Ahtapot, Yunancada 'Októpus' yani sekiz ayaklı demek.
Pohlsepia adlı bir türe ait olan ve modern ahtapotlara benzerliğiyle dikkat çeken bu fosil, bugün ABD’ye bağlı Chicago'daki Field Müzesi'nde sergileniyor.
Ayrıca ahtapotun kolları vücuttan ayrılsa bile tepki vermeyi sürdürüyor. Kopan kol suda kendi kendine hareket edebildiği gibi bir darbe aldığında da acı hissedebiliyor.
Demir bazlı kan yerine hemosiyanin adı verilen bakır bazlı pigmenti geliştirdiklerinden kan mavi rengi alır.
Antik Yunan filozoflarından Aristoteles, ahtapotların aptal canlılar olduğunu düşünüyordu. M.Ö. 350 yılında History of Animals yani Hayvanlar Tarihi kitabında 'Ahtapot aptal bir yaratıktır, bu yüzden bir insan elini suya yaklaştırırsa ona yaklaşır. Ama kendi doğasında havalı ve kurnazdır, kendi yuvasına zulalar kurar' ifadelerine yer vermişti.
Araştırmalara göre eğlenmek için bir şeyleri parçalarına ayırabildikleri gibi yuvalarının etrafına deniz kabuğu, yosun gibi maddelerle kale inşa edip bahçe bile yapabiliyorlar.
Annelik işte...
Bu kalplerden ikisi kanı solungaçlara ve oradan da üçüncü kalbe taşıyor. Üçüncü kalp ise taşınan kanı tüm vücuda pompalıyor.
Bunu yaparken pigment hücre ağı ve özelleşmiş kaslarını kullanıyorlar.
Yıllarca okyanuslarda yüzdükten sonra Craig Foster, Güney Afrika’nın yosun ormanında yaşayan ahtapotla sıra dışı bir dostluk kurar. Onun dünyasına inip, aylarca hareketlerini izleyerek ahtapotun güvenini kazanan Craig, onunla insan ile vahşi hayvan arasında daha önce hiç görülmemiş bir bağ geliştirir. Bu sayede Craig, ahtapotun dünyasının gizemlerini öğrenir. (Beyazperde)