“Ne üstün zekâ ne hayal gücü ne de ikisi bir dahi yapmaya yeter. Sevgi sevgi sevgi… İşte bu dehanın kendisidir.”
Ocak ayı… Hava çok soğuk değil İstanbul’da ama gökyüzünün gri hali öyleymiş gibi hissettiriyor. Pencere kenarında kahvemi yudumlarken parkta sanki aceleleri varmış gibi oradan oraya koşuşturan kedileri izliyorum. Aniden durup etrafı dikkatle izleyen ve geldikleri gibi hızlıca uzaklaşan doğanın başyapıtları bilgisayarımdan yükselen Mozart’ın Herbert von Karajan ve Berlin Filarmonik Orkestrası eşliğinde çalınan “Requiem” ile uyum içinde. Kalben hayatın sihrine ve her şeyin birbirine kusursuzca oturduğuna koşulsuzca inanan, aklı ise 1.33’lük farka takılı ben, ağaç, kedi bir an için biriz.