Bundan binlerce yıl önce köyler, şehirler kurup bir arada yaşamaya başladık insanlık olarak. Oysa pek çok hayvan türü gibi tek tabanca takılmayı da tercih edebilirdik. Ama beraber yaşamayı seçtik; güvenlik başta olmak üzere ihtiyaçların giderilmesi gibi mantıklı sebeplerden dolayı. Sosyal ve duygusal varlıklarız; dil icat ettik konuşalım, anlayalım ve anlaşılalım diye...
Tarihin hangi noktasında bunlar amacına hizmet etmeyi bıraktı, ne ara yoldan saptık bilemiyorum fakat şu bir gerçek ki; çok yalnızız, çok!
Dışarıda, metrobüse binerken, yolda yürürken, bir devlet dairesinde; her yerde kendini çok yalnız ve çaresiz hisseden insanlar var, biliyorum. Beraber yaşamamızın ve aynı dili paylaşmamızın, insanlık olarak binlerce, milyonlarca yıllık geçmişimizin hatırına size de umut vermesini umduğum bu deneyiyimi yazmaya karar verdim. Çünkü sıradan ya da ilginç fark etmez, hikayeler anlatılmak için var.
fakirler depresyondan nasıl çıkacak, onu bilen var mı lan?
"Düzgün bir işim, fena olmayan bir kazancım, güzel dostlarım, sevgilim, sağlıkları yerinde bir ailem vardı." Şunlar ben de olsa var ya depresyon falan hiçbir şey koymaz bana. Rahat batmak bu oluyor sanırım. Kapı kapı iş aramaktan yoruldum lan.
peki ya gençsen ve hiç bir şekilde bir psikiyatriste gidemiyorsan,kimseye bir şey anlatamıyorsan anlattığımda bile anlamıyorlarsa ve her şey daha da beter oluyorsa?:(