'Işığın savaşçısı, hayatın mucizesini anlamayı başaran biridir, inandığı şey için sonuna kadar savaşabilen ve denizin dibinde dalgaların harekete geçirdiği çanların sesini duyabilen biridir.'
'Bunlar herkesin becerebileceği şeylerdir,' dedi.
'Hiçbirimiz ışığın savaşçısı olduğumuzu düşünmesek de hepimiz öyleyizdir.'
Delikanlı elindeki defterin boş sayfalarına baktı. Kadın yine gülümsedi.
'Bu savaşçıyı yaz,' dedi.
Böyle olunca savaşçı onu çadırına davet eder. Ve ona sorar: 'Bana mı zarar vermek istiyorsun yoksa beni kullanarak başkalarına mı?' Kötülük, onu duymamış gibi yapar. Savaşçının ruhundaki karanlığı bildiğini söyler. Henüz kapanmamış yaralara dokunur ve intikam al der. Savaşçının, düşmanlarım mahvetmek için başvurabileceği bazı hilelerden ve kurnazlıklardan söz eder. Işığın savaşçısı onu dinler. Konuşmaları tavsar gibi olunca, değişik planları hakkında sorular sorarak kötülük'ü sözlerine devam etmesi için destekler.
Söylenecekler söylenince ayağa kalkıp dışarı çıkar. Kötülük, bu uzun
konuşmanın ardından kendisini o kadar yorgun ve tükenmiş hisseder ki savaşçının peşinden gidecek gücü bulamaz.
Işığın savaşçısının savaşa girmekten korktuğu olmuştur.
Işığın savaşçısının, herhangi bir zaman, yalan söylediği ya da birisine ihanet
ettiği olmuştur.
Işığın savaşçısının kendisine ait olmayan topraklara girdiği olmuştur.
Işığın savaşçısının, çok önemsiz nedenler yüzünden acı çektiği olmuştur.
Işığın savaşçısının manevi görevlerinde kusur işlediği olmuştur.
Işığın savaşçısının 'hayır' demek isterken 'evet' dediği olmuştur.
Işığın savaşçısının sevdiği birini kırdığı olmuştur.
İşte bu yüzden ışığın savaşçısıdır o, bütün bunları yaşadığı ama yine de daha iyi biri olacağına ilişkin umudunu yitirmediği için.
Ve o, pişmanlıktan ölüneceğini bilir: pişmanlık, yanlış bir iş yapmış olanın
ruhunu kemirir ve sonunda onu intihara götürür.
Savaşçı böyle ölmek istemez. Ters ya da kötü davranırsa -çünkü onun da
kusurları vardır- af dilemekten utanmaz. Eğer mümkünse işlediği hatayı gidermeye çalışır. Zarar verdiği taraf ölmüşse savaşçı bir yabancıya iyilik eder ve bu iyiliği yaralamış olduğu öbür ruha sunar.
Işığın savaşçısı pişmanlık taşımaz, çünkü pişmanlık öldürebilir. Kibrini kırar ve işlediği kusuru telafi eder o.
Ceylanın gücünü, sağlam bacaklarından aldığını bilir. Martının gücü, balığı
sektirmeden avlamasında yatar. Savaşçı, kaplanın sırtlandan korkmamasınınnedeninin kendi gücünün farkında olmasından kaynaklandığını bilir.
Savaşçı, gerçekten güvenebileceği şeyi kurmaya bakar. Şu üç şeyin her zaman kendisiyle birlikte olmasına dikkat eder: İnanç, umut ve sevgi.
Bu üç şeye sahipse, ilerlemekten korkmaz.
Öyle anlar gelir ki hiçbir şeye inanmaz. Ve yüreğine şunu sorar: 'Bütün bu
çabalara gerçekten değer mi?' yüreği suskun kalır. Ve kararı savaşçının kendisinin vermesi gerekir.
Sonra bir örnek arar. Ve İsa Peygamberin de insanın durumuna tam olarak girebilmek için buna benzer bir şeyden geçmiş olduğunu anımsar.
