Hayat amacını bulanlar bize de anlatsın...
Hayat amacını bulanlar bize de anlatsın...
Okulu bitirip iş bulup ardından para kazanmaya başladıktan sonra bile...18 - 25 yaş arasında, kariyer kararlarını iç çamaşırımızdan daha sık değiştiriyoruz.
Sorunun bir kısmı aslında “yaşam amacı” kavramının kendisi... Her birimiz, daha yüksek bir amaç uğruna doğduğumuzu düşünüyoruz ve onu bulmak ise kozmik görevimiz...
Önemli olanlar bize mutluluk verirken önemsiz olan zamanımızı öldürüyor. İnsanlar “Hayatımla ne yapmalıyım?” veya “Hayatımın amacı ne?” diyerek aslında “Önemli olan zamanımla ne yapabilirim?” vurgusunu yapıyor.
Soruların biraz saçma olduğunu biliyoruz ama yaşam amacını bulmanın angarya gibi değil eğlenceli ve ilginç olması gerektiğini düşünüyoruz.
Evet çok önemli bir soru olduğunu biliyoruz. Hangi sandviç lezzetini tatmak istersiniz? Ama burada lisede öğretmedikleri hayatla ilgili küçük bir gerçek var! Her şey zaman zaman berbat bir hal alabiliyor. Bu size fazla karamsar geliyor olabilir fakat bizce bu özgürleştirici bir fikir. Her şey fedakarlık gerektiriyor ve bir çeşit maliyet içeriyor. Hiçbir şey, her zaman zevkli ya da canlandırıcı da olmayabiliyor. Öyleyse soru şu: Hangi mücadeleye veya fedakarlığa tahammül etmeye hazırsınız? Nihayetinde, umursadığımız bir şeye sadık kalmamızı belirleyen şey, kaba yamaların üstesinden gelme ve kaçınılmaz kötü günlerden kurtulma yeteneğimizdir. Mükemmel bir teknoloji girişimcisi olmak istiyor ancak başarısızlıkla baş edemiyorsanız çok uzağa da gidemezsiniz. Profesyonel bir sanatçı olmak istiyorsanız ancak çalışmanızın yüzlerce kez reddedildiğini görmeye hazır değilseniz her şeyi başlamadan önce bitirirsiniz.
Hangi tatsız deneyimlerle başa çıkabiliyorsunuz diye sorsak cevabınız ne olurdu? Bütün gece kod yazma? Aile kurmayı 10 yıl erteleme? İnsanları, sahnedeyken tekrar tekrar güldürme? Peki hangi sandviçi yemek istersin? Eninde sonunda biri servis ediliyor çünkü... Zeytinli de olabilir tabii...
Çocukken yazı yazmaktan hoşlanan birisi bunu sadece zevk aldığı için yapıyor olabilir. Ve sonra ortada hiçbir neden yokken durur. Çocukluğumuzda sevdiğimiz şeylerden bağlantımızın kopma olasılığı çok yüksek oluyor. Ergenlik ve yetişkinlikteki toplumsal baskılar ise bizi sevdiğimiz çoğu şeyden alıkoyuyor. Bir şey yapmamızın tek nedeni, bir şekilde ödüllendirmek oluyor. Komik olan şu ki, 8 yaşındaki haliniz 20 yaşındaki benliğinize “Neden artık yazmıyorsunuz?” diye sorsa ve “Bu konuda iyi değilim. ”, “Çünkü kimse yazdıklarımı okumaz.” veya “Bunu yaparak para kazanamam.' cevaplarını verseydi yanılıyor olmazdı ve aynı zamanda da 8 yaşındaki sizi hüngür hüngür ağlatmış olurdu.
Hepimizin yemek yemeyi unuttuğunu karnına kramp girince anladığı zamanlar olmuştur. Isaac Newton’ın annesi bunun için düzenli olarak odasına girip yemek yemesini hatırlatmak zorunda kalıyordu çünkü bütün gününü unutacak kadar meşguldü. Bunun iyi bir şey olduğunu söylemiyoruz çünkü önemli olan şey kendinizi bir yere kapatıp tek noktaya odaklanarak ihtiyaçlarınızı aksatmak değil...Burada yapmanız gereken şey; organize etmek, hayal dünyasında kaybolmak, birine bir şey öğretmek veya teknik problem çözmek gibi sizi geliştirecek verimli aktivitelere odaklanmanız ve kendinizi unutmamanız olmalı. Çünkü, size yemek yemeyi unutturacak kadar kendinizi kaybetmeniz size zarar verecektir.
Bir şeyde iyi olmak için o işin derinlerine inmeniz ve tabii ki bunu yaparken de kendinizi defalarca utandırmanız gerekiyor.Fakat çoğu insan kendini utandırmaktan kaçındığı için kendince önlemler alıyor yani o işe belki de hiç başlamıyor. Sizi utandıracak herhangi bir şeyden kaçarsanız önemli hissettirecek bir şey yapmamış olursunuz. Şu an yapmak istediğiniz, düşünüp hayal kurduğunuz bir şeyler illa ki vardır. Aynı zamanda döngüye girerek sonsuza dek sürecek yapmama sebepleriniz de...Fakat eğer bu sebepler başkalarının ne düşündüğüne dayanıyorsa kendinizi harcıyorsunuz diyebiliriz. Bu konuda çocuklarınıza zaman ayırmak veya çok sevdiğiniz bir oyunu oynamak gibi gerekçeleriniz varsa bir şey söylemeye hakkımız yok tabii ki...Fakat ailenizin sevmeyeceğini veya arkadaşlarınızın dalga geçeceğini düşünüyorsanız bir şeylerden kaçıyorsunuz demektir. Güzel şeyler, doğası gereği benzersiz ve sıra dışıdır. Bu nedenle, onları elde etmek için sürü zihniyetine karşı çıkmalısınız. Utanç duymak veya aptal hissetmek anlamlı bir şeye ulaşırken yaşayacağınız duygular arasında yer alır. Bir iş sizi ne kadar korkutuyorsa o kadar çok denemeniz gerekir.
