Hangi bilim insanı Nobel Ödülü'ne layık görülmek istemez? Peki bu ödüle sahip olan tüm bilim insanları gerçekten de başarılarını tescillemiş sayılırlar mı? Dünya barışını tesis eden adam olarak Nobel Barış Ödülü alan Henry Kissinger'ın aynı zamanda büyük acıların mimarı olarak anıldığını hatırlıyorsunuzdur.
Bilim insanları, sanatçılar, politikacılar başarılarını bu ödülle taçlandırırken bazı örnekler aslında Nobel Ödülü'nün anlamını sorgulamaya itiyor. İlki kimya, ikincisi de barış olmak üzere iki kez bu ödüle layık görülen Linus Pauling bir konuda fena halde yanıldı.
Israrlı uğraşları nesiller boyu süregelen 'C vitamini mucizesinin' kıvılcımını yarattı, sonuçlarını halen birebir yaşıyoruz.
DNA'nın keşfinde büyük paya sahip çalışmaları, kristaller ve proteinler üzerine araştırmaları ses getiren, ödüllendirilmese de literatürde önem teşkil eden imzalarından bazıları. Ayrıca kimya alanında ödül aldıktan 8 yıl sonra nükleer silahlanmaya karşı çalışmalarıyla bir de Nobel Barış Ödülü aldı.
Bu iki ödülü de olağanın aksine kimseyle paylaşmamıştı, kendi başına almıştı.
Gençlik yıllarından itibaren yaşamını bilime adayan Pauling, 1968 yılından itibaren bugün hepimizin sık duyduğu bir iddianın savunucusu haline geldi. O bir doktorun savladığı üzere insanların diğer maddelerin yanında büyük oranda vitamine, özellikle de C vitaminine ihtiyacı olduğunu savunuyordu.
Hatta bu ihtiyaç öylesine büyüktü ki yetkililerin önerdiği maksimum seviyenin bile üzerinde vitamin almamız gerekliydi.
Gerçekten de kendinde muazzam bir değişim sezmiş, daha enerjik ve daha dinç hissetmeye başlamıştı. Araştırmaya başladı ve çalışmalarının sonucunda C vitamininin nezle ve grip tedavisinde kilit rol oynadığını herkese anlatmaya başladı.
Kesinliğinden emin olduğu bu iddiayı herkesle paylaşmak istiyordu, bir kitap kaleme aldı.
Bilim insanları, araştırmacılar bu iddiaların gerçeği yansıtmadığı ve hatta tehlikeli bile olabileceğini vurgulasalar da Nobel'i olan Pauling'di, birisi haklı olacaksa şüphesiz o olacaktı.
Genel okuyucunun desteğini arkasına almış, en çok satanlar listesinde tepelere oynarken C vitaminin kanseri de iyileştirebileceğini anlatmaya başladı Pauling. Günde 10 mg civarında alınacak C vitamini, kanser hastalığından muzdarip kişilerin hayatta kalma süresini 10 aya dek uzatabilirdi.
Tüm bu iddiaları yükselttiği yıllardan hayli önce araştırmalar yapılmış ve sonuçlar birden fazla seferde onanmıştı. Yüksek doz C vitamininin plasebo etkisinden anlamlı bir fark yaratmadığı, üstüne üstlük deneye katılan bazı kişiler üzerinde böbrek yetmezliğine yol açtığı ortaya çıkmıştı.
İki Nobel Ödülü sahibi, bilimsel gelişmelere öncülük eden bir bilim insanı neden bu araştırmaları yok sayıyordu?
Bir doktor olmamasına rağmen sadece kişisel gözlemleriyle C vitaminini savunması da bununla ilintiliydi elbette. Yıllar boyu onun ortaya attığı tüm iddialar üzerine araştırmalar yapıldı, tümünde Pauling'in tezleri boşa çıktı, yine de ona olan güven azalmadı.
Bugün milyar dolarlar seviyesine ulaşan vitamin takviye sektörünün temellerini farkında olmadan o atmıştı.
Pauling'in desteklediği deneylerde aslında farelerde tespit edilen kanser hücre sayısında büyük bir artış hesaplanmıştı. Özellikle yüksek dozda C vitamini alımıyla ölçümlenen bu sonuçların açıklanması büyük yankı uyandırdı.
Yine de Pauling'e olan güven sarsılmadı, üstüne üstlük Robinson görevinden uzaklaştırıldı.
Vitamin takviyesi alan kişilerin almayan kişilere nazaran daha fazla zararla karşı karşıya kaldığına dair sonuçlar elde edilirken vücudumuzun ihtiyaç duyduğu, doğal yollarla halihazırda edilinen C vitamininin önemi de yabana atılmamalı.
Fakat grip ve nezle tedavisinde C vitamininin hiçbir etki yaratmadığına dair bolca çalışma var, Linus Pauling'in iki Nobel Ödülü de olsa biz güncel verilere güvenmeyi tercih edelim.
Nobel ödülleri de bütün ödüller gibi yüzde 90 politiktir. Stratejiktir. Tamamen bağımsız olduğu söylenemez. O yüzden "aa nobel ödülü almış bu adam artık bu işin tanrısıdır" diye çok da güvenmemek lazım. Hemen boklamak da göklere çıkarmak da doğru değil.
hemen gidip vitaminleri çöpe atıyorum