1961 yılında imzalanan anlaşma sonrası binlerce Türk vatandaşı daha iyi yaşamak ve çocuklarına daha iyi bir gelecek bırakmak için yaşadığı toprakları, sevdiklerini ve her şeylerini geride bıraktı ve yepyeni bir hayata başladı. Kimisi sevdiklerini de götürdü yanında, kimisi yıllarca hem hasretlik hem de gurbetlik çekti.
O gurbetçi hikâyelerine Twitter ve Instagram'da DiasporaTürk adlı hesap sayesinde tanık oluyoruz...
'Emine... Resmim bir hayaldir. Gözlerim kara kara bakar. Azrail geldiği anda yok eder. Eğer ben ölürsem resmim ebedi sizlere hatıra olur. Resmimi saklayın, sakın yırtıp atmayın.'
(Niyazi Koçak, Stuttgart - 1971)
Soldan sağa: Kumandar Fadime, Alime’nin Zeynep, Baykuş Şükran, kucaktaki bebek Kumandarların torunu İsmail...
(Beyza Ö. Okumuş - 1980)
'Bazı aileler vardı hani, çok önemsenmezdi. Ama her bayram kapınızı çalar, az oturup giderdi. Biz işte o aileydik.'
'Baktıkça hatırlamak için değil, hatırladıkça her an bakmak için gönderiyoruz. Sakın bizi unutmayasın, bu resmimiz sana hatıra kalsın. Küçücük yavrular nasıl dayansın? Bizim yüreğimiz taş mı demir mi?'
(Türkiye’den Almanya’ya, 1972)
'İlk iş günü elime 575 Mark saydılar. Bir hesap yaptım, 'Bu parayı Antakya Valisi bile almıyor Mikdat, dur durduğun yerde' dedim. 40 yıl durdum.'
'Dedem yıllarca Almanya’da çalışmış, annemin çocukluğunda onun yanında olamamış. Dedem rahmetli olduğunda pijamasının cebinden annemin küçüklük fotoğrafı çıkmıştı, 'Babam bize seni seviyorum diyemezdi ama beni ne çok sevdiğini o fotoğrafı görünce anladım' demişti.'
(Elif Büşra)
'Annemler bulgur pilavından muzdarip. Doktora gidiyorlar. Annem 'Karnımız ağrıyor' diyecek ama dil yok, bir türlü söyleyemiyor. Doktor çıkarıp kağıt kalem koyuyor önüne, 'Çiz' diyor. Annem alıyor kalemi eline, başlıyor minik minik noktalar çizmeye...'
'İlkokul 1’deyim, fotoğraf çekimi var. Poz verdiğimiz sıraya arkadaşımın kalemliğini koydular. Babama mektup yazdım, 'Bana da alır mısın?' deyip fotoğrafımı gönderdim. Çok geçmeden cevap geldi. Babam o kalemliği bulamamış ama ona benzer 2 tane kalemlik göndermişti.'
(Belgin Biçen)
'Babam bir gün Dortmund’ta Cüneyt Arkın’ın film afişini görmüş. Anneme hiç söylemeden onu dışarı çıkarmış. Birlikte ilk defa sinemaya gitmişler. Babam hâlâ 'Ben ananızı sinemaya götürdüm' diye böbürlenir. Annem de hep söyler: Babanız beni sinemaya bile götürdü.'
(Zeynep Karasu)
'Dedem ve yeğeni Fransa’ya kaçak girmeye çalışıyormuş. Sınırda bir kasabaya gelmişler. Dedem bakmış, 'Yahu bunlar Türk' demiş. Yeğeni de, 'Amca Allah aşkına burada Türk ne arar!' demiş. Dedem inat etmiş, 'Gidip selam verelim, bunlar eğer Türkse aleykümselam derler' demiş...'
'Babam her ay yanımızda yapardı hesabı kitabı. Kime ne verecek, elde ne kalacak bilirdik. Ama önce şunu sorardı: Benden bir arzunuz var mı?'
'Geleceklerini bildiren mektubu yastığın altından ayırmazdık. Gelmelerine 2 gün kala pencerede nöbet tutar, arabalardan fal bakardık. 'İlk araba sağdan gelirse bugün, soldan gelirse yarın gelecekler' diye. Kelimelerin yetmediği bir andı; ana babaya kavuşma anı.'
