Her gün tekrar tekrar duyarsınız: 'Bu sizin kuşak çok memnuniyetsiz!'
Bizim kuşak gerçekten mutsuz, memnuniyetsiz, hayalkırıklığı dolu. Peki neden ve nasıl? Hayattan neler bekliyoruz da elde edemeyince bu kadar mutsuz oluyoruz? Bizim kuşak gerçekten şımarık mı? Yoksa tahmin ettiğimizden de fazlası mı var?
Yani beklediklerimiz gerçekleştiğinde ve hatta bundan daha fazla gerçekleştiğinde kendimizi huzurlu ve iyi hissediyoruz. Mutsuzluk ise çok kolay, beklentilerimiz karşılık bulamadığında mutsuzluğa mahkumuz. Yeni nesil daha da mahkum gibi ama neden?
Azla yetinmeyi bilen, nüfusun daha az olduğu, hayallerine daha rahat kavuşabiledikleri bir nesildi. Üniversiteye girmek bugünkü kadar büyük bir mesele değil, işsiz kalmak oldukça uzak bir mevzuydu.
Bilirsiniz, babalarınız anlatır, küçükken bir taş ile 2 sene oynadığını, o taşın en sevdiği oyuncağı olduğunu. Fakat bizim nesil oyuncağın da ne olduğunu biliyordu, iyi bir oyuncağın da nasıl olduğunu. Azla yetinme dönemi bitti.
Manisa'nın küçük bir köy okulunda bile 'büyüyünce astronot olacağım' diyen çocuklar yetişiyordu. E tabii, hayal kurmak güzeldir, insanın ufkunu ve vizyonunu açar. Fakat gerçekler de bir o kadar acı.
Çok hayal kurmanın her zaman kötü bir yanı vardır; çok daha fazla hayalkırıklığı.
Fakat bir şeyler ters gidiyordu. Çalışsak da olmuyordu?
Biraz hırs elbet iyidir; ama fazlası bizleri acımasız ve hissiz gençlere dönüştürdü. Artık hem okul hem iş hayatı bizim için sadece rekabetten ibaretti.
Çünkü alınmak yok, çoğumuz birer 'kaybeden' gibi hissediyorduk.
Özel insanlar, özel muamele görmeliydi. Ama hepimiz özel olduğumuzda hepimizin özel muameler görmesi de mümkün değildi. Hem birbirimize karşı acımasız, hem kendimize karşı acımasız olmaya başladık.
Çocukluğumuzdan beri arkadaşımız Ahmet ve Ayşe'yle kıyaslanıyorduk. Artık Ahmet ve Ayşe'nin mutluluklar bile gözümüze batar olmuştur. Temkinli neslin evlatları anne ve babalarımız, bizden birer zalim yaratmış sayılırdı.
Türkiye'de bu kadar çok kredi borcunun olması başka türlü açıklanamazdı zaten 😊
Bizden daha iyiler hep gözümüzün önündeydi. Türkiye'nin zengin çocuklarını takip ediyor; yaşadıkları hayata imreniyorduk. Oysa ki zenginler tarihin başından beri vardı, yoksullar da öyle.
Neler yapabiliriz?
1. Artık kendimizi özel sanmak ve en iyisi olmak için zora sokmak zorunda olmadığımızı anlayalım.
2. Başkaları her zaman sizden daha mutlu ve huzurludur; onları boşverelim. Bizim hayatımız bize ait.
3. Kariyer yapmaktan ziyade yaptığımız şeyleri sevmeye çalışıp, onlara küçük tutkularla bağlanmayı deneyelim.
Belki bizim nesilden de bir halt olur; göreceğiz 😊