Başlığı görür görmez 'Kesin küçük şehirde yaşıyordur' diye düşünenlere ilk şok: İstanbul'da yaşıyorum. 'O zaman kirasını babası ödüyordur ya da ailesiyle yaşıyordur' diye düşünenlere ikinci şok: Ev arkadaşımla yaşıyorum. Peki bu pahalılıkta ve gayet ortalama miktarda olan maaşımla nasıl bu kadar para biriktirdim?
Birikim konusunda öneri sunan herkes, kendimize bir hedef belirlememiz gerektiğini söyler. Benim net bir hedefim yoktu. Sadece artık kazandığım tüm paranın boşa gitmesinden sıkılmıştım. O yüzden nelerden nefret ettiğimi listeledim:
1- Minibüse binmekten nefret ediyorum.
2- Dışarda yediğim yemeklerin mideme dokunmasından nefret ediyorum.
3-Maliyetinin en fazla 20 lira olduğunu bildiğim bir kıyafete 140 lira vermekten nefret ediyorum.
4-AVM'lerden ve anlamsız kalabalıktan nefret ediyorum.
5-Maaşımın hemen bitmesinden nefret ediyorum.
Yapmam gereken şeyler çok basitti:
1-Daima otobüs kullan.
2-Yemeğini evde yap.
3-Bir şey satın almadan önce kendine 'Bunu almazsam ölür müyüm?' diye sor.
4-Sinema için bile olsa AVM'ye gitme.
5-Nelere para harcadığını not al.
Ben yatırım işlerinden hiç anlamıyordum ama yastık altında bile altınları olan annemden öğrendiğim kadarıyla altın her zaman önemli bir yatırım aracıydı. O yüzden hemen bankama gidip bir altın hesabı açtırdım.
İlk ay sadece nelere para harcadığımı not aldım. Minibüse, dolmuşa, çaya kahveye ne kadar para harcadığımı not aldım. Dışardayken satın aldığım suyu bile not aldım. Böylece 'Bu para nereye gidiyor ya?' sorusunun cevabı ortaya çıktı. Sadece not alarak, ayda 160 lira çay-kahve-su masrafı, 120 lira kahvaltılık sandviç masrafı, ortalama 170 lira taksi parası ve aylık 260 lira dolmuş ve minibüs parası harcadığımı fark ettim. Yani çöpe atılan 710 lira.
Kendime güzel ve hafif bir su matarası aldım ve suyumu çantamda taşımaya başladım. Çayı, kahveyi yanımda taşıyamazdım. Bu yüzden onları direkt azalttım. Zaten çok da faydalı şeyler değildi. Evde ve iş yerinde tüketmek yeterliydi. Haliyle 160 liralık gereksiz harcamayı doğrudan altın hesabıma attım.
Hastalık vs gibi acil durumlar dışında asla taksi kullanmama kararı aldım. Telefonumdaki taksi çağırma uygulamalarını kaldırdım. Açıköğretim fakültesi öğrencisi olduğum için öğrenci Akbilim vardı. Onu hemen 80 tl karşılığında aylık Akbil'e çevirdim. Geç kaldığım günlerde bile dolmuş, minibüs ve taksi kullanmamaya başladım. Evden sadece 10 dakika erken çıktım ve her zaman otobüs kullandım.
Böylece eskiden 430 lira harcadığım ulaşım masrafım 80 liraya düştü. Aradaki 350 lirayı anında altın hesabıma yatırdım.
Yorgun ve bitmiş bir şekilde, İstanbul trafiğini de atlatarak eve ancak 19.00 gibi gelebiliyorum. Çoğu zaman yemek hazırlamaya mecalim olmuyor. Haftanın ortalama üç günü dışarıdan sipariş veriyorum. Hatta bir ara işi abartıp tostu bile dışarıdan söylemeye başlamıştım. Bu akşam yemeği masrafı aylık ortalama 250 lira tutuyordu.
Ben hayatım boyunca sabahları evde kahvaltı yapamadım. Evde kahvaltı yapacağıma yarım saat daha uyur, işe giderken bir poğaça alırım dedim hep. Öyle de oldu, her gün poğaça, börek, sandviç gibi şeyler aldım dışarıdan. Hepsi son derece yağlı, karbonhidrat deposu besinler yani resmen ekmek arası ekmek yiyorsunuz gibi bir şey. Bu kahvaltı masrafım da ortalama 120 liraydı.
İş yerinde öğle yemeği çıktığı için çok fazla öğle yemeği masrafım olmuyordu. Bazen sevmediğim yemekler çıkınca dışarıda yiyordum o da aylık maksimum 130 lira tutuyordu.
Evet yani sadece yemek için harcadığım masraf 500 lira. Sonra düşündüm.
