Onlar dünyadaki milyonlarca mülteciden sadece bazıları. Çocuk bile değiller, çocuklukları kayıp. Neden olduğunu bilmedikleri bir savaşın, yaşayan masum kurbanları. Hiçbirinin geleceğe dair bir planı yok ama arada yeşillenen umutları az da olsa var.
Pulitzer ödüllü fotoğrafçı Muhammed Muheisen, Afganistan ve Suriyeli mülteci çocukları işte böyle fotoğraflamış. Görebilenler için, o minik gözler savaşı baştan sona adeta anlatıyor.
Aya, Suriye'de yaşanan savaşla neredeyse aynı yaşta, hatta belki 1 yaş daha büyük. Gerekmedikçe konuşmuyor, konuştuğunda da geleceğe dair hiçbir şeyden bahsetmiyor. Savaş onun şimdilik tek gerçeği...
Yıllardır süren iç savaş sebebiyle Robina gibi çocuklar ve aileleri, Afganistan'dan kaçıp Pakistan'ı evleri kabul etmişler.
'Geri dönüp okuluma gitmek isterdim. Orada bıraktığım arkadaşlarım var. Evimiz savaş sırasında yerle bir oldu, Ürdün'e kaçtık. Bundan sonra eğitim alıp alamayacağım şüpheli. Galiba şoförlük yapacağım'
Pakistan şu an 1.6 milyondan fazla mülteciye ev sahipliği yapıyor. Bu rakam sadece kayıtlı olan Afganistan vatandaşlarını kapsıyor. Sayıları belki daha da fazla. Birçoğu elektrik, su gibi temel ihtiyaçlarını karşılayamıyor.
4.8 milyon Suriyeli, çocuklarıyla birlikte ülkeyi terk etmek zorunda kaldı. Bunlardan 640.000 tanesi Ürdün'de bulunan çadır kamplara yerleşti; yaz-kış onlar için aynı.
Çocuklar kendi evlerinde yaşamamasına rağmen aileleri tarafından büyük bir sevgi ile yetiştirilmeye çalışılıyor. Onca zorluğa ve onca yokluğa rağmen...
'Suriye ile ilgili hiçbir şey hatırlamıyorum'
Onların yüzünde yaşadıkları travmayı görür, hareketlerinde savaşı hissedersiniz.
'Büyüyünce doktor olmak istiyorum. Bizim gibi yardıma muhtaç insanları iyileştirmek istiyorum.'
Fotoğrafçı Muhammed Muhesein şöyle diyor: 'Çocuklar bulundukları yere adapte olmak zorundalar çünkü bunun ne kadar süreceğini kimse bilmiyor. Her şeyin farkındalar ama umutlu değiller. Biliyor musunuz, aslında bir çocuk asla umudunu kaybetmez. Öyleyse onlar için bir şeyler yapmalı: gidecekleri bir okul, yeni arkadaşlıklar ve tertemiz bir çocukluk...'
Ve ekliyor Muhesein: 'Biz burada yaşayan çocuklar olsaydık asla okula gitmek istemezdik ama bu çocuklar için okula gidebilmek büyük bir lüks'
Fotoğrafçı 'Bazı çocuklarla konuşuyorum. Bana diyorlar ki 'evimiz bombalandı, okulumuz bombalandı, arkadaşlarımı çok özledim. Suriye'ye ne zaman döneceğiz?'' diyor.
Bugün Suriyeli bir çocuk kırmızı ışıkta camımı silmek istedi "silme" dedim dinlemedi sildi, cam silecekleri çalıştırmama rağmen silmeye devam etti sonra para istedi vermedim Türkçe "Allah senin belanı versin" dedi ben de "seni buraya getirenin belasını versin" dedim camı sildiği çek çek ile dikiz aynasına vurup kırmaya çalıştı telefona 155 yazıp ekranı camdan gösterdim ve "sana silme dedim dinlemedin" dedim sonra yanına başka bir çocuk geldi ve arabanın kapısını anahtarla çizdi. Araç şirket aracı ve kaskoyu bozdurmamak için şimdi birinin kapıya çarpmasını bekleyeceğiz. "Ne vardı 1 TL verseydin" diyenler için o 1 TL`yi bir önceki ışıklarda "vermezsen ya tükürüyorlar ya arabayı çiziyorlar ya küfür ediyorlar" diye bir önceki ışıklarda başka bir Suriyeliye verdiğim için bozuk param kalmadığından veremedim.
Bu insanlar iyi ve ya kötü olabilirler. Tıpkı her milletin içinde iyisi ve kötüsü olduğu gibi. Ama bu kimsenin böyle yaşamayı hak ettiğini göstermez. Keşke herşey daha farklı olsaydı. Hem onlar, hem bizler için.
Suriyeli mülteciler için elbette üzülüyoruz heleki çocuklar...Hiç haketmiyolarlar bu şartlarda yaşamayı.Fakat Suriyeli yetişkinlerin bu şartlarda hala hızla üremeye devam etmelerini anlayamıyorum.Yakınlarda bir kadın doğum hast.ne gittiniz mi bilmiyorum.Yarısı Suriyeli anne adayları.Adeta buraya üremeye gelmişler :/