Yazarken bile asabım bozuluyor. Elbette olabildiğince evde kalmak, birimiz hepimiz için, hepimiz birimiz için, dayanışmasına hizmet etti. Ama göçebelik damarımız feci zorladı, zorluyor da. Hareket eksikliğine bağlı sağlık sorunları diyetisyenlere başvuruları hareketlendirdi. Ben de iki defa destek almayı denedim, tabi takip de online oldu. Gözünün önünde tartılamadığım diyetisyenimle koordine olamadım. Tabi sonuç hüsrandı. Her şey de online olmuyor galiba.
Pandemi de diyetisyenler kadar yoğun çalışan bir diğer meslek grubu da psikoterapist veya Psikiyatristler oldu. Kendi açımdan hiç bu denli yorulmadım diyebilirim. Kayıpların her gün katlandığı günlerde insan acılarına eşlik etmek, kutsal mesleğimin adanmışlığının bir parçasıydı. Travmalar, yaslar, takılmalar, kaygılar…
Bu yıl salgın nedeniyle zaten en az yüzde yetmiş beşi belirsiz olan hayatımız daha da belirsiz ve karmaşık oldu. Kontrol edemediklerim, kontrol edebildiklerimden çok fazla, bu durumda merhaba acziyet, merhaba ortak insanlık hali. Zira insan olmak yapabildiklerinden yükselmek değil, yapamadıklarınla kendi sınırlarını fark etmek ve kabul etmektir. Geçen yıl bu yıl hissettiğimiz kaygıları hissetseydik bu tanı alır ve anormal karşılanırdı. Oysa belirsizliğe bağlı çoğu kaygılı tutum artık normal. Değişen standartlar normallerimizi de değiştirdi ve bu değişim de çok normal.
Ekonomik krizde kemer sıkma işlevsiz kalınca şalteri kapamaya mecbur işletmeler .…’den beri yazan tabelalıyla vedalaşmak zorunda kaldı. Marka sürekliliği denen güven veren fantezi zarar gördü. Hayatta kalmanın türlü yollarını elbette denediler. Onlarca kapanan işletmenin çoğu kapanmadan önce maske ve dezenfektan satmayı denemiştir diye yemin edebilirim ama ispatlayamam.
Eğitim, 2020 yılının krizli, ebeveynliği dijitalleştiren değişimlerinin başında geldi. Mevzu çocuklarımız olunca boynumuz kıldan ince. GB’lar feda olsun, kalemler değil kameralar açılsın yeter ki. Okullara dijital erişim eşitliği sorunu ülke genelinde epeyce kafaları karıştırdı. Ders ne zaman, nerde, kaçta, hangisi soruları veli gruplarında beyinleri yaktı. Zomzom (Zoom) üzerinden veya Eba’dan ders dinlemek için, kardeşinden bilgisayar sırasının kendisine gelmesini bekleyen çocukla, bizim şehirli burjuva çocukların öğretmene ekran dondu numarası yapması eşitliği feci bozmuyor mu sizce de?