O zaman şöyle sorayım: Bir bardak kırdınız “boş ver ya önemli mi, canımdan değerli mi?” der misiniz yoksa “üzüldüm, bu bardağı çok severek almıştım, bugüne kadarmış birlikteliğimiz” deyip kısa da olsa yasını tutar mısınız?
Bir bardağı alırken onu sadece parayla almıyoruz, parayı kazanmak için harcadığımız zamanla da alıyoruz. Beğeniyoruz hoşumuza gidiyor alıyoruz.
Eve getiriyoruz, yıkıyoruz yerleştiriyoruz.
O bardağın yapımında çalışan kişilerin de emeği var, bize ulaştıranların da.
“Bir bardak” dediğimiz şey aslında çok kıymetli.
Maddi olarak tabii ki “canımızdan daha mı değerli” diye soruyoruz.
Ama “maddesel” olarak her varlık değerli.
Hele ki emek verileni.
Bardak ya da başka bir şey kırılınca o yüzden “hiç sorun değil” demem, diyemem.
Ya hediyedir ya özenerek almışımdır. “Almış olmak için almak” olsa bile alış amacı,
yine de yukarıda saydığım emeklere saygımdan kıymet verir, kısacık da olsa üzülürüm.
Duygularımı ve duygularımın bu dalgalanışını seviyorum.
Hepsinin kontrolü bende...
Allah kontrolsüz duygu vermesin...
“Nesneye bu kadar değer veriyorsak, peki insanlara?” diye soracağım.
Üzerinde “emek verdiğiniz insanlar” her zaman daha bir kıymetlidir. O yüzden en ufak bir hatada, çatlasa kırılsa bile bu “emek bağı” onarmaya hep değer.
Ancak onaran hep aynı kişi olmasın ;)
Allah onaramayacağımız kırgınlıklar vermesin...