Tüm zamanlar kendine göre kaotik olsa da 90'lar Amerikan kültürü açısından daha fırtınalı zamanlardı. Bu kaos ortamından Hollywood da beslendi: Mücadeleler, melekler, şeytanlar filmlerde sık sık görülmeye başlandı.
Peki 1990'lar Hollywoodu'nun ünlü yapımlarındaki melekler ve şeytanlar neden birçok filmde obsesyon haline geldi? Hangi filmlerde karşımıza çıktı gelin birlikte inceleyelim... 👇
Sürekli ortalığı karıştıran şeytanlarla başlayalım, daha eğlenceliler ve daha fazla kişiliğe sahipler. Şeytanlar söz konusu olduğunda, genellikle savaşa, masum bir ruhun yozlaşmasına veya dünyanın tamamen sona ermesine neden olmak isterler. Ya da statükodan bıkar ve aksiyon yaratmak isterler. Yapımlar bu kaosu sunmayı severler.
Örneğin ünlü yapımlardan End of Days'de şeytan figürü, bir deccal yaratmak ve dünyanın sonunu getirmek için bir kadınla birlikte olmak için uğraşıyor.
'Şeytanı bol olan' filmlerin babası olarak Al Pacino, The Devil's Advocate'ta Keanu Reeves'e deccali yaratması için işkence ediyor.
Spawn'da, cehennemden gelen bir iblis, şeytani bir orduyu Armageddon'a götürebilmesi için Spawn'a süper güçleri veriyor.
İnsanların travmalarını iyileştirmelerine, ölümden sonraki hayata geçmelerine veya insan olarak büyümelerine yardımcı olmak istiyorlar.
Nicolas Cage'in City of Angels'da bir melek figürü olarak, ölmekte olan insanları huzur içinde öbür dünyaya götürmesi buna örnek olan yapımlardan.
Ben Affleck ve Matt Damon, Dogma'da, sırf Cennete geri dönebilmek için bir savaş başlatıyorlar. Fallen'da da cennetten yeryüzüne inen meleğimiz sürekli olarak ölümlü insanları etkisi altına alıyor , böylece insanları öldürmeye devam edebiliyor.
Yine The Prophecy'de Christopher Walken ise, cennette büyük bir iç savaşı kazanmak için, bir insan ruhu bulmaya çalışıyor.
Ghost'ta Demi Moore'un, Heart and Souls'da Robert Downey Jr.'ın korunması veya Robin Williams'ın Cuba Gooding Jr. tarafından What Dreams May Come'da cennete yönlendirilmesi akıllara ilk gelen örneklerden.
90'lar Hollywood'unda, kötülüğünden iyi olmak için vazgeçebilecek bir şeytan yoktur, ancak bir meleğin dünyanın kötülüklerine yenik düşme şansı her zaman vardır.
O zamanki Amerikan kültürü bağlamında bakıldığında, bu, zamanın öncelikle beyaz, orta sınıf ana akım izleyicilerinin mutluluğu ve güvenliğine ilişkin genel bir güvensizliği yansıttığı iddia ediliyor.
Ya da her şeyin yoluna gireceğine dair rahatlatıcı bir güvence verip bir meleğin ruhlarını kolladığı algısı yaratılıyordu.
90'lar Hollywood'u da insanların, dünyanın sona erdiğine ikna olduğu bir zamanda, kitle iletişim makinesi trajedilerini bir çeşit rahatlatıcı ve gerçekten uzaklaştırıcı bir gösteriye dönüştürdü: Bir çeşit sinema kilisesi oluşturdu.