan da daha dün yediğin daha beter haltların aklına gelmesi... O sahte nıç nıç nıç nidalarının aslında kendine de geldiğini bildiğin halde ailenin gözüne girmek için coştukça çoşman ve hemen ardından gelen o soğuma hissi...
Bir videoda kendi sesimi duyduğumda soğuyorum.
utancından yerin dibine girmek istediğin anılarının aniden aklına gelmesi *-*
soğumam için bir sebep göremedim