Mutlu ve sağlıklı bir yaşam sürmek için kendi zevk ve memnuniyetimizden daha büyük değerlere bağlı kalmalıyız. Bir problem seçip dünyayı kurtarmaya başlayabilirsiniz. Aralarından seçim yapabileceğiniz pek çok seçenek var. Eğitim sistemlerimiz, ekonomik gelişme, aile içi şiddet, akıl sağlığı bakımı, devlet yolsuzluğu... Önemsediğiniz bir problem bulun ve çözmeye başlayın. Açıkçası, dünyanın sorunlarını kendi başınıza çözemeyeceksiniz. Ancak katkıda bulunabilir ve bir fark yaratabilirsiniz. Nihayetinde fark yaratma duygusu, kendi mutluluğunuzu yerine getirmeniz için en önemli şeylerden bir tanesi...
Çoğumuz için, düşman olarak eski kafalı alışkanlıklarımızı gösterebiliriz. Rutinlerimiz içinde boğularak yaşamaya devam ediyoruz. Koltuk her zaman rahat geliyor, cipsler ise derin haz veriyor. Ama yeni hiçbir şey olmuyor maalesef... Çoğu insan, tutkunun yaptıklarımızın sebebi değil sonucu olduğunu hatırlayamıyor. Hayatta tutkuyla bağlı olduğunuz şeyi ve sizin için önemli olanı keşfetmek, deneme yanılma sürecidir. Hiçbirimiz gerçekten bir girişimde bulunana kadar nasıl hissettiğimizi tam olarak bilmiyoruz. Öyleyse kendinize sorun, eğer birisi kafanıza bir silah dayayıp sizi uykunuzdan uyandırıp her gün evinizden çıkmaya zorlasa, kendinizi nasıl meşgul etmeyi seçersiniz? Seçenekler arasında sosyal medyada gezme, kafeye gitme veya oyun oynama gibi seçenekler yok. Yatacağınız saate kadar dışarıda olmanız gerekse ne yapardınız ve nereye giderdiniz? Dans dersi, kitap kulübü, Afrika'da binlerce çocuğun hayatını kurtarabilecek yeni bir sulama sistemi icat etmek... Siz de bu konu üstünde düşünerek soruyu cevaplayın ve dışarı çıkıp yapmaya başlayın. Kendinizi utandırdıklarınız ayrı bir artı olur tabii ki...
Birçoğumuz, bizi korkuttuğu için ölüm hakkında düşünmekten pek hoşlanmaz. Ancak kendi ölümümüzü düşünmemizin şaşırtıcı bir şekilde pozitif yönleri de var. Bu yönlerden bir tanesi, hayatımızda gerçekten neyin önemli olduğunu neyin dikkat dağıtıcı ve anlamsız olduğunu görmemizdir. İnsanlar, yaşamlarında bir amaç olmadığını hissedince, onlar için neyin önemli olduğunu bilmedikleri için değerlerinin de ne olduğunu bilemezler. Değerler bilinmediğinde ise, başkalarının değerlerini üstlerine alıp onların önceliklerine göre yaşamaya başlarlar. Bu tarz sağlıksız ilişkiler daha sonrasında işkenceye dönüşür. Önemli olan şey sınırlı zamanınızı iyi bir şekilde yaşamanın bir yolunu bulmak. Bunu yapmak için yatağınızdan çıkmalı, hareket etmeli ve düşünmeye başlamalısınız. Sizsiz bir dünya nasıl olurdu?
1. maddeye dayalı şunu demek istiyorum; Maalesef ülkemiz ile isteklerimiz arasında doğru orantı yok. Hayatımda ne yapmak istediğim ve hangi konuya ilgim olduğu kimin umrunda? ülke de iş bulmak kolay mı? aylarca evde oturdum. en sonunda bir iş buldum ve o işi sevmek zorunda kaldım.
Evli olmadığım halde kıt kanaat geçiniyorum bu raddede önemli olan yaşama amacım hayallerim ya da hedeflerim değil. Önemli olan faturalarımı ödeyebilecek miyim 3 seneden beri ertelediğim bot alma işini bu kış başarabilecek miyim ya da en basiti akşam karnımı doyurabilecek miyim?
Kendine bir hedef koyup onun için savaşmak /savaşabilmek. Kendinden çok şey, başkasından az şey beklemek. Hayata dair çok büyük beklentilere girmemek ve en önemlisi iyi niyetini insanların kullanmasına engel olmak. Tabii ki her şeyden önce kendine saygı duymak. Bahanelerin arkasına saklanmadan bunları yapabilen her birey mutluluk denen zamazingoyu yakalar kanımca. Saygılar.