Kendine has Ege aksanı, içten insanları ve alışması zor iklimi ile Türkiye'nin en özel şehirlerinden biri olan Kütahya'da üniversite hayatını geçirmek pek de kolay unutulabilir bir tecrübe değildir. Bir araya geldiklerinde hemen hemen aynı hatıraları gözlerinde canlandıran Dumlupınar Üniversitesi mezunlarının hafızalarını tazelemek istedik.
Ev, yurt, kayıt işleri derken bir bakkaldan içeri girildiğinde buranın şivesi ile ilk kez tanışırsın. Cevabı bildiğimiz 'iyilik sağlık' olan soruya karşı öylece bakar kalırsın.
Otobüs yerine memleketten Kütahya'ya trenle gelinir bazen. İstasyonda indiğinde genelde hep geceye denk gelir. İşte o an, şehrin o meşhur soğuğu ile tanışma anıdır. Bavulundan çıkan tekerlek sesleri, sen ve soğuk eve gidene kadar ayrılmaz üçlüdür. Sonra eve varılınca ilk iş haritaya bakılır ve burası gerçekten Ege mi diye kontrol edilir. Sabah kalkıldığında evi havalandırmadan önce derin derin düşüncelere dalınır.
Yakınında oturanlar daha iyi bilir. Nitekim bu koku şehre ilk girişte herkesi 1-2 saniyeliğine de olsa selamlar.
Diğer şehirlerde mevsim değişti dersin ama o çöp tenekesinin yanındaki kar hep oradadır. Kardan adamların bir ömür geçirebildiği yerdir bu şehir.
Vietnam'da Saygon, Çin'de Makao varsa, Kütahya'da da her şeyin olduğu Saman Pazarı vardır. Hatta Saman Pazarına 'şilte alıcam yaaa' diye gidip, bir güveç yedikten sonra geri dönen insanlar görülmüştür.
Kaybolmak imkansızdır burada çünkü her yol vazoya çıkar. Vazonun yanında demirlere oturup bir arkadaşı beklemedim diyen birini görürseniz, bilin ki yalan söylüyordur. Gezgin yurdum insanının fotoğraf albümünün başında Eyfel Kulesi, Dumlupınar mezunununkinde Vazo vardır.
Sigara biter, cadde biter ama sevgi yolu bitmez.
Neredeyse her köşe başında bi çeşme karşılar insanı. Sıfır sertlikteki İncik suyunu tatmayıp da buradan ayrılan öğrenci yoktur.
Bir günde dört mevsim yaşamak dendiğinde eğer inanasın gelmiyorsa, daha yolun bu diyarlara düşmemiştir.
Bu durum mezuniyete kadar böyle devam eder durur. Hatta mezuniyetten sonra bile 'Yeğenim porselen yok mu yaaa?' sorularına maruz kalınır.
Üniversite kampüsünde yazın ortasında gölgelik bir yer, kışın ise sıcak bir köşe altın değerindedir. Hep aranır ama bulunmaz.
Bazı evler o kadar eskidir ki, ha yıkıldı ha yıkılacak dedirtir. Yanından geçilirken yana yana uzaklaşılan anlar hepimizin hala hafızasındadır.
Kütahya'nın aksanında 'R' harflerini çıkarmadan konuşan yaşlılar vardır. Yaşlı bir teyze otobüse el eder ve otobüsü durdurur. Kapıyı açan şoföre '...'ya götüRüveRcen mi?' diye sorar. 'Yok teyze' diyen şoföre 'GötüRüveRmezsen götüRüveRme! GötüRüveRcek biRini buluRum gaRi!' der ve gider.
Şehre ilk geldiğinde seni götürdükleri yer de, sana gelen misafiri ilk götürdüğün yer de hep aynı yerdir. Döner Gazino. İsmi, hikayesi, gidiş yolu çok karmaşık ve zorlu görünse de, en nihayetinde tepedeki bir çay bahçesidir.
Burada hiç bir imparatorluğun yıkamadığı devasa bir kuş ordusu ikamet etmektedir. Gün boyu diledikleri gibi yiyip içip, ağacın kapladığı büyük alan ve yakın çevresine serbest çalışma yaparlar. Burada bir güvercinin gazabına uğramadan okuldan mezun olan çok az kişi vardır.
Canım memleketim her yeri bir başka güzel..
3 sene zor sabrettim. Okulu bırakırken kaydımı sildirdiğim an hayatımın en güzel anıydı. Orada olanlar dualarım sizinle. Sabırlar diliyorum orada yaşamak-okumak zorunda olanlara.
Kütahya, yaren gözleme ve kaz tiridi 😋😋