Kardeşim otelde yaşamıyorum ben, e yemek yapmayı da biliyorum. Neden bütün öğünlerimi dışarıda yiyorum?
İlk olarak telefonumdaki yemek siparişi, market siparişi hizmeti veren uygulamaları kaldırdım. Buzdolabımın üstündeki tüm lokanta-fast food magnetlerini çöpe attım. Telefonumda numarası kayıtlı olan dürümcünün numarasını sildim (evet gerçekten kayıtlıydı ve hızlı aramalardaydı).
Yaşadığım semtteki tüm pazarlar hafta içi kurulduğu için pazara gidemiyordum.
Mahalleme on beş dakika yürüme mesafesinde, cumartesi günleri kurulan bir pazar buldum ve hemen gidip bir pazar çantası aldım kendime. Her hafta pazara gidip o hafta yiyeceğim sebzeleri alıp geldim. Peyniri, zeytini bile pazardan almaya başladım çünkü market fiyatıyla arada bariz bir fark var. Pazarda haftalık ortalama 50 lira harcadım (pazar planına ev arkadaşımı da kattım tabi o yüzden masrafım bu kadar az).
Pazar günleri dört beş çeşit yemek yapıp buzluğa attım ve tüm hafta boyunca onu yedim. Sabah kahvaltımı ve öğle yemeğimi yanımda götürdüm. Böylece 500 lira olan yemek masrafım 200 liraya düştü. Aradaki 300 lirayı da hemen altın hesabıma attım.
Mailime ve telefonuma gelen tüm indirim ve kampanya mesajlarını engelledim. Tüketim çılgınlığının bir sonu yok. Gelen o indirim mesajlarından etkilenip, sırf bir gün lazım olur diye matkap bile satın almıştım. Evet matkap.
Kredi kartımdan yaptığım tüm harcamalar, gereksiz yere satın aldığım kıyafetler, sırf indirim mesajı geldi diye koşa koşa gidip satın aldığım ve pek kullanmadığım kozmetik ürünleri ve gıda harcamalarıydı. Gıdayı zaten pazara giderek hallediyordum. Diğerleri de gereksiz harcamalar olduğu için kredi kartımı kapatmaya karar verdim.
Kredi kartıma her ay yaklaşık 1200 lira ödüyordum. Elimde somut bir şey de yok neye ödediysem o kadar parayı. Neyse. Toplam borcum 5000 lira civarıydı. Hemen gidip ihtiyaç kredisi çektim ve kredi kartı borcumu kapattım. Kredi ödemem aylık 580 liraydı. Ohh rahatladım diye düşünmedim. Sanki hala kredi kartı borcu ödüyormuşum gibi 1200-580= 620 lirayı da altın hesabıma yatırmaya devam ettim.
Ocak ayında maaşıma 250 lira zam gelmişti. O 250 liranın 150 lirası hiç yokmuş gibi davrandım ve o 150 lirayı da altın hesabıma yatırdım.
Tabii ki çıktım ama asla ipin ucunu kaçırmadım. Gitmek istediğim konserlere bir şekilde davetiye buldum, bilet parası vermedim. Vizyona girmesini beklediğim sinema için biraz daha sabrettim, internete düştüğünde izledim. Arkadaşlarımla bir kere dışarda buluşuyorsam üç kere evde buluştum.
Yılbaşında milli piyangodan amorti bile kazanamadım ama şu an hesabımda 18.000 lira var. Kendi piyangomu kendi emeklerimle kazandım. Bu yazıyı da 'Ya abi bu hayat şartlarında para mı biriktirilir?' diye düşünenler için yazdım. Nelere para harcadığımı bilmeden önce ben de öyle düşünüyordum. Hadi siz de kendi birikim planınızı yapmaya başlayın!
Tasarruf için taksiyi bırakıp otobüse binmeye başlamış. Ben ise iki aktarma olmasın fazla para vermeyeyim diye 20 dakika yol yürüyorum.
öf bunlar bana o kadar yavan geliyo ki. her şey para mı dünyada, 18 bin biriktirilmiş ne güzel ama filme gidilmemiş, eğlenilmemiş, her hafta planlı yemekler yenilmiş. şurda hepimiz 80-90 yıl yaşıyoruz en fazla, deneyim ve güzel anılar biriktirmek lazım, para sonraki mesele. 70 yaşında içeceği bir kahveden, çıkacağı seyahatten imtina ederek biriktirdiği parasıyla mutlu olan varsa da bilemiyorum hayatı ne kadar iyi anlamıştır.
kadının aylık harcaması arkadaşlarıyla harcadığı parayı saymazsak 3590 tl oluyor. benim aldığım maaş asgari ücret (1603tl ) teşekkürler onedio