Açıklamaları okuyun, onları kimse okumuyor. 😞
Açıklamaları okuyun, onları kimse okumuyor. 😞
Tarihi bir masal gibi değil de IMDB puanı 9 olan film gibi anlatan adam. Her anlattığını ağzımız kulaklarımızda dinlerdik. Anlattığı hikayeler sayesinde notlarını yükselten çocuklar bile oldu. Ekmek Teknesi onunla Ekmek Teknesiydi. Küreklerin birisi hep Heredot Cevdet'in elindeydi. O götürüyordu tekneyi, kürek çekerek varılması gereken yere. Bize de sadece arkamıza yaslanıp onun anlattığı hikayeleri dinlemek kalıyordu.
Ablaların gülü. Çocukluğumuzun neşe kaynağı. Kendi içinde ağlarken bizleri güldürebilmiş bir karakter, Perihan Abla. İki kardeşine bakmak için elinden geleni ardına koymayan abla gibi abla. Belki de çok az sahne kaldı onunla ilgili hafızamızda. Ama o sahnelere sıkı sıkıya sarıldık ve hiç unutmadık onun samimiliğini.
Yeryüzü almasa da bedenimizi, göklere sığamasak da, deli yüreğimiz hiç durmasa da senin öğütlerini dinleyip sıyrılıyorduk dünyanın bütün koşuşturmasından. Asıl zenginliğin, asıl başarının insan olmayı becerebilmek olduğunu anlatıp durdun. Biz de senin gibi hayallerimizi bir güvercinin ayağına bağlayıp saldık gökyüzüne. Yusuf, yusufsa senin sayende.
Özge Özberk'in gençliğini, Selda Alkor'un tam bir hanımefendi olduğu zamanlarını canlandırdığı Yurdanur karakteri... Hem onun hikayesini izledik, hem de o zor yıllara onun sayesinde şahitlik ettik. Aşk ona ve Mehmet'e göre bir devrimdi. Bu devrimin tam ortasına askeri bir darbe indi. Zor zamanları da oldu, güzel zamanları da. Mutlulukları da oldu hüzünleri de. Ama Yurdanur ne olursa olsun, hep o saf, samimi genç kadındı. Yıllar geçse de değişmedi.
Verdiği öğütler kitaplaştırılıp ders diye okutulsa az kalır. Hayatın ordinaryusu olmuş bir karakter Ramiz Dayı. Öğüt verdiği insanı bırakın, sözcükler bile onun ağzından çıkarken o kadar anlamlı olabildiklerine şaşırır. Delikanlı olmanın görünüşte olduğu şu günlerde, yüreğiyle ve öğütleriyle bize delikanlılığı öğretmiş adam. Gramofondan çıkan eski bir şarkı gibi seven adam.
İnsanların parası kadar konuştuğu bu çağda en çok konuşmayı hak eden adam da tabii ki Büyük Hilmi. Adam dobra, lafını hiçbir zaman esirgemiyor. Samimiliğin dibine vurmuş. Bize hayatın gerçeklerini öğretiyor Hilmi abimiz.
'Bak koçum, eğer paran varsa bu dünyada her türlü lord olursun. Lafın bir işe yaramasa da dinlenir. Yeni bir buluş bulmuşcasına ağzının içinden çıkacak tek bir söze bakar herkes. Şunu unutma, bu dünyada iki tip insan vardır. Birisi parayı yönetir, birisi para tarafından yönetilir. Yöneteceğim diye uğraşanlar daha çok yönetilir, bir bakmışlar ki günün birinde paranın köpeği olmuşlar. Paranın köpeği olma koçum.'
Adı sanı bilinmeyen, uzak bir yerde yaşarken Babür, babasının en mutlu gününde ölümüne sebep olan adamın oğlunu öldürmek için İstanbul'a doğru yola çıkıyor motoruyla. Can'ın yanına yerleşiyor, öldürecek ama önce onu mutlu etmesi gerekli. İki kuşak arasında sıkışıp kalmış, ve iki sene önce babasını kaybetmiş olan Can ise bir türlü mutlu olmuyor.
İşte Babür, pek çok ortak noktamız olan Can'ı da bizi de yaptıklarıyla güldürmeyi beceriyor. Arkadaş gibi arkadaş. Varlığıyla bir anda hayatı değişiyor Can'ın. Bir şeyler için çabalayacak gücü Babür'ün yardımlarında buluyor. Ama sadece yedi bölüm sürüyor bu dizi de. Mutlu olma ümidimiz bile reyting kaygısına yeniliyor.
Pencerelerimizin muhabbet kuşu, içtikçe güzelleşen, şu hayatta bir karısını bir de rakıyı çok seven adam. Bazıları isimlerinin önlerine aldıkları 'Katil' sıfatıyla ayıplanmazken o alkol aldığı için az ayıplanmadı. Belki sosyal alkolikti ama saflığıyla, iyi niyetiyle adamlığı tartışılmazdı. Hayatındaki her anı karısı Sevim'le paylaşmak istese de az azar yemedi Sevim'den. Tek serveti bira şişelerinin depozitoları, sürekli ayrılmadığı penceresi ve iyi niyetiydi.
