Her ülkenin kültürü, yaşam tarzı ve standartları farklı. Durum böyle olunca eğitim sistemi ve çocuk yetiştirme biçimi de birbirinden tamamen farklı oluyor. Peki dünyanın farklı ülkelerinde ebeveynler çocuklarını nasıl yetiştiriyor?
Her ülkenin kültürü, yaşam tarzı ve standartları farklı. Durum böyle olunca eğitim sistemi ve çocuk yetiştirme biçimi de birbirinden tamamen farklı oluyor. Peki dünyanın farklı ülkelerinde ebeveynler çocuklarını nasıl yetiştiriyor?
Polinezya Adaları’nda çocuklar birbirine bakıyor. Çocukların, büyük kardeşleri ya da kuzenleri tarafından yetiştirilmeleri çok yaygın görülen bir durum. Montessori benzeri bir ortamda, büyük çocuklar, daha küçük çocuklara yardım ederek onlara bakmayı öğreniyorlar. Böylece bu çocuklar çok küçük yaşlardan itibaren kendi kendine yetmeyi öğreniyorlar.
İtalya’da çocukların belli bir uyku düzeni yok. İtalyanlarda “uyku saati” diye bir kavram yok çünkü çocuklardan belli saatlerde uyumaları beklenmiyor.
Finlandiya standart testleri ve kuralları önemsemiyor. Çocuklar okula 7 yaşında başlamakla kalmıyor, aynı zamanda standart testlerin ve ödevin olmadığı bir eğitim sisteminde büyüyorlar.
Hindistan’da çocuklar çoğunlukla anne-babalarıyla birlikte uyuyor. Ülkede çocukların en az 5 yaşına kadar kendilerine ait bir odaları olmuyor. Anne, baba ve çocuğun birlikte uyuması çocuğun gelişiminin önemli bir parçası olarak görülüyor.
Japonlar çocuğa erken yaşta bağımsızlık veriyor. Dünyanın yaşamak için en güvenli ülkelerinden biri olan Japonya’da 5 yaşındaki çocukları bile tek başına otobüse ve metroya binerken görmek mümkün. Bu sayede çocuklara kendi yollarını özgürce bulmaları için bolca bağımsızlık veriliyor.
Fransa çocuklara zengin bir mutfak deneyimi sunuyor. Ülkede zengin bir mutfak kültürü bulunuyor ve bunun yansımalarını ebeveynlik yöntemlerinde de görmek mümkün. Çocuklar daima yetişkinlerle birlikte yemek yiyor ve yemek seçen çocuklara asla farklı yiyecek ya da içecek verilmiyor.
Almanya’daki anaokullarında (3 yaşında başlanıyor) 'oyuncaksız zaman' uygulaması var. Oyuncakları, kutu oyunlarını ve hatta sanat malzemlerini yasaklama trendi yaygın olarak uygulanıyor. Bu uygulamanın mantığı ise şu: Hiçbir oyuncak olmadığında çocuklar kendi fikirlerini geliştirecek zamanı bulabiliyorlar. Hazır ve bitmiş oyuncaklarla oynamayan çocuklar kendi oyunlarını geliştiriyor, birlikte daha fazla oynuyorlar, psikososyal becerilerini daha iyi geliştirebiliyorlar. Bu da onları gelecekteki bağımlılıklardan koruyor.
Kore’de çocukların aç kalmayı öğrenmesi önemli. Ülkede açlığı yönetebilmek önemli bir yaşam becerisi olarak görülüyor. Bu yüzden çocuklara açlığı kontrol etmeleri öğretiliyor. Çocuklar çoğunlukla birlikte yemek yemek için tüm aile bireylerini beklemek zorundalar. Ayrıca atıştırmalık diye bir şey bulunmuyor.
Vietnam’da bebekler tuvalet eğitimi alıyor. Vietnamlı ebeveynler henüz 1 aylıkken bebeklerine tuvalet eğitimi vermeye başlıyor. Hedef, bebekler dokuz aylık olduklarında tuvalet eğitimini tamamlamak. Ebeveynler, bebeklerini eğitmek için ıslık ve Pavlov’un klasik koşullanma modelini kullanıyorlar.
Norveç açık havaya bayılıyor
Norveç açık havaya bayılıyor. Ülkede bebekleri (2 haftalıktan itibaren) sıfırın altındaki derecelerde bile açık havada uyutmak çok yaygın görülen bir uygulama. İskandinav ülkeleri genel olarak açık havayı seviyor. Örneğin Finlandiya çocuklara günde ortalama 75 dakika teneffüs hakkı veriyor. Bu süre Amerika’da 27 dakika.