Hayat telaşı içinde önümüze çıkan engeller yalnızca somut olmuyor. Bizi üzen, kalbimizi kıran, geleceğe dair ümitlerimizi paramparça eden hislerle de başa çıkmak zorunda kalıyoruz.
Hayat telaşı içinde önümüze çıkan engeller yalnızca somut olmuyor. Bizi üzen, kalbimizi kıran, geleceğe dair ümitlerimizi paramparça eden hislerle de başa çıkmak zorunda kalıyoruz.
Bu gibi durumların insanın moralini ışık hızıyla aşağıya çektiğini ve özgüvenini mahvettiğini söylemeye gerek var mı?
Onu sıkıcı tavsiyeler veren sıradan psikiyatristlerden ayıran şey, bir seviyeye kadar psikopat sayılmasını sağlayan pro-sosyal psikopatiye sahip olması.
Onu üzebilmek biraz zor. Tuttuğu takım kaybettiğinde, küçük düşürüldüğünde, aşk hayatı tepe taklak olduğunda üzülmüyor. Sıradan insanların sahip olduğu klasik yaşam kaygıları onda yok. Böyle biri olmayı bir şekilde başarabilmiş.
Seri katilleri araştırırken, kendinde de aynı özelliklerin olduğunu fark etmiş. Çevresinden dürüst yorumlar istediğinde ise, gerçeğe bir adım daha yaklaşmış.
Reddedilmek, ölüm korkusu, ve diğer her türlü kaygı için sözlerine kulak veriyoruz:
'Diğer psikaytrların söylediği gibi, benim en büyük sorunum hiçbir şeyi takmamak. Ölüm korkusu dahil. 'Sen de hiçbir şeyi umursamıyorsun.' diye yakınıyorlar. Ve doğru. Biliyorum ki istediğim şeyi yapmakta özgürüm ve daha iyisi karşıma çıkacak.'
'Bir şeyi başarma ihtimalim 20’de 1’se, onu yapmak için gerekirse 20 farklı plan oluştururum. Sizin de bir şeyi başarma ihtimaliniz 20’de 1’se, ama yalnızca bir defa deneyip başarılı olamadınız diye üzülüyorsanız, ancak üzüldüğünüzle kalırsınız.'
'Oradaki devrelerim yanmış denebilir. Muhtemelen genetik bir avantaj, ama henüz kimse bu devrelerin genetiğini bilmiyor. Ama şunu söyleyebiliriz, bu devreleri yanmak bir kenara, aşırı çalışan insanlarda genelde borderline kişilik bozukluğu bulunuyor. Bu insanlar sürekli kırgın ve reddedilmiş hissedebiliyorlar. Hatta bazıları işin sonunda suç işlemeye başlıyorlar. Tıpkı bir psikopat gibi. Ama farklı amaçlarla.'
'Kaybetme korkum yok. Çocukken dahi bu his bende vardı, genç bir adamken tavan yaptı. Bir şeyi çok istiyorum, gerekli eforu sarf ediyorum ve onu başarıyorum.'
'Reddedilme ve diğer korkularla ilgili şunu söyleyebilirim: Reddedildiğim zaman 'Neden böyle oldu?' derim. Asla 'Neden bunu hak etmedim?' demem. 'Yanlış kişiyi mi seçtim, yanlış alanda mı başarı aradım…' Mesele bu. Bulunduğunuz alanı ve tekniklerinizi geliştirmek. Ya da yanlış şeyi kovaladığınızı bilmek. Reddedildiğimde iki saniyeliğine kötü hissediyorum. Sonra düşünceler aklımı sarıyor: 'Evet, bunu nasıl düzeltebilirim?''
aferin sana, bravo, tebrikler de biz ne yapalım arkadaşım mesele o.
gercek deger 20! yani 1/2432902008176640000 işte bu seceneklerden biri dogru olandir. hani aslinda her secim altında bir alt kume gelir
Bir şey diyeceğim ben de bu adam gibiyim :D kaybettiklerinin yada seni kaybedenin peşine düşmek saçma zaten hep öne bakmak lazım bakış açısı hep değişmeli olumsuz durumlarda