'Şu kabı benden çek,' dedi İsa. O da cesaretini ve metanetini yitirmiş, ama
vazgeçmemişti.
Işığın savaşçısı inancını yitirse de yolundan dönmez. İlerler ve sonunda inancı geri gelir.
Tek başına savaşamaz; planı ne olursa olsun başkalarına bağımlıdır. Stratejisinitartışmaya, yardım istemeye ve -dinlendiği anlarda- birlikte ateşin karşısındaoturup savaş öyküleriyle eğlendirebileceği birinin varlığına ihtiyaç duyar.
Ama insanların, bu dostluğu kendine güvensizlikle karıştırmalarını istemez.
Eylemleri saydam, planları gizlidir savaşçının.
Işığın savaşçısı, arkadaşlarıyla dans eder, ancak yaptıklarının sorumluluğunu başkalarına yüklemez.
Bu dünyaya aittirler, başkalarının hayatlarının bir parçasıdırlar, yolculuklarına
çıkarken sırtlarında heybeleri, ayaklarında sandaletleri yoktur. Çoğu kez
cesaretsizdirler. Her zaman doğru kararı almazlar.
En önemsiz şeyler için üzülürler, düşünceleri sıradandır, bazen de
büyüyemeyeceklerine inanırlar. Çoğu kez, lütuf görmeyi ya da mucizeyi hak
etmediklerini düşünürler.
Bu dünyada ne yaptıklarına her zaman emin olamazlar. Hayatlarının anlamsız
olduğuna inanarak uykusuz geceler geçirirler.
İşte bu yüzden ışığın savaşçısıdırlar. Hata yaptıkları için. Kendilerine soru
sordukları için. Bir neden aradıkları için - ve onu kesinlikle bulacakları için.
Bundan böyle -ve önümüzdeki birkaç yüzyıl boyunca- Evren, ışığın savaşçılarına
yardım edecek ve önyargılı olanlara engel olacaktır.
Dünyanın enerjisinin yenilenmeye ihtiyacı vardır.
Yeni düşüncelerin yere ihtiyacı vardır. Bedenin ve ruhun yeni meydan
okuyuşlara ihtiyacı vardır.
Gelecek, şimdi olmuştur ve, önceden edinilmiş düşünceleri içeren hayaller
dışında her hayalin, dikkate alınma şansı olacaktır.
Önemli olan şeyler kalacaktır; yararsız olan ne varsa yok olacaktır. Bununla
birlikte, savaşçı, başkalarının hayallerini yargılamakla sorumlu değildir,
başkalarının kararlarını eleştirerek zaman harcamaz o.
Kendi yoluna güvenebilmesi için başkasının yolunun yanlış olduğunu
kanıtlaması gerekmez.
Sevgi ve şefkat de tıpkı yemek, içmek ve Hayırlı Kavga'dan tat almak kadar
onun doğasının bir parçasıdır. Savaşçı güneşin batışını izlerken neşelenmiyorsa
yanlış giden bir şey var demektir.
Bu noktada mücadeleyi bırakır ve batan güneşi birlikte seyredebileceği insanlar
arar.
Birilerini bulmakta zorluk çekerse kendine şunu sorar: 'İnsanlara yaklaşmaktan
çok mu korkuyordum? Biri bana sevgi gösterdi de ben mi fark etmedim?' Işığın savaşçısı yalnızlıktan yararlanır, ama yalnızlığın kendisinden
yararlanmasına izin vermez.
Ne sessizlik ne de ilgisizlik ya da reddedilme onun gözünü korkutur. İnsanların
yüzündeki ifadesiz maskenin gerisinde sıcacık bir yüreğin bulunduğunu bilir.
İşte bu yüzden savaşçı, başka insanlardan daha fazla riske atılır. Sık sık 'hayır'
sözcüğüyle karşılaşacağını bilse de evine yenilmiş, bedeniyle ve ruhuyla
reddedilmiş olarak dönecek olsa da sürekli olarak birinin sevgisini arar o.
Bir savaşçı, ihtiyacı olan şeyi ararken asla korkuya baş eğmez. Sevgisiz bir hiçtir
o.