Sanat, tüm sayısız biçimleriyle insan yaratıcılığının ve hayal gücünün bir yansımasıdır. İnsan uygarlığının estetik bir somutlaşmasıdır ve tarihimize bir ayna görevi görür. Ancak, diğer pek çok sektör gibi sanat dünyasının da karanlık bir yüzü vardır: sanat sahteciliği. Bu içeriğimizde, sanat dünyasını derinden sarsan kötü şöhretli vakaların derinliklerine ineceğiz.
Han van Meegeren Hollandalı bir sanatçı ve 1940'lı yıllarda Johannes Vermeer'in eserlerinin sahtelerini Nazi partisinin en güçlü isimlerinden biri olan Hermann Göring de dahil olmak üzere Nazilere satarak milyonlar kazanan başarılı bir kalpazandı. Kandırılan Göring, elindeki 'Vermeer 'in aslında Van Meegeren tarafından yapılmış zekice bir taklit olduğunu bilmiyordu. İronik bir şekilde, Van Meegeren başlangıçta Hollanda kültür varlıklarını Nazilere satmaktan tutuklanmıştı ki bu ölümle cezalandırılabilecek bir suçtu. Masumiyetini kanıtlamak için daha hafif bir suç olan sahteciliği itiraf etmiş ve hatta gözaltındayken yeni bir 'Vermeer' resmi yaparak sahtecilik sürecini göstermiştir.
Elmyr De Hory Macaristan doğumlu bir ressamdı ve hayatının büyük bir bölümünü bilinmezlik içinde geçirdi ancak gizli bir yeteneği vardı: Pablo Picasso da dahil olmak üzere dünyanın en ünlü ressamlarından bazılarının stillerini taklit edebiliyordu. De Hory, büyük sanatçıların tarzında binlerce eser yarattı ve bunları dünyanın dört bir yanındaki sanat galerilerine gerçekmiş gibi sattı. Sahte Picasso'ları o kadar inandırıcıydı ki uzmanlar bile kandı. Hayatı, Orson Welles'in yazarlık ve özgünlüğün doğasını araştıran 'F for Fake' belgeseline ilham verdi.
Bir İngiliz sanatçı olan John Myatt, başlangıçta bir sanat dolandırıcılığının masum bir tarafıydı ve 'yasal kopyalar' olduğuna inandığı ünlü sanatçıların tarzında resim yapmak için kandırıldı. Ancak, sonunda düpedüz sahtecilik yapmaya sürüklendi. 'Gerçek taklitleri' o kadar ikna ediciydi ki müzayede evlerini, galerileri ve koleksiyoncuları kandırdı ve eserlerinin çoğu Alberto Giacometti ve Marc Chagall gibi ünlü sanatçıların orijinalleri olarak satıldı. Sonunda yakalandı ve mahkum edildi ancak o zamandan beri reform yaptı ve şimdi gösteriler ve sergiler için 'meşru sahteler' yaratıyor.
Birleşik Krallık'tan Greenhalgh ailesi, tarihteki en çeşitli ve uzun süreli sanat sahteciliği operasyonlarından birini yürüttü. Oğul Shaun Greenhalgh sahte eserleri bir bahçe kulübesinde yaratırken, yaşlı ebeveynleri de satış işleriyle ilgileniyordu. Birkaç yıl boyunca, Mısır heykelleri, Roma gümüş eşyaları ve Thomas Moran'ın tabloları da dahil olmak üzere çok çeşitli sanat formlarını ve tarzlarını taklit eden sahte eserleri başarıyla sattılar. British Museum'a satılan 'kayıp' bir Asur kabartmasının sahte olduğu ortaya çıkınca operasyonları sona erdi.
Alman sanatçı Wolfgang Beltracchi ve eşi Helene, 20. yüzyılın başlarındaki sanatçıların 'yeni keşfedilmiş' eserlerini yaratan ve satan bir sahtecilik çetesine dahil oldular. Beltracchi'nin sahtecilikleri o kadar doğruydu ki, sahte Max Ernst tablolarından biri sanatçının resmi kataloğunda yer aldı. Çiftin operasyonu, Heinrich Campendonk'un 'daha önce bilinmeyen' bir eseri olarak satılan bir tablonun test edilmesi ve orijinal tablonun yapıldığı varsayılan zamanda mevcut olmayan bir pigment içerdiğinin tespit edilmesiyle ortaya çıkarıldı.
Çin'in 18. yüzyıl Qianlong İmparatorluğu dönemine ait olduğu iddia edilen karmaşık bir yeşim mühür açık artırmada 3,4 milyon sterline satıldı. Ne oldu? Mührün daha sonra modern bir kopya olduğu anlaşıldı. Sahteci, mührün nesiller boyunca aktarılan değerli bir aile yadigârı olduğunu iddia ederek ilgi çekici bir arka plan hikâyesi oluşturmuştu. Bu olay, provenans belgelerinin güvenilirliğine ilişkin endişeleri ve sanat dünyasında daha fazla incelemeye duyulan ihtiyacı gündeme getirdi.
2011 yılında Hollandalı eski usta Frans Hals'a ait olduğu düşünülen bir tablo 10 milyon dolara satıldı. Ancak, beş yıl sonra, tablonun hala kaçak olan ve kimliği bilinmeyen bir sahtecinin eseri olduğu ortaya çıktı. Sanat dünyasında şok etkisi yaratan bu skandal, modern sahtecilerin karmaşıklığı ve sanat eserlerinin doğrulanmasında karşılaştıkları güçlükler konusunda farkındalığın artmasına yol açtı.
'İspanyol Sahteci', 19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyılın başlarında Ortaçağ minyatürlerinin çok sayıda sahtesini yapan kimliği bilinmeyen bir kişiye verilen isimdir. Sahtecinin eserleri birçok koleksiyoncuyu ve müzeyi kandıracak kadar inandırıcıydı ve birçoğu orijinal olarak satın alındı. Ancak modern araştırmalar, eserlerinde çok sayıda anakronizm ve stil tutarsızlığı olduğunu ortaya çıkarmış ve bunların sahte olarak yeniden sınıflandırılmasına yol açmıştır. Sahtecinin gerçek kimliği halen bilinmemektedir.
Eric Hebborn, Nicolas Poussin, Corot ve Castiglione gibi çeşitli ünlü sanatçıların eserlerini orijinalmiş gibi göstererek 1.000'den fazla eser yarattığını iddia eden bir İngiliz ressam ve sanat sahtekârıydı. Sahtecilik tekniklerini ve deneyimlerini detaylandıran 'Drawn to Trouble' adlı bir kitap bile yazmıştır. Yaptığı sahtecilikler o kadar ikna ediciydi ki, bazıları dünyanın dört bir yanındaki galerilerde asılı durmaya devam ediyor ve gerçek doğaları hala bilinmiyor.
Mark Hofmann, 1980'lerde Mormon inancının tartışmalı, alternatif bir tarihini sunduğu varsayılan bir dizi belgeyle Son Zaman Azizler Kilisesi'ni kandıran Amerikalı bir sahtekârdı. Hofmann sadece inandırıcı tarihi belgeler yaratmakta değil, aynı zamanda bu belgeler etrafında ilgi çekici anlatılar kurmakta da ustaydı. Sahtecilik planı, izini kaybettirmek için bombalama eylemlerine başvurmasının ardından sonunda çözüldü ve tutuklanıp ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı.