Babası Üsküp Belediye Başkanlığı yapmış Nişli İbrahim Naci Bey, annesi ünlü divan şairi Leskofçalı Galib'in yeğeni olan Nakiye Hanım'dı. Aile Osmanlı'dan kopacağı düşünülen Üsküp'ü terk ederek 1897 yılında Selanik'e taşındı.
Servet-i Fünun edebiyatının zirvede olduğu bu yıllarda, Tevfik Fikret, Cenap Şahabettin gibi isimlerden etkilendi. Oysa yıllar sonra 'Türkçe'den uzaklaşmış, yapma bir dil, tatlı su lehçesi' olarak niteleyecekti Servet-i Fünun edebiyatını.
Aynı dönemde 2. Abdülhamit döneminde rejim karşıtı hareketlerde bulunduğu için aranan Yahya Kemal, tutuklanma ihtimalinden kurtulmak amacıyla o dönem pek çok Türk aydınını çeken Paris'e gitti. Burada fikir, düşünce ve edebi yönden kendini geliştirdi. Sorbonne Üniversitesi Siyaset Bilimi bölümüne girdi.
Kendi kurduğu Dergah dergisi ile Milli Mücadele'yi destekledi, İstanbul’da Kuvay-ı Milliye ruhunu canlı tutmaya çalıştı.
Urfa, Yozgat ve Tekirdağ milletvekilliğinin yanı sıra, Varşova, Lizbon, Madrid ve Pakistan'da elçi olarak bulundu. 1949 yılında emekli oldu ve yurda döndü.
İstanbul ile ilgili, eski semtlerden, Süleymaniye'de Bayram Sabahı şiirine ilham olan Süleymaniye Camisine pek çok öge şiirlerinde görülür. Bu şehre olan sevgisini, Aziz İstanbul şiirinde doyasıya anlatır:
Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul!
Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer.
Ömrüm oldukça gönül tahtına keyfince kurul!
Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer.
Eve Nâzım Hikmet'e ders vermek amacıyla gelen Yahya Kemal Beyatlı, Celile Hanım'a sırılsıklam aşık olsa da hiçbir zaman yanaşmadı. Nâzım Hikmet'in bu birlikteliğe karşı geldiği söylense de Yahya Kemal'in korkak tavrı Celile Hanım'ı bıktırdı ve Celile Hanım Paris'e gitti. Rivayete göre Sessiz Gemi de işte bu gidişten sonra yazıldı.
Ömrü boyunca hem edebi hem tarihi pek çok fikir yazısına, Vuslat, Endülüs'te Raks, Başka Bir Tepeden, Süleymaniye'de Bayram Sabahı, Mohaç Türküsü, Üsküdar'ın Dost Işıkları gibi sayısız şiire imzasını atmıştır.
20. Yüzyıl Türk şiirinin en büyük ismini rahmetle anıyoruz.
Sevgiyle anıyoruz.
Fani ömür biter, bir uzun sonbahar olur / Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, tarumar olur / Mevsim boyunca kendini hissettirir veda / Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ / Yazdan kalan ne varsa olurken haşır neşir / Günler hazinleşir, geceler uhrevileşir / Teşrinlerin bu hüznü geçer ta iliklere / Anlar ki yolcu, yol görünür serviliklere...... Dünyanın ufku, gözlere gittikçe tar olur / Her gün sürüklenip yaşamak ruha bar olur / İnsan duyar yerin dile gelmiş sükutunu / Bir başka musikiye geçiş farz eder bunu / Teslim olunca vadesi gelmiş zevaline / Benzer cihana gelmeden evvelki haline................. Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya / Ruh öyle yollanır uyanılmaz bir uykuya / Duymaz bu anda taş gibi kalbinde bir sızı / Farketmez anne toprak ölüm maceramızı.... Şairlerin sultanının aziz hatırasına tazim ve hürmet ile..