İnsan büyüdükçe ve çevresi genişledikçe bu babasızlık ciddi anlamda sorun haline geliyor.
Özellikle ergenlik çağında size yapmamanız gereken şeylerden söz eder ve ceza verir, ama içinizden 'senin bana kural vermeye hakkın yok çünkü babalık görevini daha önce yapmadın' diye düşünürsünüz. Bazen ondan nefret ettiğinizi düşünür, kendinizi buna inandırmaya çalışırsınız.
kızlar babalarından en çok bir odaya kapanıp ağladıklarında nefret ederler
Fakat kalbinde her zaman bir boşluk olur. Seni sadece tek bir kişi büyütür. O da annendir. Fakat benim gibi annesi yaşlı olanların büyük korkuları vardır. Annen seni bir zaman terk edecek gibi olursun. Baban olmadığı için dışlanırsın. Tek dostun annen olur. Küçük atışmalarınız sonucu oluşan tatlı küslükleriniz yüzünden yalnız kalırsın. Kendini affettirmek için 40 takla atarsın. Annende zaten dayanamayıp seni affeder. Ama mutlu günler geçicidir. Bir gün anneni de kaybedersin. Pis yetimhane yerlerinde sürünürsün. Ağlamaktan gözlerin balon gibi şişer. Artık boşsundur. Babana küfürlerini savurursun sürekli. Ve bir gün yetimhanenin kapısında onu görürsün...
hepsi doğru. üstüne sevginiz kat kat büyüyor hatta...