Şehir Dedikleri Hepimiz İçin Bir Beton Mezarlığı

İnsan yaş aldıkça, tecrübeyle yoğruldukça aklına durduk yere kötü senaryolar getirmeye daha sık başlıyor. Birkaç gündür fırtına uyarıları yapılıyor İstanbul’da ve arkasından kar uyarısı da geliyor hatta önlem olarak okullar bir günlüğüne tatil ediliyor. Buraya kadar her şey normal, akşam fırtınanın seyri arttıkça, evin içinde rüzgarın sesi televizyonun sesini bastırdıkça, camlar hafif hafif zangırdayınca ister istemez çocuklarımın odalarını iki kere kontrol edip, kapıların, pencerelerin soğuk geçirmediğinden iyice emin olup bir süre fırtınayı dinledim. İçimden de “Allah’ım şükürler olsun sıcak bir evim var, çocuklarım da yanıma, inşallah bir felaket yaşatmazsın bizlere” diye dua ettim içime doğmuş gibi. Sanki karın ağrısı gibi bir huzursuzluk hissiyle gece boyu döndüm durdum yatakta.

Sabah gözümü 5:35’te açtım. Zaten doğru dürüst uyumamışım, o saatten sonra da uyuyacak halde değildim. Her zaman yaptığım gibi önce kahvenin suyunu koydum, telefonu elime aldım ki ne göreyim; Adana’dan, Malatya’dan, Hatay’dan, Kahramanmaraş’tan, Gaziantep’ten, Kıbrıs’tan, Antalya’dan, Adıyaman’dan ve daha pek çok şehirden “Deprem oldu” tweetleri akıyor. Aynı anda her yerde deprem olamaz. “Pek çok şehir aynı anda hissettiyse, bir yerde çok yıkıcı bir deprem oldu!” fikrini kafamdan atmaya çalıştıkça durumun vehameti de yavaş yavaş ortaya çıkmaya başladı.