Merhaba,
Bugüne kadar veteriner hekimler olarak sesimizi duyurmak için çok çabaladık ama insanlar dinlemek istemediği için boşa kürek çekmiş olduk. İzninizle bir kez de ben denemek istiyorum; belki bir kişiye bile olsa dokunabilir yazdıklarım.
33 yıllık hayatımın 30 yılını hayvanlarla paylaştım, 10 yıldır veteriner hekimim. Bilerek ve çok isteyerek nöroloji alanında uzmanlaşmayı seçtim.
Belki bu yazıyı okuyan sizlerin de dostunuza veda yolculuğunda yanınızda olmuşumdur veya son ana geldiğinize inandığınızda “daha fazla zorlamayalım, acı çekmesin” cümlesini size ben kurmuşumdur.
Bu kararı vermek, siz veremediğinizde size yol göstermek, derdini bazen sadece biz veteriner hekimlerin anlayabildiği durumlarda onların sesi olmak; BENİM HAYATIMIN EN BÜYÜK YÜKÜ.
Ben artık erken / genç / zamansız ölüm haricindeki tüm ölümlere karşı tepkisiz bir robotum. Duygularımı işin içine dahil edersem bir gün daha bu mesleği yapamam ve neredeyse her ötanazi kararı verdiğimde de bu mesleği birkaç yıldan daha fazla yapamayacağımı düşünüyorum. İnanılmaz bir ikilem değil mi?
Sizler ne hayal ediyorsunuz bilmiyorum ama elimde “o” ilaçlarla, bilinci açık, telafisi mümkün olmayan bir hastalığı bulunan ve acısını dindiremediğimiz bir canlının gözlerinin içine baktığımda; bu hayata daha ne kadar dayanabileceğimi, hastamın ailesini nasıl teselli edebileceğimi düşünüyorum. Sonra odadan çıkıp hayatıma, çok severek yaptığım mesleğime, hayat kurtarma çabama aynı şekilde devam etmeye çalışıyorum. İşte bu yüzden benim ve birçok değerli meslektaşımın mental sağlığı pamuk ipliğine bağlı. Eğer bir köpekle bir an bile paylaşmadıysanız bunların hiçbirini anlamanız mümkün değil, üzgünüm. Ama ne için daha çok üzgünüm biliyor musunuz?
* Çocuk mu köpek mi ayrımına sürüklenmemize üzgünüm.
* Belediyelerin ellerinde olanak varken sorumluluklarını yerine getirmemesine üzgünüm.
* Barınakları pet otel sanmanıza üzgünüm.
* Bu kadar hayvana gerektiği şekilde gıda ve barınma sağlanabileceğine inanmanıza üzgünüm.
* Sırf iki ayağı üzerinde yürüyor, baş parmağını kullanabiliyor diye insanı evrendeki diğer tüm canlılardan üstün görmenize üzgünüm
* Bir canlının sadece tehdit altında hissederse saldıracağı kadar BASİT bir “hayat bilgisi”nden eksik olmanıza üzgünüm.
* Barınaklarda bir kafese doluşturulmuş 8-10 köpeğin hayatta kalabileceğine inanmanıza üzgünüm.
* Ötanazi olmasına kanaat getirilecek köpeklerin önce sedasyon, sonra genel anestezi, sonra binlerce lira olan o ilacın yapılarak “UYUTULACAĞINA” inanmanıza üzgünüm.
Bu yasa ile sadece köpekleri yok etmeyeceksiniz, bizleri gelecek nesillere vicdansızlığımız ve yetersizliğimiz ile rezil edecek, veteriner hekimleri mental olarak bitireceksiniz. Evet köpeklerin yeri sokaklar değil ama barınaklar da değil. Çözüm için onlarca yol var, sorun sizin bunlarla uğraşmak istememeniz.
BİZ SEVGİMİZİ VE AKILCI, BİLİMSEL ÇÖZÜMLERİMİZİ PAYLAŞMAYA HALA HAZIRIZ. Siz de belki bir gün mahallenizdeki köpeğe bir parça yemek verip gözlerinin içine bakmayı ve gerçek suçluyu bulmayı denersiniz.
Lütfen sevgiyle kalın…