Ülkelerin tarihlerinden devraldığı toplumsal yaralar bazen öyle kırılmalara yol açar ki; bir milli maç sırasında, aynı ülkenin vatandaşlarının, aynı stadyumun içinde, farklı bayraklar sallayıp, farklı milli takımları desteklediği bir görüntüyü bile sunabilir...
Hikâyesini anlatacağımız spor da hikâyesini anlatacağımız ülke de bizim memlekete pek yakın sayılmaz.
Ancak duygudaşlığın ve sahiplenmenin verdiği ilham duygusunu ziyadesiyle iyi biliriz.
Güney Afrika’nın 11 resmi dilinden biri olan Afrikaanca’yı dinlediğinizde Flemenkçe dinlediğinizi bile düşünebilirsiniz.
“Beyaz Adam tarafından sömürülme” Güney Afrika’yı da sarıp sarmaladı. Ancak bu ülkeyi diğer Afrika ülkelerinden ayıran demografik yapısı oldu. Zira 17. yüzyıldan itibaren Güney Afrika’ya Avrupa’dan gelip yerleşen beyaz adamlar, bu topraklarda -diğer Afrika ülkelerine nazaran- ciddi bir Beyaz Toplum (Europians) oluşmasını sağladı.
Güney Afrika’nın sadece %10’luk nüfusunu kapsayan bu toplum, toplam nüfusa oranlarının düşüklüğüne rağmen çok uzun yıllar bu ülkenin tek egemen toplumu olarak kalmayı başardılar. Beyazlar bu egemenliklerini 'Apartheid' adı verilen Irkçı bir rejime borçluydular. Apartheid Rejimi, “Irk Ayrımcılığını” savunuyordu ve Güney Afrika toplumlarını ırklarına göre birbirlerinden ayırıyordu.
Afrika dilinde “Ayrılık” anlamına gelen Apartheid, Güney Afrika’daki beyaz azınlığı ülkenin tek ve egemen asli unsuru olarak kabul ediyordu. Ülkenin büyük çoğunluğunu oluşturan siyahlar ise yaşama hakkını saymazsak neredeyse hiçbir vatandaşlık hakkına sahip değildiler.
Ta ki Güney Afrikalı efsane lider Nelson Mandela ve arkadaşlarının uzun yıllar verdikleri mücadelenin sonunda Apartheid rejimini sonlandırıncaya kadar...
Güney Afrikalı siyah bir avukat olan Nelson Mandela, kabile ismiyle 'Madiba' bütün hayatını ırk ayrımcılığına karşı mücadeleye adamış bir aktivistti. Apartheid Rejimi’ne karşı eylemlerinden dolayı 1964 yılında beyaz yönetim tarafından ömür boyu hapis cezasına mahkûm edildi.
Apartheid Rejimi, uluslararası baskılara daha fazla dayanamadı. Tarihte ilk kez demokratik seçimlerde siyah vatandaşlara oy kullanma hakkı verildi. Bunun üzerine Nelson Mandela, 10 Mayıs 1994'te Güney Afrika'nın ilk siyah devlet başkanı seçildi.
Irk ayrımcılığını savunan rejim yıkılmış, Afrikalı siyah bir adam ilk kez ülkenin başına geçmişti. Ancak Güney Afrika’nın tarihinden miras kalan çok ciddi sorunları vardı. Ülkeyi oluşturan toplumlar hala fiilen birbirlerinden kopuktular. Güney Afrikalı siyahlar intikam duyguları içindeydi.
Güney Afrika Ragbi Milli Takımı, Beyaz rejimin ve seçkin beyaz azınlığın tartışmasız en büyük gururuydu. Takımdaki oyuncuların tamamına yakını Beyazdı. Taraftarlar da ülkenin beyaz vatandaşlarıydı.
Ragbi, Güney Afrikalı beyazlar için ne kadar büyük bir kıvanç kaynağı ise Güney Afrikalı siyahlar için de en az o kadar büyük bir nefret objesiydi. Zira ragbi, siyahlara ırk ayrımcılığını, beyaz egemenliğini, Apartheid rejimini anımsatıyordu.
Irkçı rejimin son kalıntılarından Güney Afrika Ragbi takımı, intikam ve öfke hisleriyle dolu olan siyahların nefret ettikleri bir takımdı. Siyahlar, milli maçlarda rakip takım her kimse o takımı destekliyorlardı. Siyahların kongresinde Irkçı rejimin sembolü olarak görülen Ulusal Ragbi Takımının kapatılması tartışılıyordu. Bu oyun, ülkedeki beyaz imtiyazcılığının son halkasıydı ve mutlaka tarihe gömülmeliydi.
Tam da bu noktada devreye Mandela girdi.
Mandela'nın 'Ragbi Açılımı' devam etti. Milli maçlara bizzat gidip takımı desteklemeye başladı. Kendisine oy veren tüm vatandaşlarını da maçlara gelmeye davet etti. Bu oldukça enteresan bir çağrıydı. Zira Güney Afrikalı siyahlar bırakın o güne kadar ragbi maçlarına gidip Güney Afrika takımını desteklemeyi, rakip takım kim olursa olsun, o takımı desteklemeye alışmışlardı.
Bu algıyı kırmak için milli takım otobüsü ülke turuna çıktı; o güne kadar yalnızca kendilerine yönelik ayrımcılığı temsil eden Güney Afrika Ragbi takımını taşıyan otobüs, hayatlarında ragbi topunu dahi görmemiş siyah insanların yaşadığı köylere gitti.
1995 Dünya Ragbi Şampiyonası Güney Afrika’da düzenlenecekti. Bu şampiyona aynı zamanda, Birleşik Güney Afrika’nın da birlikte ilk sınavıydı. 'Tek Takım, Tek Ulus' ilk kez yeni kimliğiyle sahaya çıktı. Büyük başarı göstererek finale çıkmıştı Güney Afrika. Finaldeki rakibi de İngiliz sömürüsüyle ragbiyi öğrenen Yeni Zelanda'ydı. Rakibini, 15-12 yenerek dünya şampiyonluğuna ulaşan Güney Afrika için kupa farklı bir anlam taşıyordu.
Kupayı kaptan François Pienaar’a Nelson Mandela’dan başkası vermeyecekti. Güney Afrika’nın ve ayrımcılığa karşı mücadelenin sembolü Nelson Mandela gururla karışan bir mutlulukla vermişti kupayı.
Güney Afrika, ilk kez bir ulus olarak kutlama yapıyordu. Madima başarmıştı!
Nasıl taşınmasındı ki? Sporun, parçalanmış bir ülkeyi birleştirmek için ne kadar büyük bir kuvvet olduğu Güney Afrika’da anlaşılmıştı!