Türk öykücülüğünün gelmiş geçmiş en büyük yazarlarından biri olarak kabul edilen Ömer Seyfettin’in cansız bedeninin başına gelenleri anlatacağız bugün. Sanata, sanatçıya, edebiyata, yazara ne kadar önem(!) verdiğimizin kanıtı adeta…
Türk öykücülüğünün gelmiş geçmiş en büyük yazarlarından biri olarak kabul edilen Ömer Seyfettin’in cansız bedeninin başına gelenleri anlatacağız bugün. Sanata, sanatçıya, edebiyata, yazara ne kadar önem(!) verdiğimizin kanıtı adeta…
1884 yılında Balıkesir’de doğdu, mahalle mektebinde okudu ve İstanbul’da büyüdü. Edirne Askeri İdadisi’ni bitirdikten sonra Mekteb-i Harbiye-i Şahane’ye gitti. Mezun olduktan sonra da piyade asteğmen rütbesiyle Kuşadası’na tayin edildi. Öğretmen olarak atandığı İzmir Jandarma Okulu ise onun için bir dönüm noktası oldu. 1909’da görevle gittiği Selanik’te Yeni Lisan isimli ilk başyazısını imzasız olarak yayımladı.
Balkan Savaşı’yla birlikte Genç Kalemler dağıldı, Ömer Seyfettin orduya çağrıldı ve Yanya Kuşatması’nda esir düştü. Bir yıllık esareti sırasında sürekli okudu ve pek çok hikaye yazdı. Esaretinin bittiği 1913 yılından sonra hayatına yazar ve öğretmen olarak devam etmeye karar verdi. Türk Sözü dergisinin başyazarı oldu, Türkçü düşüncenin sözcülüğünü üstlenen yazılar yazdı.
Hikayelerinde çocukluk anılarından, halkçı geleneklerden, tarihi olaylardan, efsanelerden ve kahramanlıklardan yola çıkan Ömer Seyfettin sade diliyle Türk edebiyatına damgasını vurdu.
Pankreasta bulunan ve kan şekerini düzenleyen insülinin tedavi edici özelliği 1922’de bulunmuştu ancak Ömer Seyfettin yetişemedi. Doktora her gittiğinde şeker hastalığının sebep olduğu eklem ağrıları için romatizma tedavisi gördü.
Gözünü bile açamadığı hasta yatağında sürekli sayıkladı. Yakın dostu Ali Canip’ten başka kimsesi de yoktu. Vefat ettiğinde hastanede kimse tanımadığı için cesedi sahipsiz zannedildi.
Sahipsiz olarak değerlendirilen Ömer Seyfettin’in cansız bedeni tıp öğrencilerinin kullanması için kadavra yapıldı. Hastane hademesinin eşliğinde hatıra fotoğrafı çekildikten sonra karnı yarıldı ve testereyle kafası kesildi. Fotoğraf gazetelerde basıldıktan sonra edebiyat tarihimizin en büyük yazarlarından biri olan Ömer Seyfettin’i tanıyanlar hastaneye koştu.
Kuşdili’ndeki Mahmud Baba Haziresi’ne gömülen Ömer Seyfettin’in çilesi bitmedi. Hazirenin üzerinden yol geçeceği için mezar kaldırıldı ve 1939 yılında Zincirlikuyu Mezarlığı’na nakledildi.
İlginç bir şekilde cesedinin başına gelen olaylar da sıradan bir Ömer Seyfettin öyküsünü andırır olaylardır.
oldukden sonra vucudunu bakteriler, fareler yemis yada testere ile kesilmis farkeden sey nedir? aksine curuyup gidecegine vucudunun bir amaca hizmet etmesi daha kutsal degil mi? o tip ogrencileri burdan ogrendikleriyle nice hayatlar kurtaracaklar.
Ilkokulda psikolojimi alt üst eden kitaplarını bana okuttukları için Ömer Seyfettini hiç sevmem, herhangi birinin kitaplığında gördüğüm an çocuğuna okutacağına çöpe atmasını tavsiye ederim, öykülerindeki milliyetçilik rahatsız edici boyuttadır. Kafa kesmeler, insan yakmalar, tecavuzler, kudurmalar vs. Cesedine yapılan şeylerin öykülerinden bir farkı olmaması şaşırtıcı.