Kısıtlamalı günlerde görmekten bıktığınız kişiyle heyecanlı zamanlar geçirmek sizce de çok ütopik bir beklenti değil mi? “Eşimi görmekten çok sıkıldım, ne yapsa gözüme batıyor” diyenleri bir adım öne alalım. Yan yana kelimesi ayrı yazılır, boşuna değil. Yan yana kalmak ince bir mesafeden besleniyor. Cinsel çekim için de konu çok farklı değil. Arzu ve istek duymak için de biraz mesafe ve isteği besleyen aralıklı özlem gerekli. Bıkmakla istemek aynı çatıda yaşayamaz.
Aşkı tarif eden en güzel tanımlardan ‘’daraltılmış dikkat odağı’’ olsa gerek. Birine duyduğunuz istek ve onu hem bedensel hem de psikolojik bütünlüğüyle hayranlıkla beslenmiş bir dikkatle izlemek, aşk… Sanki dünyada başka kimse yokmuş gibi, garip bir tenhalıkta arzu edilene odaklanmak. Elbette bu durumun süresi kısa. Zaten bu uzun yıllar sürse çıldırırdık. Ama hayatı beraber paylaştığınız kişinin dikkat odağında çok küçülmek de yok sayılmakla eş anlamlı.
Karantina da evlenenleri dinlediniz mi? Ben dinledim. Meslek icabı zaten ilişkiler her yönüyle dikkatimdedir. Evlilik sonrası mecburi yalnızlığın uzaması çiftlerin mutluluğuna değil, ilişki aşınmasına neden oldu. Beş yılda ancak tüketilecek ilişkisel oyun ve oyuncaklar eskimiş bile. Erotizm derseniz yakınlığın zehriyle zehirlenmiş. Yani yok, yani ölü.
Fazla yakınlığın en çetrefilli hediyesi iticiliktir. Sürprizlerinizi ve ilişkinizi uyanık tutacak minik oyunlaştırmaları düşünecek vaktiniz varken düşünün. Beraber satranç veya farklı kutu oyunları oynamak, aynı kitap üzerinde konuşmak, aynı filme yorumlar yapmak, internetten sadece birbiriniz için estetik kıyafetler almak benden size küçük fikirler olsun. Renkli, kokulu mumlar, tütsüler veya parfümleri de mistik bir ambiyans için kullanabilirsiniz. Aksi halde birbirini holde görse irrite olanlardan olmak inanılmaz kolay.
Nezaket, kendime karşı veya beraber yaşadıklarıma karşı ne güzel bir yatıştırıcı. Ne kıymetli bir enstrüman. Nazik olmayı zorlaştıran gerilimli yakınlığın yükünü şu sıralar fark edebiliyor musunuz? Sıkışmış hissettikçe, yaşamsal tekrarların dayanılmaz zorbalığı yani rutin yükü bastırdıkça kendimize ve beraber yaşadıklarımıza nezaketi arada bir taktığımız bir aksesuar gibi unuttuk gitti. Yerine saldırganca, bol eleştirel bir üslup gelip kuruldu. Kim kendisine sürekli eleştiri getirip, tüm stresini üzerine boca eden bir eşe, partnere cinsel istek duyabilir?