Sahi, ölümden neden korkarız? Ünlü düşünür Francis Bacon ölüme dair hiç düşünmediğimiz şeyleri söylüyor ve ölüm korkusunu uzaklara yolluyor.
Sahi, ölümden neden korkarız? Ünlü düşünür Francis Bacon ölüme dair hiç düşünmediğimiz şeyleri söylüyor ve ölüm korkusunu uzaklara yolluyor.
Ama hayatı içimize çekebilmek ve dolu dolu yaşayabilmek için de korkumuzu yenmek, hem ölüme hazır hem de ölüm bizden uzakmış gibi yaşayabilmek gerek. Lucretius'un dediği gibi 'Ölüm varken ben yokum, ben varken ölüm yok.'
Francis Bacon'ın Ölüm Üstüne adlı denemesi ölüm korkusunu derinlere gömmek için bizlere yepyeni bir bakış açısı sunuyor. Gelin, sözü denemesinden kesitlere kulak kesilerek Bacon'a verelim.
'Ölümün, günahların bir karşılığı, başka bir dünyaya geçiş olarak görülmesi, hiç kuşkusuz kutsal, tanrısal bir düşüncedir, ama nasıl olsa ödenmesi gereken doğal bir borç olduğundan, ondan korku duymak budalalıktır. Bununla birlikte, dinsel düşüncelere ara sıra gurur ile kör inancın karıştığı da olur.'
'Oysa ölüm çoğu zaman üyelerimizden birinin acımasından daha az acı verir, çünkü gövdemizin en önemli üyeleri, acıyı en çok duyan yerlerimiz değildir.
Yapmacıksız bir filozof, doğal bir insan olarak konuşan bilge kişi, ne güzel söylemiş: Ölümün çevresinde koparılan yaygara, ölümün kendisinden daha çok korkutur.'
'Gözden kaçırılmaması gereken bir nokta, insan yüreğinde bir tek duygunun bile ölümü alt edecek güçten yoksun olmadığıdır; dolayısıyla ardında savaşı kazanabilmesine yardımcı olacak bunca dayanağı bulunan insan için ölüm hiç de korkulacak bir düşman değildir. '
Bacon devam ediyor:
'Bir insan yiğit ya da mutsuz olmasa bile, hep aynı şeyleri sürekli yapmaktan bıktığı için de ölmek isteyebilir. Ölümün yaklaşmasının olgun ruhlarda pek az bir değişiklik yarattığı da, önemsenmeyecek bir şey değildir, çünkü böyle ruhlar son anlarına dek aynı kalırlar. Augustus Caesar bir selamla ölür: Livia, birlikte yaşamımızı ömrünce unutma, hoşça kal.'
Ölümü her ne kadar trajik bir son olarak düşünsek de Caesar'ın ölmeden önceki dileğine bir bakın! Sanki bir yolculuğa çıkıyor gibi...
'Çoktur buna benzer örnekler.
Ölmek de doğmak gibi doğal bir şeydir; yeni olan bir bebek için, doğmak da ölmek kadar acı verir. Bir yararlılık göstermeye çalışırken ölen kimse, kızgın bir kavgada yaralanıp da yarası sıcakken acı duymayan kişiye benzer; dolayısıyla kendini iyi bir iş görmeye adamış kararlı insan, ölüm korkusundan uzak olur.'
“Ölümünden sonra kişi sevgiyle anılacaktır. Horatius (Mektup II, 1, 14.)'
Ve ölümün zaruriyetini kavradıktan ve o anın hiçbir anlamı olmadığını, olsa bile hissedemeyeceğimizi keşfettikten sonra işler bir anda değişebiliyor ama tüm bunlar ölüm korkusunu yenebilmek için yeterli mi?
Isaac Asimov'un da dediği gibi, “Hayat güzel. Ölüm huzurlu. Sıkıntılı olan şey geçiş.” Bu geçişin huzuru için bir pencere aralamaya çalıştık.
Ölümden korkmuyorum, keşkeler ile ölmekten, hala yapamadığım şeylerin varlığı ürkütüyor sadece.
İçeriği okumadım başlığı bile çok saçma. Başlığınız intihara teşvik ediyor bilginiz olsun.
Ölüm benim için hiç bir zaman bir 'son' olmadı aksine başka bir yolun başlangıcı olarak gördüm ve böyle de gidecek inşallah. Ayrıca korksam da gelecek olan bir şeyden neden korkayım? Ölümü bir son olarak değil de başlangıç olarak düşünüp ona göre yaşarsak 5 para etmez dünya hayatında ki yanlışlarımızdan bir nebze de olsa sıyrılabiliriz. Umutsuzluk, insanın kendisine verebileceği en büyük zarardır kanımca. Çevresine, dünyaya sadece bi kaç saniyeliğine kulaklarını tıkayıp kendisini dinlemeli ve bazı şeyleri irdelemeli insan. Bu benim şahsi düşüncemdir. Saygılar.