Bazı bilim insanları insan beyninin şiirselliğe karşı yapısı gereği bir zaafı olduğunu düşünüyor, yakın zamanda yapılan bir araştırma da bunu doğrular nitelikte sonuçlara ulaşmış.
Bazı bilim insanları insan beyninin şiirselliğe karşı yapısı gereği bir zaafı olduğunu düşünüyor, yakın zamanda yapılan bir araştırma da bunu doğrular nitelikte sonuçlara ulaşmış.
Peki bilime göre, doğamız gereği bunu yapıyor olabilir miyiz?
Guillaume Thierry ve Bangor Üniversitesi'nden ekibinin yaptığı çalışmada, şiirselliğe karşı bilinçdışı bir takdir hissine sahibiz.
Şiire bir tanımlama getirerek işe başlamışlar: 'Şiir kafiye ve allitasyona vurgu yaparak duygu ve düşünceyi aktaran bir edebi ifade çeşididir.'. Sonrasındaysa asıl soru gelmiş.
Bu sorunun cevabını bulabilmek amacıyla araştırmacılar şiirsel ahengi olan ve olmayan örnek metinler hazırlamışlar. Daha sonrasında bu metinler, deneye katılan kişilere okunmuş.
Kulağa hoş gelip gelmediğine yönelik, 'İyiydi' veya 'Kötüydü' tercihleri verilmiş.
Ahenksiz olanları ise kötü bulmuşlar.
Burada işin kritik noktası şu: Ahengin veya ahenksizliğin nereden kaynaklandığını tam olarak anlayamadıkları durumlarda bile metinleri bir nedenden ötürü sevdiklerini veya sevmediklerini söylüyorlarmış.
'Şiirselliğin beyinde bilinçdışı bir süreçle işleniyor olabileceğine dair ilk defa kanıtlar elde ettik. Şiir sayesinde insan zihnini, kendisi farkına bile varmadan etkileyebilme düşüncesi bir hayli heyecana verici.'
Hiç bilmediğimiz dildeki şarkıların bile bizde çok tanıdık duygular uyandırması da bu durumun bir nedeni olarak görülebilir.
Nitekim beynimiz, biz bilinçli olarak yapmasak bile şiirselliği takdir edecek şekilde mekanizmalar geliştirmiş gibi duruyor.
O yüzden sanatla, bilimle kalın!
Acaba hangi primat ilk şiiri okuyup beğendi de bizde de böyle bi gen gelişti? Bu araştırma eksik! Yenisinin yapılmasını talep ediyorum. Nedenler evrimsel boyutlarıyla açıklanmamış.