Endişeli istifçi tipinde olanlar dosyalarını silemez, onlara gelecekte ihtiyacı olacağına kendini inandırır. Basit bir dosyayla bile bağ kurarlar.
Endişeli istifçi tipinde olanlar dosyalarını silemez, onlara gelecekte ihtiyacı olacağına kendini inandırır. Basit bir dosyayla bile bağ kurarlar.
Silinmesi gereken ama unutulduğu için oraya yapışıp kalan dosyalar mı dersiniz bir daha asla bakılmayacak fotoğraflar mı dersiniz... Dosyalar burada aylarca birikir, sonra bu karmaşada ne olduğunu da unuturuz ve öylece kaderine terk ederiz. Çünkü temizlemeye başlamak için çok geç gibi geliyor.
Bilgisayarınızda dosyaları bulmak bir işkenceye dönüşmüş, elektronik posta kutunuzu açmaya korkuyorsanız dosya bulmakta zorlanıyorsanız sizin için bir tanım geliştirilmiş: Dijital istifçi.
Evde çer çöpü istifleyip oraya buraya tıkıştıranlardan hiçbir farkı yok bunun, dışarıdan bakıldığında görülmüyor olması da durumu masumlaştırmıyor.
İstifçilik dijital evrende de bir sorun teşkil etmeye başlıyor. 2015'te konuyla ilgili yayınlanan bir makalede evinde bir şeyleri istifleyen, bunun yanında günde 1000'den fazla fotoğraf çeken bir kişi üzerinde çalışıldı. Bu kişi fotoğraf çektikten sonra onları düzenlemek, klasörlemek ve özel dosyalara yerleştirmek için saatlerini harcıyor. kopyalamak için saatler harcıyordu.
Zaten dijital istifçilik de “dijital ortamdaki dosyaların biriktirilmesi ve bu süreçte stres, düzensizlik gibi etkenlerle kişinin perspektifini kaybetmesi' olarak tanımlanmış. Hele ki dijital istifçiliğin araştırmalar sonucunda çalışanların iş bilgisayarlarında yoğun olduğunu düşününce her gün sekiz saat boyunca bu uçsuz bucaksız stres denizinde yaşayan bizler ne yapıyoruz?
Dört tip dijital istifçi var.
İlki toplayıcılar. Onlar organize istifler, dosyaları sistematiktir ve neyin nerede olduğunu bilirler. Kazara istifçiler pek düzenli değillerdir, dosyalarının yerini çoğunlukla karıştırırlar ve bir türlü bu istifçiliği kontrol altına alamazlar. Yani dosyaların sahibi onlar değildir, bir anlamda onlar dosyaların etkisi altındadır.
Sorumluluk onlarda olmasa da sonuçlarına onlar katlanır.
Dördüncü tip dijital istifçi tipi ise endişeli istifçi. Dosyalarını silemezler, gelecekte ihtiyaçları olacağına inançları tamdır ve basit bir PDF dosyasıyla bile bağ kurmuşlardır.
Bu dört tipin de kendi içerisinde farkları olsa da hepsinin günlük yaşamı etkileyen, zorlaştıran bir yanı var.
Dosyaları kullandıktan sonra silmemenin doğaya da bir yükü olduğunu muhtemelen biliyorsunuz. Bulut depolama için kullandığımız tüm dosyalar doğaya zarar verecek biçimde enerji tüketiyor. Verileri tutan sunucuları bu yeni dosyalar için çalışır tutmak, gerektiğinde soğutmak için harcanan enerji sürekli artarken istifçilik pek de mantıklı gibi görünmüyor.
İstifçiliğe kaynak olan endişe, güvensizlik gibi hislerin de köküne inmek gerekiyor. Nihayetinde bu durumun psikolojik bir kökü olduğunu da göz önünde bulundurmak, istifçilik konusundaki alışkanlıkları değiştirmeye yardımcı olabilir.
Haydi, hepimiz içeriği kapatınca birer dosya silelim mi? Ben geçen gün açıp içini doldurmayı unuttuğum Word dosyasını silmeye gidiyorum.