Okul hayatımız boyunca bir çok şiir okutuldu bize. Hep şairin ne demek istediğini anlamaya çalıştık, onların yarattığı dünyada kaybolduk. Artık kaybolma sorunu çözüldü. Günümüzün şarkıları o kadar basit ve anlaşılır ki, sanat sanat için mi yoksa toplum için mi klişesini bile aratacak cinsten.
Şair bir cinayetin arifesindedir. Sevdiğini kesip poşetlere doldurup atmayı planlamaktadır. Ama sevdiğini bir migros poşetine dahi koymayı reddetmedir. Çünkü şair çok cimri ve pintidir. Hem cimri aynı zamanda pintidir. Şair işini hallettikten sonra bir sigara yakmayı planlamaktadır. Ancak sigarayı yakarken muhtemelen arkadaşından hacıladığı çakmağın bi sigara yakımlık gazından bile pintilik yapmakta gazın harcanmasından dolayı içi gitmektedir.
Şair yeni tanıştığı birine telefonunu vermeyerek üzgün olduğunu açıkça belirtmekte ve sebebini biraz aşk tecrübesine bağlayarak bu konuda tartışmaya mahal vermemektedir. Zaten içmiştir hani içmesiydi verebilirdir ama zaten içmiştir. Yeni ayıldığını belirterek içmesinin üzerinden geçen zamanı ve kaç bira içtiğini okuyucunun tahminine bırakmaktadır. Şair şiirde seslendiği kişiye bu saçma dialogdan kaçıp başka birine yazması ve rahtlaması yolunda telkinde bulunmaktadır.
Bunu ben de annamadım...
Şair evden atılmıştır ve Tom Hanksin Terminal filminden bi gazla havaalanında sotelenip kendine bi yaşam alanı bulmayı ve belli bi süre bu şekilde yaşamayı okuyuculara taahhüt etmektedir. Sevdiceğinin gözünün önünden uçup giderek mecaz sanatı yapmış ve mevzu bahis kişinin havasının söndürerek aynı sanatta ısrarını sürdürmüştür. Ancak neden böyle bir sanat yapmaya çalıştığı anlaşılamamıştır.
Kalbinin roket olduğu konusunda insanları uyarmış buna inanmayanlara uçtuğunu da söyleyerek gereken kanıtı göstermiştir. Bu hareketi kendi de beğenmiş ve tartışmaya mahal vermeden net bir şekilde aşık olduğunu belirtmiştir. Roket olup uçanın kalbinden başka ortam olduğunu uygun bir dille eklemiştir. Herkesin şık olduğunu hatırlatarak diğerlerinin gönlünü almayı unutmamış ve yine tartışmaya mahal vermeyerek net bir şekilde aşık olduğunu tekrarlamıştır.
Şair sevdiceğini özgür bırakmakta, sevdiceğinin bunu anlamayacağı düşündüğünden tam hür olduğunu ayrıca belirtmektedir. Fakat sevdiceğinin kendisini oksijen kaynağı olarak kullandığını hatırlatmakta ve insanın oksijensiz öleceğini, sevdiceği inanmıyorsa öldükten sonra bunu göreceğini söylemektedir. fakat kısa bir süre düşündükten sonra yeni manita bulamanın zor olduğunu anlamış, vazgeçmiştir ve sevdiceğinin yaşamasını istemektedir.
Şair birinin ona gelceğinden emindir, o gelecek kişinin kim olacağından da emindir ve açık açık söylemiştir. Şair çağırdığı kişiden sonradan tam emin olamamış gelen kişinin daha az aşık olduğunun farkına varmıştır ama çok geçtir, o kişi yoldadır, gelmektedir.
Şair şizofrenidir, ruh hastasıdır. İçine birinin kaçtığını sanmaktadır ve daha da kötüsü bu kişiye aşıktır. Mütemadiyen bu kişiyi kaybedip, sonra bulmaktadır. Bütün bunlar yetmezmiş gibi zaten karanlık olan gecelere perde çekmekte ve işin garibi bi de bunu üstüne aşka gelmektedir.
bir iki tanesini okudum ama bomba olmuş resmen :DD