Öğrencilik hayatının bitimine binaen, hayat kaygısı, iş bulma stresi, askerlik, evlilik vb. gibi konulardan yeterince darlanmış bünyeleri çileden çıkarmaya alternatif bir diğer durumdur öğrenci evinden ayrılmak.
Her ne kadar çöpünden püsüründen sıkılmış, taşınmayı aynı zamanda bir kurtuluş sembolü olarak gören gençler için, işlerin aslında o kadar da kolay olmadığını gösteren 10 maddelik tespitimizi buyrun inceleyin.
Yerleşirken 20 liraya alınan döküntü çekyatı, çıkarken 100 liraya satacağını düşünen ticarette 'Master Degree' öğrencilerin en büyük hayal kırıklıklarının başını çeker. Eşyaları satıp cebe üç kuruş girecek derken, üstüne para verip evden uzaklaştırmanın bir yolu aranmaya başlanır.
'Biz çıkmaya karar verdik' lafını işitip de faturalar konusunda çığırtkanlık etmeyen ev sahibi yoktur. İhbarnamelerle kesilme sınırına gelmiş gaz, elektrik, su, internet faturaları için astronomik rakamlarla ödeme yapılması gerektiğinin çanları çalar inceden.
Mezatçıdan ortaklaşa alınan kelepir ev eşyalarının, çıkarken kanlı bıçaklı kavgalara sebebiyet verebildiğini de unutmamalı. Sokakta bedavaya dağıtılsa tenezzül etmeyecekleri türden şeylerdir oysa...
Zaten içler acısı haldeki evi, daha da kötürüm hale sokmadan ayrılmak olmazdı. Nasıl olsa çıktıktan sonra birileri illa gelecekti, onlar temizlesindi.
Evin altını üstüne getirmiş, duvarları fütursuzca delmiş, poster bantlarıyla badanayı telef etmiş kısacası evi evlikten çıkarmaktaki bütün hünerlerini ustaca sergilemiş olmanın da bir bedeli vardı tabi ki. Fakat o bedeli depozitodan kesmeye kalkacak ev sahibine üç depozitoluk daha borçlu çıkacağını hisseden bir numaralı öğrenci çakallığını da unutmamak gerekir. Uzakta oturup evin son halini görme şansı olmayan ev sahiplerinin karşılaşmaktan çılgınca imtina ettiği söz öbeğidir.
Her ne kadar çöpü püsürü bitmese de o artık sizin evinizdir, yuvanızdır. Aile olmaksızın kendi ayaklarınızın üstünde durabildiğiniz, kendi sorumluluğunuzla çekip çevirmeye çalıştığınız yegane yerdir. Son bir kaç güne ayrılacak olmanın üzüntüsü çöker bünyeye. Evin her bir köşesine dikkatlice bakılır unutmamak, zihne kazımak için. Hatta bir kaç fotoğraf karesiyle ölümsüzleştirmek istenir. Bunu yaparken de daha önce hiç dikkati çekmeyen bir sürü detayla karşılaşılır. 'Oha, burda bi priz varmış, kabloyu boşu boşuna uzatmışız' gibi...
Bir dönem çoğumuzun övünç kaynağı olan, yeri gelip yastık altında saklanan para gibi nadide bir birikim aracı olarak görülen bira şişelerini sayma işlemi takriben üçten fazla kişiyle yapılır. 'En yakındaki tekelci Niyazi Abi' ye yapılan bir kaç seferlik ziyaretin ardından, ele geçen parayla evde içilecek son biralar alınır.
Ev sahibini çıkma konusunda bilgilendirmeyi takip eden ilk üç günlük süreçte eve ziyaretçi akını olmaya başlar. Paragöz emlakçılarla, aman evin boş kalmasıncı ev sahiplerinin kusursuz iş birliği ile evde, geceli gündüzlü insan bombardımanı baş gösterir. İşin en kötü tarafı ise, kendi mahremiyet sınırları içerisindeki dağınıklığınızı alakasız bir sürü insanın görüyor olmasıdır.
'Dersleri verince aldığım fiyata satarım, cillop gibi temiz kitaplar ne de olsa.' yanılgısına düşüp, bir türlü elden çıkarılamayan onlarca kitap artık başınıza bela olmaya hazırdır. Atsanız kıyamazsınız, atmasanız verecek yer bulamazsınız. Öyle de illetlerdir.
'İlerde düğününe mutlaka gelicem', 'Gittiğin yer kaç saat sürüyor ki atlar gelirim görüşürüz.', 'Ev arkadaşlığımız bitiyor ama ilerde aile dostu olarak görüşeceğiz.', 'Başın sıkıştığında mutlaka beklerim.' şeklinde göz yaşlarıyla verilen, samimiyet sınırlarını aşmış diyaloglar da bizden bonus olsun.