Herkes senin bunu zevk için yaptığını düşünür, senin seçtiğini zanneder veya çocukken şımartıldığını, kız gibi yetiştirildiğini düşünür. Halbuki bu bir seçim değil, bir hastalık da değil, sen böyle doğdun ve böyle hissediyorsun fakat kimseye bunu anlatamıyorsun.
Çocukluğun travmalarla doludur, erkek oyunları sana hep sıkıcı gelir. Sana hep silah, araba oyuncakları alınır ama sen oyuncak bebek istersin. Hep uzaktan uzaktan bebeklere bakarsın öyle.
Çocukken içindeki neyse dışındaki de odur. İşte bu yüzden tüm akrabalar ve komşu çocukları tarafından alay konusu olursun, lakaplar takılır, dışlanır hatta dövülürsün ama kimseye bir şey diyemezsin çünkü korkarsın.
Ne olduğunu bilmezsin ve annene 'ben neyim?' dediğin zaman gülerek 'tabi ki de erkeksin' cevabını alırsın ve erkek olduğunu öğrenirsin ama dışarıdaki erkek çocukları gibi hissedemezsin. Sorgulama sürecin kendini tanımadığından dolayı doğduğun gün başlar.
Herkesin okul hayatı değişik geçer fakat trans bireylerin okul hayatı daha da değişik geçer. Büyüdükçe duygular artar ve depresyonlar yaşanır. Çünkü ruh elbet bedene yansır ve bu çok zorluk çıkarır. Hareketlerinizi, davranışlarınızı, duygularınızı en fazla ne kadar gizleyebilirsiniz ki, bu yüzden Transların oyunculuğu diğer insanlara göre daha gelişmiştir,çünkü hayatlarınızı erkeklik maskesi takarak geçiriyorsunuz.
Çocuklar açık sözlülük konusunda acımasızdır. En küçük kusurunu senin yüzüne çarparlar veya bununla dalga geçerler. Sana en çok takılan lakaplar top, ibne vb. olur. Ve bunlar seni çok yaralar. Şu an bile duysan sana o günleri hatırlattığı için istemsizce üzülürsün.
Her trans hayatında bir kere olsun ellerini yukarı açıp 'Allah'ım sabah uyandığımda ya kız ya da erkek yap, ya da al canımı' demiştir. Farklı şekillerde, sabah uyanır uyanmaz aynanın karşına koşup aynada yine sen olmayan bir erkek... Ve sonu: Hüsran! Kimi suçlayacağını bilemezdin, sıkışıp kalırdın. Soruların, sorunların, üzüntünün içinde... İçindeki kızın çığlığını kimse duymazdı.
Lisede herkes birilerine aşık olur. Bu olay bazıları için iyi, mutlu edici bir olayken bazıları için ise acı, üzüntü, bol bol bunalım, aşırı göz yaşı içeren bir olay haline dönüşebilir. Çünkü yaşadığın sorun kolaymış gibi üstüne aşık olursun ve hayatın çekilmezden daha çok çekilmez hale gelir. Bir de hetroseksüel bir erkeğe aşık olursan üstüne tuzu biberi olur. Kimseye anlatamazsın, kimseye içini dökemezsin, her şey sende kalır. Yükünü azaltamazsın ve toplum baskısı yüzünden, söylersen başına ne geleceğini bilemezsin.
Genelde bu dönemlerde ailene açılırsın çünkü artık dertler sana ağır gelmeye başlar. Genelde aileler bu tarz durumlarda 'bunu içinde yaşa', 'kimseye söyleme, hatta bir daha bize de söyleme' diyerek seni hastaneye götürmeye çalışırlar ve seni daha çok yıpratırlar.
Kendini tanıdıktan sonra o kadar güçlü hissedersin ki, artık hiçbir şey seni incitemez. Bütün yıpranmışlıklarına, üzüntülerine, dışlanmalara, nefretlere, dayaklara rağmen yaşamak en büyük cevap ve cesaret haline gelir. Bunu başarmak kendini dünyanın en güçlü insanı gibi hissetmeni sağlar.
Şunu asla unutma: 'Ne yanlışsın, ne de yalnız...'
Lütfen kötü yorumlarınızı kendinize saklayın... zaten LGBT bireylerin çoğu intihara meğilli bir de kötü yorum yapıp onları buna zorlamayın...bir saniye olsun anlamaya çalışın,Önyargılı olmak en büyük günah değilmi zaten?!.
farklılıklara saygı duymayı ve onlarla beraber yaşamaya alışın, bu bi hastalık değil ayrıca da.
Baskıcı toplumumuza rağmen bu cesareti gösterip şu içeriği hazırlayan arkadaşı alkışlamak dururken yaklaşımlara bak. Beyninizi örümcek ağı kaplamış cidden.