Moliere’i Fransa’nın Shakespeare’i olarak almak mümkün. Fransız kültürü ve onun Dünya edebiyatındaki temsili sayesinde Fransızlar da Molière’i pek bir severler. Cimri’nin Harpagon karakterinin “Sürekli küçük hesaplar peşinde koşan insan” tanımına isim vermesi ya da Tartuffe’ün “iki yüzlü” anlamı kazanması az değildir zira.
Yirmili yaşlarında babasının ölümüyle Paris’i terketti ve dostu Bejart ile elindeki avcundaki tüm parayla bir tiyatro topluluğu kurdu. Vigan’da yerleştiği köyün adı Molière’di ve sahne adı olarak bu ismi kullanmaya başladı.
Buna rağmen oyununu tamamladı. Devam eden bir kaç saat içinde durumu iyiye gitmedi ve aynı gece öldü.
Sahnede ölmek pek çok tiyatrocunun hayallerini süsler. Hayalin ölüme dair olanının pek makbul olmadığı aşikar, fakat görülmesi gereken nokta önemli. Sahnede sonlanan bir ömür, tiyatroya adanmış bir ömrü simgeler. Tüm tiyatrocuların hayal ettiği de aslında budur.
Molière’inki de böyle bir hayattı. Onun eserlerinde hayata ve insanlığa dair pek çok kıssa bulunuyor. Onlara kulak verelim:
adam hayatı çözmüş o da yetmemiş dalga geçmiş hayatla bee