Dünya’nın en yüksek dağı Everest, her maceraperestin kalbine seslenen muazzam bir şarkı gibidir…
Risklere rağmen binlerce dağcı zirveyi görebilmek için tırmanır. Ancak zor şartlar yüzünden bazıları hayatını kaybeder. Hatta öyleki istatistiklere göre, tırmanan 10 kişiden 1'i hayatını kaybediyor.
250’den fazla cesetin bulunduğu iddia edilen Everest’te, zor hava şartlarından yaşamını yitiren bazı dağcıların ölü bedenlerini ve rahatsız edici hikayelerini sizler için derledik.
1996'da tırmanışı sırasında Hintli dağcı Tsewang Paljor, korkunç bir kar fırtınasıyla karşılaşıp hayatını kaybetti. Giydiği parlak çizmeler yüzünden 'Yeşil Botlar' olarak anılan Paljor'un cesedi, 2014 yılında daha alçak bir yere taşındı.
Francys Arsentiev ve eşi Sergei, Everest'i fethetmek isteyen meraklı tırmanıcılardı. Francys, oksijen tüpü kullanmadan Everest'e tırmanan ilk Amerikalı kadın olmayı hedefliyordu. İki başarısız denemeden sonra nihayet zirveye ulaştı; ancak başarısını kutlayamadı.
Francys, bilincini kaybetmeye başladığı sırada 2 dağcıyla karşılaştı ve 'Beni burada bırakmayın, ölüme terk etmeyin.' diye mırıldandı. Dağcılar Francys'e yardım etmek için çok uğraştılarsa da acı verici bir kararla onu terk etmek zorunda kaldılar.
2006 yılında İngiliz dağcı David Sharp 'Yeşil Botlar' ın olduğu yerde dinlenmek için durdu, bacaklarını göğsüne çekti, kafasını dizlerinin üzerine koydu ve bir daha uyanamadı...
Sharp'ın ölümü dünyada çok konuşuldu; çünkü 40'tan fazla dağcı Sharp'ın mırıldandığını duymasına rağmen ona yardım etmedi. Zirveye ulaşan ilk kişi Edmund Hillary tepkisini belirtmek için bu acı durumla ilgili şöyle dedi: 'Bir insan hayatı bir dağın tepesine çıkmaktan çok daha önemli.'
Tırmanışını 1924'te gerçekleştiren Mallory'nin cesedi 75 yıl sonra bulundu. George Mallory'nin zirveye ulaşıp ulaşamadığı halâ gizemini koruyor. Belki de zirveye ulaşan ilk insan olan Mallory'nin, düşme kaynaklı kafa travmasından hayatını kaybettiği tahmin edilmekte.
1979 yılında aşırı soğuğa maruz kalmaktan hayatını kaybeden Alman dağcının son sözlerinin 'Su...su' olduğu söyleniyor. Zamanla 'Alman Kadın' olarak anılan Hannelore Schmatz'ın dinlenmek için sırt çantasına yaslanarak oturması değişik bir pozisyonda donmasına neden olmuş.
Wilson, George Mallory'nin başarısız olduğu yeri aşıp zirveye ulaşabileceğine inanıyordu ve 1934'te gerçekleştirdiği tırmanışı sırasında kar fırtınasından hayatını kaybetti. Ölümünden sonra tırmanış serüvenini sırt çantasında bulunan günlüğüne aktardığı tespit edildi.
2002 yılında Marco Siffredi ve arkadaşı snowboard yaparak 12 saatte zirveye ulaştı. Çok yorgun hisseden Siffredi'nin son sözleri 'Yorgunum... Aşırı kar... Aşırı tırmanış...' oldu ve inişini gerçekleştiremeden yüzündeki gülümsemeyle sonsuza uğurlandı.
1996 İlkbahar ayı, Everest Dağı'nın en karanlık zamanlarından kabul edilir. Çıkan kar fırtınası nedeniyle maruz kaldığı yerde yorgunluktan hayatını kaybeden Yasuko Namba, ölen 8 dağcıdan sadece biri.
Everest, 'Seven Summits Challenge' ın dördünü tamamlayan Peter Kinloch'ın beşinci zirve yolculuğuydu . Zirveye ulaştıktan sonra fenalaşan Kinloch'un, inişte gözleri görmemeye başladı. 12 saat boyunca 3 şerpa tarafından ilaç ve oksijen verildi; ancak hava kararmaya başlayınca şerpalar bölgeden ayrıldılar. Aylar sonra Kinloch'un arkadaşı, Rodney Hogg Everest'te tırmanışı esnasında Peter'ı görür görmez tanıdı ve ekledi: 'Onu görür görmez Peter olduğunu anladım, sanki sırt üstü uzanıyordu.'
1993 yılında uzun mesafeli görevlerin insan vücudunun dokusuna etkilerini incelemek için NASA cihazını farklı yüksekliklerdeki radyasyona tabi tutmaya çalışan Henize, kampın ikinci gününde yüksek rakımdan dolayı rahatsızlandı ve yaşamını yitirdi.
zirvede bırakmışlar.
Everest filmini izleyin derim.. 1996 yılında felaketle sonuçlanan dağcıların ölüm kalım savaşını harika bir dramayla aktaran bir film..
ne işleri varmış orada şeklinde düşünüp de anlam veremeyenlere cevap vereyim. dikkat ederseniz üzerlerindeki kıyafetler vs kaç milyarlık ekipman ve kıyafetler. Yani aslında oraya giderken her türlü sağlamlığı sağlıyorlar ve korku olmuyor aksine heyecan, mutluluk ve sevinç var. Ters giden tek durum vücut mekanizması veya ani bir kaza. Vücut için de yine zaten aklimatizasyon adına her şeyi yapıyorlar, oraya çıkmak en az 3 ay gibi bir zamanlarını alıyor yani herhangi bir korku olmuyor genelde heyecanla karışık bir sevinç var.