ana asla haykırarak seni seviyorum diyemedim.
Bu güne dek seni incitmekten o kadar çok çekindim ki…
Seni, senden oluşan bi metabolizmanın kırabileceği beni o kadar çok üzüyordu ki.
Keşke sarılsaydım, keşke kokular arasına karışan esas baba kokusu özünü, özelliğini taşıyan kokunu ayırt edebilmek için bir çaba sarf etseydim.
Bilirim baba. Keşke ile iyi ki arasındaki derin uçurumu bilirim babam. Nasıl bilmem ki? Sen öğrettin. Hep o babalara mahsus öğütlerin öğretti.
Herkesin babası kendine kahraman. Senin kelimelerin daha bi cevher, nasihatların benim için daha bi koruyucu çeperdi babam. Anladım. Bunu itiraf etmemek için çok direndim kendime ama anladım babam. Şimdi ise şimdiki zaman kipine lanet okuyorum babam.
Anladım çok geç anladım. Özür dilerim.Ne diyeceğimi hala bilmiyorum babam. Nasıl bitireceğimi de. Bu sessizlik ne kadar tuhaf babam. Oysa, içtenlikle yazdığıma en az benim kadar inanırdın. İnanırdın yanımda olsaydın. İnanırdın. Affet babam beni. Affet.
Sana ruhun şad olsun demenin ne kadar hafif olduğunu bildiğim halde, haykırıyorum babam. Ruhun şad olsun…