(Hülya Öztürk)
'Bir türlü oturum izni alamıyordum. Ben de tuttum İsveç Kralı Gustaf ve Kraliçe Silviya'ya bir şiir yazıp gönderdim. 3 ay sonra iznim geldi'
'Eşim ilk mektubunda 'Burası çok güzel, yurda geldik, yemek yedik, banyo yapıp yatarım' gibi şeyler yazmış. Eyvah dedim bizim adam kendini turist sanıyor. Gerçekten de 2. mektup geldiğinde gurbette olduğunu anlamıştı. Mektubu şiirle başlayıp türküyle bitiyordu.'
(Aynur Demirci)
'Babam izne gelen arkadaşıyla hediyeler göndermiş. Adamın dizinin dibine oturdum, ayrılamıyorum. 'Annem rahatsız etme amcanı' diyor. Henüz 7 yaşındaydım ve 'Ne yapayım, babam gibi kokuyor' diyebildim. Baba kokusu sandığım şeyin deri ceket kokusu olduğunu bilemezdim.'
'Okulumda nazilerin ve ırkçıların çoğunlukta olduğunu sonradan anlamıştım. 6. sınıftayken Alman bir çocuk sürekli beni rahatsız ediyordu. Bir gün dayanamayıp ona dersini verdim. Okul yönetimi babama bir mektup gönderdi. Ya uzaklaştırma alacaktım ya da hepten kovulacaktım...'
'Annem, babam ve kardeşlerimle, Stuttgart’ın bir köyünde, 6 kişi tek göz odada oturuyorduk. Odada küçük bir masamız vardı. Gece olunca annem masanın üzerine bir yastık koyar, kız kardeşimi orada yatırırdı. Kardeşimin yatağı aynı zamanda bizim soframız oluyordu.'
(Selami Kumbasar)
'Babamın Fransa’dan geleceği gün erkenden sokağa çıktım. Uzaktan kırmızı bir araba göründü. Mahallenin çocukları arabanın peşinden koşuyordu. Ben de onlarla eve kadar koştum. Babam indi, etrafa baktı, sonra beni kucaklayıp sarıldı. Bu babamla ilk karşılaşmamdı.'
(Arif Koçkaya)
'Babam Hollanda’da kaza geçirip yaklaşık 1 sene hastanede yatmış. O sıra bize bir kaset çekip yollamış. Ön yüzünde günlük konuşmalar, arkasında ise onun sesinden bir türkü. O gün bugündür 'Hastane önünde incir ağacı' zihnimde babamın sesiyle yankı bulur.'
(Kadriye Özer)
Bir yanın gurbet, bir yanın memleket olduğu arafta hayatların hikâyesini okumak ve daha fazlasına tanık olmak için DiasporaTürk'ün Twitter ve Instagram hesaplarını takip edebilirsiniz.
Nekadar yaziktir ki bugun demokratik refah seviyesi yuksek ulkelerde yasayip,2 hafta 5 yildizli otelde gecirdigi izininde Turkiyeyi cennet olarak nitelendiren ve diktatorlugu layik gören milyonlar bunlar
Eskiden gerçekten gurbetlik çok zormuş Türkiye'de ekmek bulamayan mecbur Yurt dışına gidermiş sevdiklerini geride bırakarak benim de dedem Almanya'ya ilk giden kafiledendi.Annem anlatırdı daha çocukken gitmiş Almanya'ya dedem . her izne geldiğinde başında üşüşürlermiş acaba ne getirdi bize diye tabi bavullar geç açıldığıı için dayanamayıp sızarlarmış .ama şimdi öylemi gurbetlik orada refah içinde yaşayanlar ülkenin kaderine yön veriyor.
Dayım vefat ettiğinde yengem kuzenleri anneanneme bırakıp Almanya'ya gitmişti. Dayımla beraber yazılmışlar ama dayımın ömrü yetmemişti. Ancak 1 yıl sonra kuzenler gidebilmişti. 46 yıldır Almanya'dalar. Şartlar değişti tabi Türkiye'ye dönmek gibi bir enayiliği hiç düşünmüyorlar. Ayrıca diğer yandan içerikteki en çarpıcı ve tek gerçek ise 5 numara.