Çocukken yaşanan travmaların unutulması uzun sürüyor. Hatta geri kalan hayatımızı etkileyebiliyor. Özellikle öğretmenlerle olan diyaloglar eğitim hayatımızı bile şekillendirebiliyor. Şimdilerde empati gösterilse ve bu tip sorular tercih edilmese de bir dönem tanışma adı altında öğrencilere anne babalarının meslekleri sorulurdu. Bazı öğrenciler için zor anlardı...
Yahu bizim ilkokulda meslek tablosu vardı. Öğrencilerin genelinin anne-babası ne iş yapıyor diye ve o duvarda 5 yıl o tablo asılı kaldı. o zaman pek aklım ermiyordu ama şu an düşününce korkunç yani.. kime ne kimin ailesinin mesleğinden.
defalarca 'babam yok dedem var ' dedigimi hatırlıyorum. Canım dedem nurlar içinde yatsın
Biz de daha ilkokula başlamadan babamızı kaybetmiştik.Bize de sorarlardı.İnglzce öğretmeni derdim öldü demeye korkardim acırlar diye.Cidden ing öğretmeniydi.Nerde çalışıyo vs diye sorarlarsa ne diycem diye panik olurdum ama.Sonra ing öğrt. üvey baba oldu hrkes onu tanıdı.Soranlara yine ing öğrt diyordum kendi babamı düşünerek.Yer soracaklara da 2. planda cevabım hazırdı. Bunu düşünmek çok üzücü.Bazi arklar serbest meslek derdi. O zmnlar gelir durumu düşük olarak bilinrdi. Üzülürdüm söylerken kötü hissediyorlar mdr diye.Meslekte hçbr sorun yok, küçük yaştaki bizlerin onu söylerken hissettiklerine çok takılıyordum.Bi de zorla iş malzemesi aldırırlardı.Durumu olmayip alamayanlar olurdu.Hoca da onları hrkesin içinde döverdi.Biri de çıkıp demez ki katkı sağlayalim.Ne biçim hocalara denk gelmişiz.Öğrencisinin derdine çaktırmadan destek olan hocalarımız da olabilirmiş.O kişiler travmayla büyüyüp beceriksz olduklarıni düşündüler hep.Halbuki tek bir hoca tavrı öğrenciyi bilim insani bile yapar.