'Benim adım Cemil, ben içerim Sevim!'
2 oda 1 salon olan küçük dünyasına onlarca hayal sığdırmış, lafını esirgemeyen ama o laf koyunca da kimsenin anlamadığı karakter Sıdıka. Bir pencereden dünyayı dolaşan ama kapıdan çıkıp bakkala süt almaya gitmesine bile izni olmayan gönüllerin kahramanı. Abisi Samim'in ölü beyin hücrelerinden oya örüp televizyonun üstüne dantel niyetine koyabilecek yeteneklere sahip. Ama yine de ataerkil düzen arasında yitip gitmiş, üzerindeki hırka en yakın sırdaşı olan, düzene baş kaldırıp kıvırcık saçlarını savuran ölümsüz karakter!
'Cebinde Nazım Hikmet taşıyan biri hiç kötü bir insan olabilir mi' demiştin, daha ilk bölümlerde. Biz de senin hiçbir zaman kötü biri olamayacağını o an anlamıştık. Şiir gibi yaşamak deyimi vardır ya, senin gibi insanlar hayatlarını dizelerin arasına sıkıştırıp kimseye bir zararı dokunmadan orada mutlu yaşayan insanlardır.
Bir çay bardağına sığdırırdı kopup geldiği Karadeniz'in o muazzam kokusunu. Sevdiğinde yüreğinde kemençe çalar da duramazdı yerinde. İyi niyeti, ait olduğu topraklardandı. Hayatla oynadığı oyunda eli hiçbir zaman iyi gelmese de günün birinde Fadime'yi tanıdı Temel. Tam oyunu kazanacakken, kader zar tutup Fadime'yi elinden aldı. Sonra çok zaman geçti. Şirin çıktı karşısına. Ne yaptı, ne etti onun da kalbini kazandı Temel. Samimiliği ile o da gönlümüzde yerini aldı. Çaydanlığı da unutmamak gerek bu arada. O da en az Temel kadar, delikanlıydı. ☺️
Masalların en güzelini anlatan, uykuya dalsa da çocukları ellerini bırakmayan hem anneliği hem babalığı layıkıyla yapan adam Fikret. Hayatının tam merkezine koyduğu çocukları için canını dişine takıp aynı zamanda ev halkının da gönlünü hoş tutmaya çalışan, kendi kalbinin sesini dinleyen ama çocuklarını zerre üzmek istemeyen adam gibi adam. Herkesin ondan öğrenecekleri vardı. Bir dizi karakterinden çok daha öteydi Fikret. Hem baba olmayı hem de evlat olmayı kimse onun gibi becerememiştir.
Sen yine tut elimizde masalını anlatmaya devam et Süper Baba, masalın içinde İstanbul olsun, masalın içinde tüm sevdiklerimiz olsun...
Anadolu'nun topraklarından filizlenip, yağmurunu yemiş ve İstanbul'a gelip ikinci baharında çiçek açmış bir insan Ali Haydar Usta. Rekabeti layıkıyla yapan, düşmanına bile saygı duyan; ne pahasına olursa olsun, sevdiği kadından vazgeçmeyen adam. Bazı insanlar yaptıkları yemeklere sevgilerini katarlarmış ya, Ali Haydar Usta da işte öyle. Etrafına sevgiyle yapılmış yemek gibi bakan adam. Biz senden iyi niyetliliği, sevmeyi, kaç yaşında olursak olalım vazgeçmemeyi öğrendik Ustam.
Bir rakı masasında Neşet Ertaş dinlenmezse ve Behzat Ç, yad edilmezse, anlamı kalmaz o masanın da rakının da. Kadehleri tokuşturduğumuzda rakıya karışan şeyin su değil de acılarımız olduğunu biz senden öğrendik, amirim. Yerli, yersiz saçma sapan konuşmamayı da.
Kafamızda hep bir vida eksikti belki ama yüreğimizdeki malzemeden hiçbir zaman çalmadık amirim. Duygularımıza kaçak kat da çıkmadık. Adam gibi yaşadık. Senin sayende; adam olmayı başkasının adamı olmakla hiçbir zaman karıştırmadık. Belki polis olmadık ama başkalarının katili de olmadık. Kimsenin umutlarını katletmedik amirim, dahası var mı?
En saf duygularımızın, insanlığımızın temsilidir İsmail Abi. Hayatı boyunca kimseyi kırmak istemeyen, kim istese canını verebilecek kadar iyi niyetli olan tarafımızdır İsmail Abi. Çay veren insanda bir kötülük aramayan, yalnızca bir gün gördüğü bir kıza bile ömür boyu açabileceği kocaman bir yüreğe sahip olan adamdır. Bir gün iş bulurum umuduyla giydiği takım elbiseler içerinde, kayıp giden gençliğimizdir.
Biz seni kendimizden çok sevdik be abi! Ellerin uzanamayacağı, seslerin duyulamayacağı yerlerde yüreğimizle selam vermeyi biz senden öğrendik. Her gün, aynı yerde, hiç gelmeyecek bir gemiyi beklemeyi senden öğrendik. Umudu senden öğrendik abi.
Sen yine de üzülme, o gemi bir gün gelecek abi...