Ölüm doğanın bir kanunu olduğu ve istisnasız her ama her insanın öleceği gerçeğine rağmen, alışamıyoruz, bu fikri kabullenemiyoruz. İnsanlar olarak duygusal varlıklarız nitekim. Bağlanıyoruz.
Fakat söz konusu bağlılık olunca, insanlara ders verebilecek yaratıklar da var: Köpekler...
Her hafta sonu köpeği ile birlikte gezilere çıkıyor, onunla vakit geçiriyordu. Kardeşinin söylediğine göre, Jessen tüm hayvanları çok seven biriydi. Fakat köpeği Mollie'nin yeri kalbinde apayrıydı.
Beyin kanaması geçirmişti ve kısa süre içerisinde de beyin ölümü gerçekleşmişti. Artık geri dönüşü imkansız, bitkisel hayattaydı.
Zira yaşayan bir bedenin, beyninin ölü olduğuna ikna olmak; ölüm gerçeğini kabullenmek kadar zor!
Tahmin dahi edilemez bir acı...
Bir annenin yaşayacağı en acı durum olmalı...
Hastane çalışanları aileyi kırmadı ve Mollie'nin Ryan'a veda edebilmesi için hastaneye alınmasına izin verdiler.
İndirdiği kulakları, bacaklarının arasına sakladığı kuyruğu... Sahibinin iyi durumda olmadığını biliyordu. Ryan'ın babası Mollie'yi sıkı sıkı tutmasına rağmen, Mollie sahibine sokulmaya, onu kontrol edercesine koklamaya, uyandırmaya çalıştı.
Ve Ryan hayata veda etti...
Çünkü her acıya rağmen hayat devam ediyor.
Organları pek çok hayat kurtarırken, kalbi de 17 yaşında bir gence nakledildi. Annesine de 'Keşke Ryan kalbinin başka bir gence verileceğini duysaydı, çok sevinirdi' diyor.
Hasta çocuğun ailesinin mutlu olacağını biliyorlar ve bundan teselli buluyorlar.
Biricik oğullarından emanet kalan tek şey o çünkü...
offf yaa ofisteyim ve gözlerimden yaş geldi!
Hayvanları çok seviyorum nedeni de gayet açık saf öfke ve en masum sevgi onlarda
Neden ağladığımı iş arkadaşlarıma nasıl anlatayım bu duygunun tarifi var mı :(